Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 3

Έχει τοποθετήσει τα χέρια του δίπλα από τους ώμους μου και απλώς με κοιτάει χωρίς να πεί κάτι.

<<Άφησέ με ηλίθιε!!.>> αρχίζω να φωνάζω και να τον χτυπώ με όλη μου τη δύναμη όμως αυτός δεν φαινόταν να επηρέαζεται. Απλώς με κοιτούσε.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα κατάφερε να μιλήσει.
<<Θα σε πάω στον αρχηγό μας. Ακολούθησέ με.>> πρόσταξε όμως μόλις έφυγε από πάνω μου εγώ άρχισα πάλι να τρέχω σαν τρελή και για καλή μου τύχη με βρήκαν οι δικοί μου και τον σημάδεψαν με τα όπλα τους κι έτσι δεν κουνήθηκε. Εκείνοι πήγαν να τον πιάσουν όμως με κάποιες κινήσεις τους ξέφυγε και εξαφανίστηκε.

<<Είσαι καλά?>> με ρώτησε ο διευθυντής του τμήματός μου.
Εγώ δεν μίλησα μόνο έγνεψα καταφατικά το κεφάλι μου και πήγαμε πίσω στα διαστημόπλοιά μας.
<<Αυτοί είναι σαν εμάς. Πώς είναι δυνατόν?>> ρώτησα ξαφνιασμένη χωρίς να πάρω απάντηση. Δεν μου φαίνεται και παράξενο καθώς εγώ είμαι η μικρότερη οπότε δεν μου δίνουν αναφορά για τα περισσότερα πράγματα. Μετά από δέκα μέρες φτάσαμε πάλι στην αγαπημένη μας Γή και προσπαθούσα να ξεχαστώ από την περιπέτειά μου.
Αλλά ήθελα να ξαναπάω. Ήθελα να εξερευνίσω εκείνο τον άγνωστο και τόσο παράξενο πλανήτη. Ήθελα να λύσω τις απορίες μου. Γιατί ήταν τόσο ίδιοι με μας και πώς καταλαβαίνανε την γλώσσα μας?
Μόλις έφτασα σπίτι η μόνη που ήταν εκεί ήταν η μαμά μου.
Έτρεξα και την αγκάλιασα καθώς είχα τόσο ανάγκη αυτή την τρυφερή μαμαδίστικη αγκαλιά ( αν λέγεται έτσι).
Της εξήγησα το τι είχε συμβεί και μου είπε πως κάποια στιγμή θα λύσω τις απορίες μου. Πότε όμως???

Το βράδυ επέστρεψε σπίτι ο μπαμπάς μου και καθίσαμε να δειπνήσουμε.
<<Δεν θα ξαναπάς μαζί τους σε εκείνον τον πλανήτη.>> είπε τόσο ξαφνικά και με τόσο ηρεμία ο μπαμπάς μου. Εγώ τον κοίταξα παραξενεμένη για ένα λεπτό χωρίς να πώ τίποτα. Όμως δεν θα το αφήσω έτσι. Ξέρουν όλοι πολύ καλά πως δεν είμαι το ήσυχο και υπάκουο κοριτσάκι. Για καλή τους τύχη άκουσα το κινήτο μου να χτυπάει πάνω στο δωμάτιο μου κι έτρεξα για να το προλλάβω.

<<έλα>>.....<<οκεύ σε πέντε λεπτά στο συντριβάνι.>>
Κατέβηκα τα σκαλιά έβαλα μια ζακέτα καθώς είχε βραδυάσει και το φθινόπωρο βγάζει ψύχρα και ενημέρωσα τους γονείς μου που θα πάω. Άνοιξα την πόρτα κι άρχισα να περπατάω σκεφτική μέχρι που έφτασα στον προορισμό μου.

<<Μωρό μου.>> άκουσα τον Αχιλλέα να μου λέει. Γύρισα προς το μέρος του και τον φίλησα πεταχτά.

Ναί ναί καλά καταλαβάτε. Είναι το αγόρι μου και είναι εφτά χρόνια μεγαλύτερός μου. Δουλεύει κι αυτός στην Νάσα και είναι ο αγαπημένος του μπαμπά μου. Τον εμπιστεύεται απόλυτα και μας ήθελε από μικρά να είμαστε μαζί. Τα έχουμε εδώ και δύο χρόνια και είναι κάτι που ικανοποιεί τον μπαμπά μου. Φυσικά και δεν το έκανα γι αυτόν αλλά γιατί το ήθελα. Ούτως ή άλλως δεν κάνω ποτέ αυτό που μου λένε.

<<Τί έχεις?>> είπε και με ξύπνησε από τις χαζές μου σκέψεις. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτό το αγόρι. Μου φέρθηκε επιθετικά και παρ'όλα αυτά εγώ θέλω να τον ξαναδώ.
<< Τίποτα απλώς είμαι κουρασμένη από το ταξίδι. Εσύ πώς είσαι?>>
<<Πιο χαρούμενος από ποτέ!>> είπε εκείνος φανερά ενθουσιασμένος.
<<Γιατί τί έγινε?>>
<<Θα είμαστε στο ίδιο τμήμα. Το ζήτησα από τον μπαμπά σου κι αυτός δέχτηκε.>>
<<Αλήθεια? ? Τέλεια.>> φώναξα εγώ κι αυτός με σήκωσε κι άρχισε να με στριφογυρνάει χωρίς να μας νοιάζει τίποτα.

Τον αγαπάω πάρα πολύ και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω. Είναι πάντα δίπλα μου όποτε τον χρειάζομαι και το καλύτερο απο όλα είναι καλός ευγενικός και υπομονετικός μαζί μου αν καταλάβατε τι εννοώ. Δεν ήμουν και ούτε είμαι έτοιμη για να προχωρήσουμε τη σχέση μας σ αυτό το επίπεδο κι ευτύχως για μένα περιμένει γιατί με αγαπάει.
Λοιπόν για να μην είμαι κακιά θα σας τον περιγράψω κιόλας. Είναι 1.75 όχι και πολύ ψηλότερος απο μένα έχει κασταννόξανθα μαλλιά και μελί μάτια. Είναι γυμνασμένος αλλά όχι και πάρα πολύ.Αυτά νομίζω πως αρκούν τα υπόλοιπα φανταστείτε τα. Σας έχω εμπιστοσύνη!!

Ελπίζω να σας αρέσει και αν θέλετε να το συνεχίσω πείτε το μου.
♥♥♥♥♥