Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 40

ΜΕΡΙΑ ΛΟΥΚΑΣ

<<Δεν είμαστε πραγματικά αδέρφια και το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Ο αδερφός μου δεν θα πήγαινε ποτέ με την μοναδική κοπέλα που ένιωθα ερωτευμένος.>> 

<<Λούκας δεν ξες τίποτα για αυτόν τον κόσμο.>>

<<Ενώ εσύ?>> τον κοίταξα όμως εκείνος περπάτησε προς την πόρτα και με προσπέρασε χωρίς να με παρατηρήσει.

<<Έλα μαζί μου.>> ήταν το μόνο που μου είπε κι εξαφανίστηκε. Πραγματικά δεν είχα καμία όρεξη να ακούσω τις βλακείες του, όμως η περιέργεια με νίκησε. Έπρεπε να μάθω πολύ καλά τον κόσμο μου για να μπορέσω να τους σώσω. Τους το οφείλω.

Έτσι άρχισα να περπατάω πολύ γρήγορα ώσπου τον έφτασα. Στεκόταν μπροστά από έναν πέτρινο τοίχο, κάτω στο υπόγειο κι έψαχνε κάτι μέσα στην τσέπη του. Το κεφάλι του ήταν στραμμένο προς την αντίθετη πλευρά και μόνο το δεξί του χέρι έκανε προσπάθειες για να βρεί αυτό που ήθελε.

<<Τί ψάχνεις?>> τον ρώτησα ψιθυριστά, όμως δεν μου έδωσε καμία απολύτως σημασία. Έμοιαζε τόσο αφοσιωμένος σ'αυτό που έκανε, σε σημείο να μην είμαι σίγουρος αν είχε καταλάβει την παρουσία μου. 

Ξαφνικά άκουσα βήματα και γύρισα απότομα για να δω ποιός είχε την ίδια ιδέα με εμάς. Στον απέναντι τοίχο είδα κάτι χρυσαφένια μαλλιά να τραβιούνται απότομα προς τα πίσω. Πλησίασα σιγά σιγά για να μην με καταλάβει και την έπιασα απότομα από το χέρι, κολλώντας την στο κρύο πέτρινο ντουβάρι.

ΜΕΡΙΑ ΑΡΤΕΜΗΣ

Δεν κατάλαβα πότε με πήρε χαμπάρι και πότε είχε έρθει τόσο κοντά μου. Ένιωθα την ανάσα του στο πρόσωπό μου και ήμουν ταραγμένη. Η έκφρασή του δεν είναι η συνηθισμένη. Το ειρωνικό χαμόγελό του δεν έχει κάνει την εμφάνισή του κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως είναι θυμωμένος μαζί μου.

<<Τί δουλειά έχεις εσύ εδώ?>> άφησε το δεξί μου χέρι και πλέον το αριστερό του είχε φυλακίσει τον γυμνό μου ώμο. Με κοιτούσε οργισμένα και εγώ από την αμηχανία μου χαμήλωσα το βλέμμα μου. 

<<Εγ..γω ήρ..ηρθ.>> και πριν προλάβω να ολοκληρώσω πετάχτηκε ο Μέισον και με υποστήριξε.

<<Λούκας άστην, πρέπει κι αυτή να δει αυτό που θέλω να σου δείξω.>> τότε εκείνος έκανε δυο βήματα προς τα πίσω και με απελευθέρωσε. Το βλέμμα μου αυτή τη φορά στράφηκε προς τον αδερφό του και έμπλεξα τα δάχτυλά μου από την νευρικότητά μου.