Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 34

Ο ήλιος είχε κρυφτεί σε άλλα μέρη κι έτσι ο ουρανός είχε πάρει αυτό το μαύρο του χρώμα. Γιατί τι είναι ο ουρανός χωρίς την αγάπη του ήλιου? Ένα μαύρο κενό που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα..

Τόση ώρα καθόμουν απλά στο κρεβάτι μου και από το παράθυρό μου χάζευα το κατασκότεινο δάσος που απλωνόταν μπροστά μου. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι να πάω, όμως πάλι κάτι με τραβάει. Είναι το μυστήριο όπως μου έλεγε η μαμά μου. Πάντα με έλκυε η μυστικοπάθεια, ήθελα να γνωρίζω τα πάντα για τα πάντα. Ξέρω χαζό και κάποιες φορές και επικίνδυνο αλλά τι να κάνουμε έτσι είμαι..

Ξαφνικά άκουσα ένα χτύπο πίσω από την πόρτα μου και η ησυχία μου είχε χαλάσει. Είπα ένα περάστε και αυτό που είδα με εξέπληξε. Η μαμά του Λούκας την άνοιξε διστακτικά, μπήκε και κλείνοντας την απαλά ακούμπησε πάνω της. 

<<Γειά σας έγινε κάτι?>> ρώτησα ανήσυχη και πετάχτηκα απότομα από το αναπαυτικό μου κρεβάτι.

<<Όχι κορίτσι μου ηρέμησε. Αα επίσης δεν χρειάζεται να μου μιλάς στον πληθυντικό. Σκέψου πως είμαι η μαμά σου.>> με πλησίασε κι έπιασε τρυφερά τα χέρια μου. Μου φαίνεται τόσο καλή γυναίκα και νομίζω πως έχει πολλά κοινά με την δική μου μαμά. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω λες και την γνωρίζω χρόνια.

<<Όπως θέλετε..>> είπα και μόλις με κοίταξε μ'αυτό το αυστηρό ύφος, χαμογέλασα και διόρθωσα την προηγούμενή μου φράση. <<Όπως θέλεις. Συγγνώμη απλώς πρέπει να το συνηθίσω.>>

<<Το ξέρω μην ανησυχείς έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας.>> έπιασε το υπέροχο δαχτυλίδι που φορούσε και το έβγαλε σιγά και προσεχτικά από το ταλαιπωρημένο δάχτυλό της. Το κεφάλι μου είχε κολλήσει σ'αυτό το γυαλιστερό κόκκινο πετράδι. Ήταν απλά υπέροχο. Πρώτη φορά έβλεπα ένα μονόπετρο τόσο λαμπερό και όμορφο. Της μαμάς μου ήταν ένα ασημί απλό διαμαντάκι. 

<<Αυτό σου ανήκει.>> έτεινε ήρεμα το χέρι της, μέσα, στο οποίο είχε αυτό το μαγευτικό δαχτυλίδι, και το πλησίασε πιο κοντά σε μένα. Μα τι λέει?? Γιατί να μου ανήκει αυτό το μονόπετρο??

<<Δ..δε..δεν καταλαβαίνω.>> τραύλισα στην αρχή και από την νευρικότητά μου πισωπάτησα. 

<<Μην φοβάσαι, δεν σου κάνω πρόταση γάμου.>> απάντησε εκείνη με μια δόση χιούμορ και χαμογέλασε, προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα, όμως για μένα τίποτα δεν είχε αλλάξει. Κοιτούσα εκείνο το αντικείμενο αποσβολωμένη και το προηγούμενο σχόλιό της δεν μου φάνηκε καθόλου αστείο. Έτσι μ'αυτή μου την αντίδραση και το δικό της χαμόγελο έσβησε πολύ γρήγορα.