Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 35

Ήμουν ακόμη σ'αυτή την υπέροχη αγκαλιά, σ'αυτή την αγκαλιά που χρόνια μέσα στην σχολή περίμενα. Τον ζωντάνευα κάθε φορά που ένιωθα πως δεν θα τα έβγαζα πέρα. Κάθε φορά που εκείνο το γουρούνι, ο αδερφός του, με βασάνιζε μέχρι να το ευχαριστηθεί. Κάθε φορά που πονούσα σε όλο μου το σώμα και για να αντέξω κι άλλο πόνο ένιωθα την ανάσα του στον λαιμό μου και ηρεμούσα. 

Όλα αυτά τα είχα βγάλει επίτηδες από την μνήμη μου διότι μου θύμιζαν πόσο αδύναμη ήμουν και αυτό ήθελα να το αποφύγω. Έλεγα στον ίδιο μου τον εαυτό πως δεν μου λείπει, πως δεν τον χρειάζομαι δίπλα μου κι όλα αυτά ήταν ψέμματα σε μένα την ίδια. 

Έπιασε τους ώμους μου και σήκωσε το πρόσωπό μου πιάνοντας με από το πιγούνι. Τον κοίταξα μέσα σ'αυτά τα μάτια που κάθε φορά που τα κοιτάω λιώνω. 

<<Μαμά τί της είπες?>> γύρισε στην μεριά της και την κοίταξε εξαγριωμένος. 

<<Αυτά που έπρεπε.>> απάντησε εκείνη ατάραχη. Είναι τόσο σίγουρη πως εγώ είμαι η ιδανική που νομίζει ότι έκανε το σωστό. Μου τα είπε όλα πολύ απότομα και με σόκαρε.

ΜΕΡΙΑ ΛΟΥΚΑΣ

<<Μαμά είχαμε συμφωνήσει κάτι και δεν το τήρησες!>> της φώναξα και έκλεισαν και οι δυο απότομα τα μάτια τους. Η μαμά μου κατέβασε το βλέμμα της και αυτό με έκανε να νιώσω τύψεις. Όταν το κάνει αυτό νιώθει πολύ στεναχωρημένη και εγώ δεν αντέχω να την βλέπω έτσι. Είναι η μοναδική που έχω σ'αυτόν τον κόσμο και την αγαπάω όσο τίποτα άλλο.

Απομακρύνθηκα από την Άρτεμης και πήγα να αγκαλιάσω την μαμά μου.

<<Συγγνώμη δεν ήθελα να σου φωνάξω.>> είπα και σήκωσε το κεφάλι της για να με κοιτάξει.

<<Δεν πειράζει αγόρι μου. Σε καταλαβαίνω. Εγώ ζητάω συγγνώμη που αθέτησα τον λόγο μου. Με συγχωρείς>> είπε και ένα δάκρυ κύλησε, όμως το σκούπισε βιαστικά και ένα ψεύτικο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της.

<<Μαμά..>> πήγα να μιλήσω αλλά με σταμάτησε.

<<Εγώ καλύτερα να πηγαίνω.>> χάϊδεψε το χέρι μου και βγήκε σιγά σιγά από το δωμάτιο. Εγώ είχα μείνει να κοιτάζω την πόρτα χωρίς να έχω την δύναμη να γυρίσω να την αντικρίσω. Δεν μπορώ, δεν γίνεται. Όλα αυτά την τρομοκράτησαν κι αυτή με την σειρά της τρομοκράτησε εμένα. Την είδα χαμένη στις σκέψεις της να μην νιώθει, να μην μας ακούει, λες και είχε αποσυνδεθεί από τον κόσμο μας. Φοβήθηκα τόσο πολύ.