passion

η πρώτη φορά

ξυπνάω χαρούμενη ενώ κοιτάζω έξω από το παράθυρο του μικρού μου δωματίου... μετά από δύο μήνες στην Νέα Υόρκη επιτέλους σήμερα έχω συνέντευξη για δουλειά στην εταιρία του κύριου Έρικ Ράιαν... Μμ έχει πραγματικά υπέροχη ημέρα... ο ήλιος λάμπει και οι ακτίνες του φωτίζουν το δωμάτιο... κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο μου 8:15 πρέπει να σηκωθώ.. πετάγομαι από το κρεβάτι και μπαίνω στο μπάνιο...

Έπειτα από ένα γρήγορο ντους και αφού έχω στεγνώσει τα μαλλιά μου επιστρέφω στο δωμάτιο και φοράω γρήγορα ένα μπλε τζιν και μια μαύρη μακρομάνικη μπλούζα... βάζω λίγη μάσκαρα, μέϊκαπ, ρουζ και λιποζάν... αφήνω τα μαύρα μου μαλλιά ελεύθερα να κυματίζουν στους ώμους μου... παίρνω τον φάκελο με το βιογραφικό μου και το μαύρο δερμάτινο τζάκετ μου και πηγαίνω στην κουζίνα...

Εκεί με περιμένει χαμογελαστή η συγκάτοικος και καλύτερη μου φίλη Τζένιφερ... είμαστε φίλες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... πηγαίναμε μαζί σχολείο στο Μπρούκλιν... Όταν ήμουν δέκα ετών οι δικοί της μετακόμισαν στην γειτονιά μας... Η αλήθεια είναι πως γνωριστήκαμε με περίεργο τρόπο...

Μια μέρα τσακωνόμουν με ένα παιδί στο σχολείο και εκείνη έσπευσε να με βοηθήσει, από τότε γίναμε αχώριστες...

Όταν φτάσαμε πλέον στα είκοσι και είχαμε αποφοιτήσει από το σχολείο. Εκείνη αποφάσισε να ασκήσει το επάγγελμα της ως αρχιτέκτονας στην Νέα Υόρκη... επέμενε να έρθω μαζί της όμως εγώ ήθελα να μείνω κοντά στους δικούς μου... δυστυχώς όμως ήταν δύσκολο να βρω δουλειά ως γραμματέας στο Μπρούκλιν οπότε μετά από τρεις μήνες αφότου η Τζεν είχε μετακόμιση αναγκάστηκα να έρθω κι εγώ μαζί της στην Νέα Υόρκη... όχι πως με χάλαγε η ιδέα να μείνω με την κολλητή μου αλλά δεν ήθελα να αφήσω τους δικούς μου... τους αγαπώ τόσο πολύ, πάντα με υποστηρίζουν στις επιλογές μου και μου έχουν παθολογική αγάπη... όπως κι εγώ άλλωστε... τέλος πάντων δεν θέλω να χαλάσω την διάθεση μου, σήμερα είναι η πιο σημαντική ημέρα της ζωής μου...

Πηγαίνω και κάθομαι σε έναν σκαμπό στον πάγκο της κουζίνας απέναντι από την Τζεν... Αμέσως σηκώνει τα μάτια της από τα σχέδια που κρατάει στον πάγκο και με κοιτάζει εύθυμα
(καλημέρα Τες)
λέει κεφάτα και χαμογελάω
(καλημέρα Τζεν, τι κάνεις εκεί;)
ρωτάω και αφήνει τα χαρτιά αναστενάζοντας αγανακτισμένη
(δεν μπορώ άλλο με αυτή την δουλειά με έχει πεθάνει)
λέει ενώ κάνει μια γκριμάτσα κούρασης... γελάω με το ύφος της και μου σερβίρω μια κούπα ζεστό καφέ
(πες μου πώς νιώθεις;)
Ρωτάει με φωνή γεμάτη έγνοια
(έχω πολύ άγχος... και αν δεν με πάρουν;)
(ω μη λες βλακείες Τες... θα τα πας περίφημα, θα τους τρελάνεις είμαι σίγουρη)
πιάνει το χέρι μου και το ζουλάει καθησυχαστικά... χαμογελάω και ανταποδίδω το ζούλιγμα
(ευχαριστώ φιλενάδα, δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν είχα και εσένα να μου δίνεις κουράγιο)
(ω έλα σταμάτα, αφού ξέρεις ότι είμαι η καλύτερη)
λέει ειρωνικά και τινάζει τα ξανθά της μαλλιά... γελάω και σηκώνομαι παίρνοντας τα πράγματα και τα κλειδιά του αμαξιού μου
(ευχήσου μου καλή τύχη)
λέω και την αγκαλιάζω σφιχτά
(δεν νομίζω πως την χρειάζεσαι φιλενάδα)
λέει και με ένα φιλί στο μάγουλο φεύγω...