Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 50

ΜΕΡΙΑ ΛΟΥΚΑΣ

Να πάρει η ευχή πως σκέφτεται τέτοια πράγματα για μένα. Νόμιζα πως με αγαπούσε όμως έκανα λάθος. Πάντα ρίχνει όλες τις ευθύνες πάνω μου. Ξαφνικά εκεί που περπατάω πέφτω πάνω σε κάποιον και χτυπάω στον τοίχο με την πλάτη. Γυρίζω προς την αντίθετη κατεύθυνση και παρατηρώ μια νεαρή υπηρέτρια, η οποίο είναι πεσμένη κάτω και προσπαθεί να σηκωθεί. Της προσφέρω το χέρι μου κι εκείνη διστακτικά το πιάνει για να την σηκώσω. Μόλις με αντικρίζει κατεβάζει γρήγορα το κεφάλι της και τα μάγουλά της κοκκινίζουν. Αυτή η κοπέλα κάτι μου θυμίζει. 

<<Συγγνώμη κύριε.>> καταφέρνει να πεί με δυσκολία και τότε εγώ τελείως αυθόρμητα την ακουμπάω απαλά στον ώμο.

<<Μην με φωνάζεις κύριε. Σε περνάω μόνο τρία χρόνια. Μπορείς να με φωνάζεις με το όνομά μου.>> σηκώνει επιτέλους το κεφάλι της και της χαρίζω ένα χαμόγελο όσο πιο γλυκό μπορώ. 

<<Μα είστε ο πρίγκηπας κι εγώ μια απλή δούλα.>> δηλώνει την άποψή της χωρίς να πάρει το βλέμμα της από πάνω μου. Η στολή που φοράει μαρτυράει την θέση της σ'αυτό το κάστρο. Είναι μια καφέ μακριά φούστα με μια άσπρη μπλούζα και μια κόκκινη ποδιά, η οποία φτάνει ως τα γόνατα.

<<Υπηρέτρια.>> την διορθώνω και τότε ένα χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του στο πρόσωπό της. Είναι πολύ όμορφη κοπέλα με σαρκώδη χείλη, μελί μάτια και μαύρα μακριά μαλλιά τα οποία φτάνουν ως τους μικροκαμωμένους ώμους της. 

<<Όπως και να το πείτε δεν αλλάζει η θέση μου σ'αυτό το μέρος.>> στα μάτια της διακρίνεται η απογοήτευση που νιώθει και με προκαλεί να ρωτήσω πράγματα για τη ζωή της.

<<Πώς άρχισες να δουλεύεις εδώ?>> 

<<Εμ οι γονείς μου ήταν από πάντα υπηρέτες, έτσι με ανάγκασαν και μένα. Καταλαβαίνετε πως είναι αυτά.>>

<<Σε παρακαλώ μην μου μιλάς στον πληθυντικό νιώθω γέρος.>> την πειράζω για να γελάσει και το καταφέρνω. Τοποθετεί νευρικά μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω στο αυτί της και με ξανά κοιτάζει.

<<Όπως θέλεις.>> καταφέρνει να το πει με δυσκολία.

<<Το όνομά σου?>>

<<Λένι.>>

<<Λούκας.>> τείνω το χέρι μου για χειραψία και το δίνει μετά από σκέψη.

<<Ξέρω πως σε λένε.>> γελάει και με παρασέρνει με μεγάλη ευκολία. Χωρίς να το σκεφτώ αυτή η κοπέλα με έκανε να ξεχάσω για λίγο την χαζή αντίδραση της Άρτεμης και πραγματικά της είμαι ευγνώμων. Ξαφνικά ακούω βήματα από πίσω μας και μόλις γυρίζω διακρίνω την Άρτεμης να έχει τοποθετημένο το δεξί της πόδι στο πρώτο σκαλοπάτι και το άλλο ακόμη αφημένο στο πάτωμα. Το αριστερό της χέρι είναι γαντζωμένο στην κουπαστή της σκάλας και μας κοιτάει άναυδη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να της μιλήσω και μόλις κατανοεί τις προθέσεις μου ανεβαίνει όλες τις σκάλες με γοργά βήματα. Μόλις φτάνει στον δεύτερο όροφο ρίχνει ένα τελευταίο αποδοκιμαστικό βλέμμα κι εξαφανίζεται προς την αντίθετη πτέρυγα.