Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 4

Καθίσαμε περίπου μία ώρα συζητώντας για εκείνο τον πλανήτη που με είχε εντυπωσιάσει μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνό μου.

<<έλα μαμά.>>
<<που είστε παιδάκι μου?>>
<<σε ένα πάρκο γιατί τι έγινε?>>
<<τίποτα απλώς θέλουμε να δούμε το αγόρι μας.>>
<<άσε με μωρέ μαμά.>>
<<ο μπαμπάς σου το είπε.>> όταν έλεγε κάτι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να γίνει. Συνέχεια τον θέλει σπίτι μας. Θέλει να μας παντρέψει από τώρα όμως δεν καταλαβαίνει ότι εγώ δεν είμαι για γάμο. Αφήστε που είμαι πολύ μικρή ακόμα. Άλλο αν ο Αχιλλέας είναι μεγάλος και θέλει να κάνει οικογένεια εγώ δεν θέλω. Τέλος πάντων αναγκαστηκά πρέπει να τον πάω σπίτι μου γιατί μετά ποιός τον ακούει πάλι.

Σηκωθήκαμε και του εξήγησα τι μου είπε η μαμά στο τηλέφωνο κι αυτός άλλο που δεν ήθελε έτρεξε στον μπαμπάκα. Μου τη δίνει που έχουν τόσο καλές σχέσεις. Τις περισσότερες φορές νιώθω εγκλωβισμένη γιατί το αγόρι μου είναι σαν τον μπαμπά μου. Ταιριάζουν σε όλα και δεν το αντέχω ώρες ώρες.

Μετά από λίγο φτάσαμε και μας λάθος ΤΟΝ καλοδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Εμένα μόνο ένα γειά μου λεεί ο μπαμπάς. Το ξέρω ότι σκέφτομαι βλακείες όμως κάποιες φορές ζηλεύω που τον αγαπάει τόσο πολύ.

<<αυτή η κόρη μου δεν σε φέρνει ποτέ. Πρέπει να την πρίξω για να το κάνει. Κι εσύ γαμπρούλη μου μην περιμένεις πρόσκληση. Το ξέρεις πως είσαι πάντα καλοδεχούμενος.>>

Ώπα ώπα τί είπε πρίν λίγο. ΓΑΜΠΡΟΥΛΗ ή μου φάνηκε. Όχι όχι δεν μου φάνηκε. Ε εντάξει αυτό παρα πάει. Ποιός του είπε ότι θα παντρευτώ τον Αχιλλέα.

<< μπαμπά έλεος!!!!>> ούρλιαξα τόσο δυνατά που τρόμαξα κι εγώ η ίδια. Όλοι τους είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα και με κοιτούσαν.
<<Άρτεμης πας καλά? Τί σε έπιασε παιδάκι μου?.>> ρώτησε τρομαγμένη η μαμά μου και την δικαιολογώ.
<< μαμά δεν αντέχω άλλο. Ποιός σας είπε ότι εγώ θέλω να παντρευτώ τον Αχιλλέα.?>> και μετά από ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα την γκάφα που πέταξα. Γύρισα και τον κοίταξα και αυτός είχε χαμηλωμένο το κεφάλι του. Δεν γύρισε να με κοιτάξει σηκώθηκε ζήτησε συγγνώμη από τους γονείς μου κι έφυγε. Όσο κι άν φώναζα το όνομα του δεν έπαιρνα απάντηση.

Τι ηλίθια που είμαι. Δεν έπρεπε να το πω έτσι όμως αυτό νιώθω. Τον Αχιλλέα ναί τον αγαπάω πολύ αλλά όχι όπως θέλει εκείνος και η οικογένειά μου. Δεν νομίζω πως είμαι ερωτευμένη. Δεν νιώθω αυτή την ανατριχίλα και αυτές τις "πεταλούδες" στο στομάχι όταν τον βλέπω. Όμως παρόλα αυτά δεν του άξιζε αυτή η συμπεριφορά.

<<Άρτεμης τρέχα σπίτι του να τού ζητήσεις συγγνώμη. Αμέσως!.>> με διέταξε ο μπαμπάς μου κι είχε δίκιο αλλά δεν του το έδωσα.
<< παράτα με! !!!! Σιγά μην τρέξω κιόλας. Αφού τον θές τόσο παντρέψου τον εσύ!>> είπα νευριασμένα κι έφυγα πάνω στο δωμάτιό μου κλειδώνοντας την πόρτα.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα πήγα στο μπάνιο και φόρεσα ένα κίτρινο απλό φορεματάκι. Έβαψα μόνο τα χείλη μου με ένα απαλό ρόζ χρώμα και κατέβηκα για πρωινό. Ευτυχώς ο μπαμπάς μου είχε ήδη φύγει οπότε δεν θα είχαμε συγκρούσεις πρωινιάτικα.

<< αγάπη μου πώς είσαι σήμερα.>>
<< μιά χαρά.>> απάντησα μπουκωμένη καθώς ήμουν με το τόστ μου. Έτρωγα γρήγορα γιατί σήμερα θα πηγαίναμε πάλι σε εκείνο τον υπέροχο πλανήτη.
<< τί ήταν αυτό το ξέσπασμα χθές?>>
<< ωχού μωρέ μαμά μην με πρίζεις τώρα.>>
<< απλώς θέλω να μου πείς τι συμβαίνει. Θέλω να μου πείς αυτό που πιστεύω ότι νιώθεις.>> μητέρα τι να πείς τα καταλαβαίνει όλα.
Τώρα τι να της πώ. Την αλήθεια ούτως ή άλλως θα καταλάβει αν της πώ ψέμματα.

<< δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπώ πολύ όμως δεν τον θέλω για άντρα μου. Κι ο μπαμπάς δεν καταλαβαίνει.>>

Εκείνη δεν είπε τίποτα μόνο με αγκάλιασε κι έτσι έφυγα κάπως χαρούμενη για την δουλειά μου.
Όμως όταν έφτασα εκεί με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η ομάδα μου είχε πάρει το διαστημόπλοιο και είχαν φύγει.

Δεν το πιστεύωωω. Πως τόλμησαν να μ' αφήσουν!!!