Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 49

<<ΛΟΥΚΑΣ!!>> πετάγομαι απότομα από το κρεβάτι και στέκομαι στο προσκεφάλι του με κομμένη την ανάσα. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει τόσο γρήγορα που με κάνει να ταράζομαι ακόμη πιο πολύ, καθώς τα χέρια μου τρέμουν και οι παλάμες τους είναι κατά ιδρωμένες. Σηκώνω σιγά σιγά τα τρεμάμενα χέρια μου και σκουπίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου. Κλείνω τα μάτια μου σε μια προσπάθειά μου να χαλαρώσω δίχως αποτέλεσμα. Αυτό είναι το δεύτερο όνειρο που έχω δει και με τρομοκράτησε τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι προφητικά ή απλώς τα βλέπω γιατί σκέφτομαι άσχημα πράματα. Ξαφνικά οι εικόνες ξεπηδούν από το κεφάλι μου και αρχίζω να θυμάμαι τον Τζακ κι εμένα στο έδαφος. Επίσης λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου εμφανίστηκε ο Λούκας και μετά ένα κενό. Τί στο καλό μου συνέβη?

Τραβάω με δύναμη το πάπλωμα και ελευθερώνω το κορμί μου. Είμαι ντυμένη με ένα απαλό λευκό νυχτικό, το οποίο φτάνει μέχρι τα γόνατά μου και είναι αρκετά αεράτο θα έλεγα. Κάτι πλεκτά καλτσάκια αγκαλιάζουν τις πατούσες μου και το κόκκινο δαχτυλίδι διακοσμεί εντυπωσιακά τα λεπτά μου δάχτυλα. Κάνω να σηκωθώ όμως ένας οξύς πόνος με εμποδίζει. Προέρχεται από το στομάχι μου και ασυναίσθητα τα χέρια μου κυλάνε και το χαϊδεύουν για να απαλύνουν την ένταση. Σηκώνω το νυχτικό μου και διακρίνω ένα λευκό επίδεσμο κολλημένο σε εκείνο το σημείο και φαίνεται ένα κόκκινο ξεραμένο υγρό, το οποίο δεν αργώ να αντιληφθώ πως είναι το αίμα μου. Τώρα θυμάμαι. Ο Τζακ κόντεψε να με σκοτώσει, εγώ όμως πρόλαβα και του πήρα το δαχτυλίδι μετά ο Λούκας με έσωσε και τέλος η μαμά του με θεράπευσε. Τέλεια και ο Τζακ εξαφανίστηκε για χιλιοστή φορά. Πώς θα τα καταφέρουμε? 

Είναι πάντα ένα βήμα μπροστά μας και απ'ότι κατάλαβα χθες συνεργάζεται και με την κακιά τάξη αυτού του πλανήτη. Όμως εκείνοι τι λόγο έχουν να θέλουν να καταστραφεί ο πλανήτης τους? Μήπως χωρίς την πηγή δεν θα υπάρχει και ζωή?  

Τεντώνω το ένα μου πόδι προς την δεξιά μεριά του κρεβατιού και το αφήνω ανέμελο να πέφτει προς τα κάτω. Ύστερα κάνω την ίδια διαδικασία και με το άλλο και καταφέρνω να σηκωθώ παρά τους πόνους. Έχω την πληγή στο στομάχι και απ'ότι βλέπω τα γόνατά μου δεν είναι και σε καλύτερη κατάσταση. Να πάρει η ευχή έχω σακατεφτεί. Πλησιάζω την ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, το οποίο αποτελεί από τα λίγα μέρη που δεν καταστράφηκαν μέσα σ'αυτό το κάστρο, και απλώνω το χέρι μου  στο πόμολο αλλά κάτι με σταματάει και κάνω δυο βήματα προς τα πίσω. Εκείνη ανοίγει από την έξω μεριά κι εμφανίζεται ο Αχιλλέας.