KİRALIK KATİL (TAMAMLANDI)

FİNAL: Bölüm 37

ŞAFAK

Güneş batmıştı. Onun ölümüyle her yer kararmıştı. Hayatım yeniden aydınlansın istiyordum. Bu kadar kayıp çok fazlaydı benim için. O gece Baran ve Baybars ruhsuz bedeni elimden almak istedi ama vermedim. Tüm gece onun cansız bedenine sarılarak ağladım. Güneş ışıkları tekrar gökyüzüne geldiğinde herkes için hayatın devam ettiğini ama benim için artık sonsuza kadar durduğunu fark ettim. Her şey bitmişti.

Gün batımını birlikte izlemiştik. Günün son ışıklarında kapanmıştı gözleri. Şimdi birlikte gün doğumunu izliyorduk. Keşke günün ilk ışıklarıyla yeniden açılsaydı gözleri.

Gidenlerin geri dönmeyeceğini annem ve babam gittiğinde öğrenmiştim. Dönenlerinde eskisi gibi olmadığını Meral ve Uğur geri döndüğünde öğrenmiştim. Peki, ben şimdi ne yapacaktım? Kalanlar ne yapardı? Giden kendine yeni bir hayat bulur da, ya kalan? O ne yapar? Nasıl devam eder hayatına? Geçtiği sokaklarda o kişilerle birlikte değildir artık, şehrin her yerinde anılar kalmıştır. Artık eskisi gibi olmayacağını bilmek acıtıyor içimi. Dayanamıyorum. Eski mutluluğumu geri kazanamayacağı bilmek kalbime bir bıçak saplanmış gibi hissetmeme neden oluyor. Neden gitmek zorundaydı ki? Tam da mutlu olacağız derken.

***

Başrol ölünce hikâye biter derler. Neden benim hikâyem de bitmedi? Neden hala aynı acıyla yaşamaya devam ediyorum? Neden zaman geçtikçe acım kabuk bağlamak yerine canımı daha çok acıtıyor?

Benden size bir nasihat. Hayatımızın ne zaman ve nasıl değişeceğini bilemeyiz. Bu yüzden gerçekten yaşayın. İleride mutlu olmak için çabalarken bugünün mutluluğunu kaçırmayın. Olduğunuz zamanı ve şimdi olduğunuz haliyle sevin her şeyi. Hiçbir şeyi ertelemeyin. Eğer hissettiğiniz anda söyleyemezseniz sevdiğinizi bir daha asla söyleyemezsiniz. O yüzden çok fazla düşünmeden yaşayın. Bugün yaptıklarınız yarınki sizi oluşturacak. O yüzden hayattan keyif alamaya ve mutlu olmaya bakın.

Keşke daha önce söyleseydim Armina'ya onu sevdiğimi. Keşke bu kadar beklemeseydim duygularımdan emin olmak için. Arkada kalmak çok korkunç çünkü. Sonsuza kadar beklemek ve acı çekmek zorundayım. Bir gün yeniden karşılaşacağımızı biliyorum. Kader bizi defalarca kez oyunlarıyla bizi bir ayara getirdi. Bazen bunu fark etmedik, bazen de kaçtık. Ama en sonunda yakalandık kadere. Bulduk birbirimizi. Bu kadar çok seveceğimi bilseydim en başında hiç kaçmazdım. Bulduğum ilk anda yapışırdım paçasına. Daha çok seven, çabalayan, savaşan taraf ben olmak isterdim. Onu korumak için bırakmak değil, yanında kalıp savaşmak isterdim. Hiçbir şeyden haberim olmadan kaçtığım zamanlar için üzülüyorum. Umarım başka bir zamanda başka bir hayatta kaçmayız. En başında tutunuruz birbirimize.

***

Hayattan bahsetmek gerekirse Armina, üniversite bittikten sonra daha iyi bir eğitim almak için yurt dışına çıtım. Kendi başarılarımda gittiğimi sanmıştım ama daha sonra öğrendim ki bana bursu veren kişi Erdal Birkan'mış.

Üniversiteden geldikten sonra pastanemizi geliştirdim. Artık daha ünlü bir pastane. Daha çok para kazanıyoruz. Ve hala eski deklarasyonuyla güzel anılarımızı hatırlatıyor bana. İki tane de restoran açtım ama oraya pek uğradığım söylenemez. Başlarda ilgileniyordum elbette ama işleri toparladıktan sonra kendimi buraya attım. Çok ünlü pastane ve restoran sahibi de olsam bu pastanede garson olarak çalışmak beni her zaman daha çok mutlu ediyor. Seninle birlikte çalıştığımız günleri özlüyorum. Müşteriler sana bakıyor diye ne çok kıskanırdım seni.

Teyzeme gelirsek; kendinden iki yaş büyük, yakışıklı bir adamla tanıştı. Onun gibi daha önce hiç evlenmemiş. Sanki ikisi de yıllarca birbirini beklemiş gibi. Birlikte çok mutlular. Teyzemin yanında eskisi kadar çok kalamadığım için üzülmüyorum artık. Yalnız olmadığını biliyorum.