after alyssa • malik

family

"Bay Malik, ne yapmamı istiyorsunuz?"

"Ben. Ben..."

Paniğe kapılıp adeta donup kalmıştı ve yanından ayağa kalktığımda "Onları içeri alacaksın." demiştim Peter' a.

Zayn bileğimden yakaladı. "Nereye gidiyorsun?"

"Burada olmamı beklemiyorsun herhalde?"

"Alyssa. Yapamam. Sensiz yapmak istemiyorum. Burada kal."

İç çekip ona doğru eğildim ve yanaklarını tuttum. Sakin olması gerekiyordu. "Senin için buraya kadar geldiler. Onlarla yüzleşmek ve konuşmak zorundasın. İnan bana, her şey çok güzel olacak. Seni seviyorlar. Seni sevmeseler buraya gelirler miydi?"

"Sen de yanımda ol."

"Hayır, bunu tek başına yapman gerekiyor. Ben hemen dışarıda olacağım, tamam mı? Yanına tekrar geleceğim."

"Alyssa-" Onu öptükten sonra odadan çıktığımda ailesi olduğuna emin olduğum insanlarla karşılaşmıştım. Gözleri yaşlı bir kadın ve üç genç kız, onların aksine oldukça sert bakışlara sahip bir adam. Zayn babasına çok benziyordu ve bu benzerliği görmek beni epey şaşırtmıştı. Hepsinin gözleri benim üzerimdeyken onlara bir gülücük gönderip kısaca "Merhaba." dedim ve oradan hızla uzaklaştım. Ayaklarım beni tekrar hastanenin terasına götürmüştü. Oradaki sigara içen bir kadından ödünç aldığım sigara ile sandalyelerden birisine oturdum ve sigaramı bitirene kadar yağmuru izledim. Hava soğuk ve ferahlatıcıydı.

Telefonumu açıp Instagram' ı indirdim ve sahte hesaplarımdan birisine girerek sosyal medyadaki son durumlara baktım. Pek iyi değildi. Özellikle Zayn ile ilgili hiçbir bilgiye ulaşamayan hayranlar üzgün ve endişeliydi. Dualar ediyor, onun son fotoğrafının altına sevgilerini gönderiyorlardı. Fan sayfaları sadece Zayn' in iyi olduğunu bildiklerini söylüyordu. Kimse tarafından bir açıklama yapılmamıştı.

Kendi fotoğraflarımı da görmüştüm aynı zamanda. Hastaneye girerken çekilmiş tüm karelerde ağlıyor ve korkunç görünüyordum. Kendimi bir an tanıyamamıştım bile.

Ve sonra bir karar almıştım. Dondurduğum hesabımı tekrar aktifleştirerek her zaman beni destekleyen ve seven o fan sayfasına girip sayfa sahibine bir mesaj yazdım.

Merhaba. Kısaca buraya göz attığımda insanların çok fazla üzgün olduğunu fark ettim ve onun durumunun ne olduğunu bilmeye hakkınız olduğunu düşündüm.

İlk mesajı gönderip yazmaya devam ettim.

Onun durumu gayet iyi. Gözleri açık ve konuşuyor. Her zaman yanındayım ve elimden geldiğince ona destek oluyorum. Her şey iyi olacak. Ona sevgilerinizi göndermeye devam edin.

İki dakika sonra mesajımı gören kız çılgına dönmüştü. Aynı anda onlarca mesaj attı fakat hiçbirine bakmadan telefonu cebime geri sokmuş ve onun odasına geri dönmüştüm. Odanın yanındaki bekleme koltuklarına otururken ellerimi hırkamın cebine soktum. Ne konuşuyorlardı acaba? Umarım iyi bir konuşma geçiyordur. Eğer içeride kötü bir şey olursa Zayn daha da yıkılacaktı ve bunu hiç istemiyordum. Keşke ailesine onun hassaslığından bahsedebilseydim. En azından dikkatli olabilirlerdi.

Derin bir nefes alıp başımı arkamdaki duvara yaslayarak gözlerimi kapattım. Günlerdir ruhum çökmüş ve birkaç yıl yaşlanmış gibi hissediyordum. Burada tek başımaydım, omuzlarımdaki bu yükü bazen düşüreceğimi sanıyordum. Çünkü ben de iyi değildim ve bana destek olan yoktu.

Yarım saat kadar sonra kapının açıldığını duymuş ve gözlerimi aralayarak en küçük kız kardeşin bana baktığını görmüştüm. "Seni çağırıyor."