Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 46

Περπατάει τόσο γρήγορα που εγώ αναγκάζομαι να περπατάω βιαστικά για να μην πω ότι σε κάποια σημεία τρέχω κιόλας. Σταματά για λίγο κι αρχίζει να περιεργάζεται το χαοτικό δάσος, το οποίο απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Είναι όλα τόσο άσχημα που σε αναγκάζουν να κλείσεις τα μάτια σου. Μοιάζουν όλα σαν να έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη και ο μαύρος καπνός που τα σκεπάζει είναι τόσο αποπνικτικός που κάνει τα πνευμόνια μου να θέλουν να κλείσουν τα παράθυρα. Εγώ από την κούραση και το χτυπημένο μου πόδι στηρίζω την πλάτη μου στον κορμό ενός γέρικου δέντρου και τον παρατηρώ καθώς ελέγχει την περιοχή.

<<Εκεί θα κάτσεις ή θα έρθεις μαζί μου?>> ρωτάει τόσο σαρκαστικά που πραγματικά είμαι έτοιμη να τον κρεμάσω από τα κλαδιά του δέντρου. Παρόλα αυτά όμως προτιμώ να κρατήσω κλειστό το στόμα μου και να μην κουνηθώ από την θέση μου. Πιάνω μηχανικά το γόνατό μου, το οποίο με πεθαίνει και το λυγίζω για να το ξεκουράσω. Ακόμη δεν πρόλαβε να γιατρευτεί κι εγώ τρέχω σαν την χαζή. Δεν εννοώ πως θα τα παρατήσω αλλά χρειάζομαι ένα διαλειμματάκι.

Εκείνος στρέφει όλη του την προσοχή πάνω μου και με αναγκάζει να κοιτάξω προς τα πίσω. Ξαφνικά νιώθω μια καυτή ανάσα στον κρύο λαιμό μου και τινάζομαι χτυπώντας το κεφάλι μου στον κορμό.

<<Αουτς.>> αναφωνώ και το ξίνω απαλά για να περάσει. Ένα σπαστικό θριαμβευτικό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του και αρχίζει να με πλησιάζει ακόμη πιο πολύ. Κολλάει πάνω μου και μου θυμίζει πριν πέντε χρόνια που έκανε το ίδιο πράγμα με τους τοίχους. Αυτός ο άντρας δεν θα αλλάξει ποτέ.

<<Τελείωνε. Δεν θα το ξαναπώ. Αν σε ένα δευτερόλεπτο δεν έχεις κουνήσει τον κώλο σου για να με ακολουθήσεις τότε λυπάμαι που στο λέω αλλά θα γίνεις ωραιότατη τροφή για τους κανίβαλους.>> τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα με τα λόγια που χρησιμοποίησε και το δεξί μου χέρι μου ξεφεύγει και προσγειώνεται με όλη του τη δύναμη πάνω στο απαλό δέρμα του. Εκείνος μένει έκπληκτος από την κίνηση μου και τα μπλε του μάτια πετάνε φωτιές. Είναι τόσο νευριασμένος που πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα την βγάλω καθαρή. Νομίζω πως θα με σκοτώσει.

<<Αυτό μην τολμήσεις να το ξανά κάνεις.>> απαιτεί με τόσο ήρεμο τρόπο που με τσιτώνει ακόμη πιο πολύ.

<<Κι εσύ μην τολμήσεις να μου ξανά μιλήσεις μ'αυτό τον τρόπο.>>

<<Συγγνώμη βασίλισσα. Ο πριγκιπάκος σου ο πώς τον είπαμε? δεν σου έχει ξανά μιλήσει έτσι?>