Ξέχνα τις προκαταλήψεις και ζήστο!

Κεφαλαιο 30

ΜΕΡΙΑ ΑΡΤΕΜΗΣ

Μα τι μου συμβαίνει τέλος πάντων?? Γιατί τον φίλησα?? Είμαι τελείως ηλίθια τώρα του έδωσα την ικανοποίηση να πιστεύει πως είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του και πως δεν τον έχω ξεπεράσει. Όμως κάνει λάθος σωστά??

Τί σωστά μωρή καθυστερημένη? Αφού ακόμα τον θες γιατί λες ψέμματα στον ίδιο σου τον εαυτό?

Ωραία μόνο εσύ μου έλειπες. Δεν μπορώ να το παραδεχτώ δεν το καταλαβαίνεις? Θα με πληγώσει πάλι και δεν θα το αντέξω δεύτερη φορά. Δεν γίνεται.

Ξαφνικά άκουσα έναν χτύπο στην πόρτα μου και στο πρώτο δευτερόλεπτο τρόμαξα διότι φαντάστηκα πως θα ήταν πάλι αυτός ο Ορφέας. Όμως μια γλυκιά φωνή με έκανε να αναθεωρήσω και της επέτρεψα να περάσει. Μόλις άνοιξε η πόρτα ξεπρόβαλε μια μικροκαμωμένη κυρία με αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια. Ίδια με του Λούκας.

Με πλησίασε κι έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι.

<<Με λένε Ράνα και είμαι η μαμά του Λούκας.>> είπε εκείνη με το που την κοίταξα. Τι καλή κι ευγενική, μου θυμίζει την δική μου, η οποία τώρα που το λέω μου έλειψε τόσο πολύ. Η απαλή μελωδική φωνή της με έβγαλε από το λήθαργο στον οποίο με είχαν συνεπάρει οι σκέψεις μου.

<<Εσένα?>> ρώτησε και κοίταξε στο πάτωμα το οποίο ήταν καλυμμένο με γυαλιά. Ουπς έπρεπε να τα είχα μαζέψει αλλά που να ήξερα ότι θα είχα επισκέψεις. 

<<Άρτεμης.>> απάντησα καθώς έβαλα μια τούφα των μαλλιών μου πίσω από το αυτί μου και κατευθύνθηκα προς τα γυαλιά για να τα μαζέψω. Όμως πριν προλάβω να σκύψω εκείνη με σταμάτησε βάζοντας το χέρι πάνω στο δικό μου.

<<Θα φέρω την υπηρέτρια. Μην τα πειράζεις θα κοπείς.>>

<<Μα εγώ τα έκανα άρα εγώ θα τα μαζέψω.>> είπα και την κοίταξα μέσα στα μάτια δείχνοντάς της πως ένα τσούρμο σπασμένα γυαλιά δεν θα μου κάνουν κάτι. Εδώ έχω αντέξει άλλα κι άλλα σ'αυτά θα κολλήσω??

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

<<Είσαι ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο τίποτα παραπάνω.>> φώναξε ο καθηγητής που μας μάλωνε και μας τιμωρούσε για όποια χαζομάρα κάναμε. Ήμουν στην αίθουσα χορού καθώς εδώ και μία ώρα άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου να τον συνεπάρει το υπέροχο αυτό κομμάτι. Όμως για κακή μου τύχη τρόμαξα από την πόρτα που ακούστηκε και μου έπεσε κάτω το κασετόφωνο κάνοντάς το θρύψαλα. Και μόλις το είδε ο καθηγητής έγινε έξαλλος.