Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 47

Δεν έχει κουνηθεί κανείς από τους τρείς μας και βρισκόμαστε όλοι σε μια κατάσταση συλλογισμού. Εγώ έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πράσινα μάτια που είναι ολόιδια με τα δικά μου, ο άγνωστος άντρας κοιτάει μια εμένα και μια τον Λούκας κι ο Λούκας έχει κολλήσει σε μένα. 

Σιγά σιγά τα μάτια μου επεξεργάζονται όλο του το σώμα. Παρατηρώ τα μαύρα φρύδια του, τα οποία έχουν σχήμα τόξου, την μικρή καλοσχεδιασμένη μύτη του, τα ροζουλί μαγουλά του, τα κατάμαυρα μαλλιά του και τέλος το γυμνασμένο σώμα του. Για την ηλικία του το διατηρεί μια χαρά. Το μόνο σημείο που μαρτυράει την ηλικία του είναι οι δυο ρυτίδες κάτω από τα πράσινα μάτια του. Το δέρμα του είναι λευκό και με κάνει να θυμάμαι το δικό μου. Σε όλα τα άλλα όμως δεν μοιάζουμε καθόλου.

<<Άρτεμης δώσ'μου μια ευκαιρία να σου δείξω ότι είμαι ο πραγματικός σου μπαμπάς.>> πάει να με πλησιάσει όμως ο Λούκας μπαίνει γρήγορα μπροστά μου κρύβοντας μου την φιγούρα εκείνου του άντρα. Εγώ απλώνω το χέρι μου και τον σπρώχνω απαλά στον ώμο για να φύγει από μπροστά μου. Ο Λούκας γυρνάει προς τα πίσω και με κοιτάει με ένα παράξενο ύφος που είναι λες και με ρωτάει ''τι στο καλό πας να κάνεις''. Δεν του δίνω όμως σημασία και κουνάω διστακτικά το αριστερό μου πόδι ένα μπροστά κι αργότερα πλησιάζει και το δεξί. Με αργές κινήσεις φτάνω πολύ κοντά του και τον κοιτάω ακόμη καλύτερα. 

<<Πώς σκοπεύεις να μου το αποδείξεις?>> η ερώτηση μου είναι τόσο ευθύς και ειλικρινής που έχει σκοπό να τον επηρεάσει και να τα παρατήσει αλλά αντιθέτως έρχεται πιο κοντά μου και πλησιάζει το χέρι του στο κάτω μέρος της μπλούζας μου. Μόλις αντιλαμβάνομαι την κίνησή του αποτραβιέμαι προς τα πίσω και τον κοιτάω εξοργισμένη.

<<Τί στο καλό πας να κάνεις?>> του φωνάζω τόσο δυνατά που ο Λούκας έρχεται από πίσω μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί να ηρεμήσω. 

<<Με παρεξήγησες.>> λέει ο άγνωστος άντρας και με το χέρι του πιάνει την δική του μπλούζα και την σηκώνει σε σημείο να φανερώνεται το δέρμα κάτω από τον αφαλό του. Βρίσκομαι σχετικά μακρυά του κι έτσι δεν διακρίνω τίποτα που να μου κάνει εντύπωση στην κοιλιά του. 

<<Πλησίασε.>> λέει εκείνος και κουνάει το χέρι του προς τη μεριά του για να με παροτρύνει. Κάνω ότι μου λέει και πηγαίνω όσο πιο κοντά του μπορώ. Κοιτάζω το σημείο που καρφώνει με το βλέμμα του και τότε συνειδητοποιώ πως αυτός είναι ο τρόπος για να μου αποδείξει ότι είναι ο μπαμπάς μου.