Karaca ve Barış (Tutku ve Tehlike Serisi-2)

Başka bir dönem

Yeni yılın ilk bölümünden Merhaba! Geciktiğim için kusura bakmayın lütfen ama evde durduğum bir hafta değildi, ders bile çalışamadım. Umarım bölümü sever OYlarınızı eksik etmezsiniz ben çok mutlu oluyorum siz oy verince çünkü. :)

Diğer Yeni Bölümümüz de haftaya Cuma. Keyifli okumalar. 

NOT: İNSTAGRAM "Casablancaninkaleminden" i takip edebilirsiniz, hikayemizin sayfasıdır.

*-*-*-*-*

"Efendim?"

"Karaca, neredesin, nasılsın!"

"İyiyim, Barış'ın yanındayım."

"Doğruyu söyle bana. İyi misin?"

"Gerçekten iyiyim baba. Gayet iyiyim."

"Yanına geliyorum."

"Baba-"

"Tek kelime bile duymak istemiyorum senden." dedi Ekrem Bayraktar. Olanları öğrendiğinde alabildiğine kızmış ve korkmuştu. Karaca iyiyim diyordu, sesi de iyi geliyordu ancak hiçbir şey bitmiş değildi. Öfkesi daha da alevlenmişti sanki. "Gelip seni alıyorum."

"Bak çok kızgınsın."

"Kızgın mıyım! Ölüyordun neredeyse! Suçlusu kim, yanında kaldığın!"

Karaca ilk defa babasının bu kadar bağırdığını duyuyordu galiba. İnanılmaz öfkelenmişti belli ki. Haksız diyemezdi ama işler karışsın da istemiyordu. Onun öfkesine kurban gitmemeliydiler. Ağzını açsa da babasının konuşmasıyla onu dinlemek zorunda kaldı. Adam öfke küpüydü resmen. Ne derse desin onu ikna edemeyeceği açıktı. Telefon yüzüne kapandığında gözleri doldu. Hayatta en son karşı karşıya gelmek istediği insandı babası. O ve Barış'ın arasında kalacaktı. En korktuğu şey başına gelecekti. 

"Ağlama. Karaca ağlama lütfen."

"Nasıl? Buraya geldiğinde ne olacak sanıyorsun, medenice konuşacak mıyız? Kıyamet kopacak. İlk defa bu kadar sinirli."

"Onunla konuşacağım."

"Konuş evet. Konuşunca belki burada kalmama izin verir. Şaka mı yapıyorsun Barış?"

"Ne dememi bekliyorsun, elbette konuşacağım. Bu olanların hepsi benim hatam. Önce kabul etmekle başlasak daha yerinde olur bence."

"O da bir dinler ya seni. Ben babamı tanıyorum, çok kızacak. Beni buradan almak için geliyor, seni dinlemek için değil."

"Dinlemek zorunda. Seni benim yanımdan kimse alıp götüremez. Sen beni istemediğin sürece kimse yanımdan alamaz seni."

"Ben böyle mi söyledim? " dedi Karaca kırgınca. Niye böyle yanlış anlıyordu onu? O elbette yanından gitmek istemiyordu, ona kalsa bir ömür yanından ayrılmazdı ama babası da haklıydı. Onu sakinleştirmek zorundaydı. Bunu yaparken Barış'ı da kızdırmamaya çalışıyordu. Neden ikisi bir arada olmuyordu ki! Elleriyle onun yüzünü tutup sevdi. "Gitmek istemiyorum. Seni bırakmam ama babama da karşı gelemem. Sadece ne yapacağımı bilmiyorum, geldiğinde lütfen karışma. Ben halledeceğim."

"Nasıl?"

"Bilmiyorum, ama kızı olduğumu unutturmadan sabırla. "

Barış yerinden kalktı. Bu durumdan hiç memnun değildi. Ekrem Bayraktar'dan çekinmiyordu, tek endişesi Karaca'ydı. Değişik sinyaller veriyordu ve babası geldiğinde onun üzülmesini istemiyordu. 

"Sabırla bir derdim yok ama bana yeteri kadar açık konuşmuyorsun."

"Daha ne diyebilirim? "

"Belki de içimi rahatlatacak şeyler. " dedi ellerini açarak Barış. "Babandan çekindiğini biliyorum ama bana güvendiğini ya da yanında olmamı sorun etmeyeceğini söylesen iyi olurdu."