Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Επίλογος

<<Λούκας σε χρειάζομαι. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.>> ψιθυρίζω στο αυτί του κι εκείνος αμέσως ανοίγει τα μάτια του πετάγοντας όλο το βάρος του κορμιού του προς τα πάνω για να σηκωθεί.

<<Άρτεμης είσαι καλά.>> ξεστομίζει με ανακούφιση και με σφίγγει στην αγκαλιά του. Γυρίζει το βλέμμα του προς τα κάτω και βλέπει το άψυχο σώμα του Ορφέα. Δεν αηδιάζει ούτε γυρίζει από την άλλη απλώς τον καρφώνει με οργή κρατώντας με ακόμη στην αγκαλιά του.

<<Είναι τυχερός που πέθανε πριν συνέλθω.>> είναι τα μόνα λόγια που λέει κι έτσι με αρπάζει και πλησιάζουμε χέρι χέρι την πηγή.

<<Είσαι έτοιμη?>> γυρίζει προς την μεριά μου σφίγγοντας περισσότερο το χέρι μου. Εγώ νεύω θετικά και τότε εκείνος γέρνει και ενώνει όσο πιο γλυκά γίνεται τα χείλη μας.

Με αρπάζει από την μέση και με κολλάει πάνω του. Εγώ τοποθετώ τα χέρια μου στο στέρνο του και αμέσως κλείνω τα μάτια μου επιτρέποντας μου να νιώσω όσα πρέπει για να γιατρέψουμε την πηγή.

Περνάνε διάφορες εικόνες και σκηνές από ένα ζευγάρι που δεν έχω συναντήσει ποτέ στην ζωή μου κι ύστερα εμφανίζονται όλες οι στιγμές που πέρασα με τον Λούκας. Η πρώτη μας συνάντηση, η οργή και η απέχθεια που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο, το πρώτο μας φιλί, όλες οι δυσκολίες που περάσαμε. Τα χέρια του εξερευνούν απεγνωσμένα το κορμί μου κι εγώ τον κρατάω ακόμη σφιχτά πάνω μου ποθώντας την ζεστασιά του. Χωρίς την θέληση μας μια αόρατη δύναμη μας απομακρύνει και τότε το δαχτυλίδι βγαίνει μαγικά από το χέρι μου και βουτάει στην πηγή κάνοντάς την να λαμπυρίσει στο απόλυτο σκοτάδι που μας έχεις κυκλώσει.

Τα νερά της ξανά ζωντανεύουν και χορταράκια αρχίζουν να χαϊδεύουν τα πόδια μου. Κοιτάζω αυθόρμητα τον μαυρισμένο ουρανό, όμως η εμφάνιση του φεγγαριού δεν αργεί να γίνει. Είναι πιο φωτεινό από ποτέ και φαίνεται πως λατρεύει αυτό τον κόσμο όπως και παλιά. Οι γονείς μου μας πλησιάζουν και μας σφίγγουν στην αγκαλιά τους.

<<Τα καταφέρατε!>> δηλώνει κατενθουσιασμένη η μαμά μου.

<<Η προφητεία ήταν σωστή. Αυτός είναι ο μοναδικός για σένα.>> λέει ο μπαμπάς μου κι αμέσως ο Λούκας κοκκινίζει. Όμως το βλέμμα του περιπλανιέται στο νεκρό σώμα της μαμάς του. Μας αφήνει και την πλησιάζει με δάκρυα στα μάτια. Τρέχω στο πλευρό του και τον τραβάω στην αγκαλιά μου.

<<Σε προσέχει μην το ξεχνάς αυτό αγάπη μου. Θα είναι πάντα μαζί σου εφόσον την έχεις στην καρδιά σου.>> εκείνος δεν μου απαντάει παρά μόνο με κρατάει όσο πιο σφιχτά γίνεται....