Karaca ve Barış (Tutku ve Tehlike Serisi-2)

Gözü Yaşlı

Canlarım size heyecanlı bir bölüm getirdim. Umarım seversiniz ve OY vermeyi unutmazsınız. Biliyorsunuz artık bölümler 2 haftada 1 gelecek. Diğer YB de 13 Eylül'de gelecek. 

Keyifli okumalar. :)

*-*-*-*-*-*-*

İlk kendine gelen Karaca oldu. Bu çok üzücü bir durumdu ama aklına gelen şeyi de sormak zorundaydı. 

"Beni yanlış anlama ama bu kez gerçekten-"

"Ölmüş, evet." 

İdil.. İdil çoğu insanın cesaret edemeyeceği şeyleri yapan bir kadındı. Kısa ömrüne bir çok hata sığdırmış olsa da güzellikleri de yaşamıştı. Ama şüphesiz en büyük hatayı Baran'a yapmıştı. Ah Baran. Kim bilir o ne haldeydi. Barış'ın hareketlenmesi üzerine o da ayaklandı. 

"Gitmem gerek."

"Ben de geliyorum."

"Karaca bence burada kalmalısın. Sen de iyi değilsin."

"Hayır. Saçmalıyorsun Barış. Hadi gidiyoruz."

Karaca önden Barış arkasından gitti. Arabaya binip hastaneye varana kadar ikisinden de çıt çıkmamıştı. İkisi de Baran'ın nasıl olduğunu merak ediyordu. Geçen sefer ki kadar kötü olmayacağını umuyorlardı sadece. Karaca istemsizce Baran'la İdil'in peşine düştükleri ilk günü hatırladı. Onun bir umutla ondan yardım isteyişini, kabul ettiği zamanki tebessümünü, sarılmasını.. Ama onu en çok üzen hiç şüphesiz Sezen ile birlikte bir gece bara gittiklerinde Baran'ı sarhoş halde eve getirmeleriydi. O konuşmayı unutamıyordu. Baran sarhoşken yanında duran Karaca'yı İdil sanmış ve onu ne kadar sevdiğini, özlediğini söylemişti. Karaca'nın içi o an çok fena olmuş, ona derinden üzüntü duymuştu. Sanırım İdil ve Baran ilişkisinde en çok bu anı onu üzecekti. 

"Onu bir kere daha yıkılmış halde görmek istemiyorum." dedi genç kız hastane otoparkında dururken. Onu o kadar üzgün görmek iyi gelmeyecekti. 

"Sana gelme demiştim."

"Evet ama evde de elim kolum bağlı oturamazdım. Ama şimdi.. Seni Baran çok sarhoş evine gel diye aramıştım bir kere hatırlıyor musun?" 

Barış o anı unutamazdı. Bir sene sonra Karaca onu ilk kez kendi isteğiyle aramıştı. Gerçi Baran içindi ama olsun. "Hatırlıyorum."

"Onu salondaki koltuğa yatırıp yanında kalmıştım sen gelene kadar. Bana o zaman öyle şeyler söylemişti ki içim acımıştı ona."

"Seni İdil zannetmişti."

"Ne kadar çok sevdiğini söylemişti, sitem etmişti. Özlediğini çok özlediğini.. O an hiçbir zaman için onun yerinde olmak istememiştim. Sana fark ettirmedim ama çok üzüldüm Barış. İçim çok fena oldu. Şimdi ya yine öyleyse? O kadar umutlanıp o umudunun boş bir hayal kırıklığı olduğunu öğrendi. Şimdi onu yine kaybetti. Bu onu ne hale getirmiştir.."

"Karaca yapma, lütfen. O günleri düşünerek kendini yıpratıyorsun. Baran için ben de çok üzgünüm, senden daha fazla üzülüyorum yaşadığı duruma. Arkadaşım bambaşka bir karakter olup çıktı çünkü. Eskiden neşeli, hayatı umursamayan bir adamken bu aşk onu mahvetti. Ama bu kez böyle olmayacağına eminim." Uzanıp onun elini tuttu. Yumuşacık sıkarak sevdi. "Çünkü kendine büyük bir ders çıkardı. Bak, geçmişi ne kadar derine gömdüğün önemli değildir. Geri gelir. Baran bunu öğrendi, bu defa yıkılmayacak." 

"Umarım dediğin gibi olur."

"Yukarı gelecek misin?"

"Geleceğim. Baran'ı yalnız bırakamam. Bize ihtiyacı var."