passion

Χρόνος Part 1

Τρεις μήνες μετά

Τέσα POV

Έχουν περάσει τρεις μήνες. Τρεις μήνες πόνου και μοναξιάς. Τρεις μήνες χωρίς εκείνον. Από την ημέρα που με έδιωξε δεν έχουμε επικοινωνήσει καθόλου. Προσπάθησα. Του έστειλα μηνύματα, του τηλεφώνησα, αλλά εκείνος δεν μου απάντησε ποτέ. Το μισώ που τον αγάπησα... που τον πίστεψα! Μισώ τον εαυτό μου για όλα. Τα πηγαίναμε τόσο καλά και έτσι ξαφνικά... όλα διαλύθηκαν, μα το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τον λόγο!

Όταν επέστρεψα στην Νέα Υόρκη πήγα αμέσως στο διαμέρισμα του. Μάζεψα όλα μου τα πράγματα και επέστρεψα στο παλιό μου διαμέρισμα. Εκεί με υποδέχθηκε η Τζεν. Μόλις με είδε σε αυτήν την κατάσταση αμέσως με αγκάλιασε και άρχισα να μιλάω. Της είπα τα πάντα όμως και εκείνη απόρησε "γιατί να το κάνει αυτό;" το ίδιο απορώ ακόμα και εγώ. Αφού ήμασταν τόσο καλά μαζί, γιατί να μου φερθεί έτσι; γιατί να μου το κάνει αυτό, γαμώτο! Φυσικά έφυγα και από την εταιρία του. Σκέφτηκα να γυρίσω στους δικούς μου αλλά δεν ήθελα να με δουν έτσι. Θα άρχιζαν οι ερωτήσεις και δεν θα το άντεχα. Αν και μιλάω μαζί τους στο τηλέφωνο, αλλά και πάλι δεν έχουν μάθει τίποτα ακόμη. Και καλύτερα έτσι.

Κάθομαι στον καναπέ του παλιού μου διαμερίσματος και κοιτάζω την ανοιχτή τηλεόραση, αλλά στην πραγματικότητα δεν την βλέπω, ούτε την ακούω. Νιώθω έναν φριχτό πόνο στο στήθος, έναν πόνο που μου θυμίζει το κενό που μου δημιούργησε εκείνος από την ημέρα που με έδιωξε. Προσπαθώ να τον μισήσω που μου το έκανε αυτό, προσπαθώ να τον μισήσω επειδή με πλήγωσε. Ξεφυσάω. Ακόμη ψάχνω για δουλειά. Χρειάζομαι οπωσδήποτε μια απασχόληση αλλιώς... θα τρελαθώ!
(Τέσα!)
Η φωνή της Τζεν με κάνει να τιναχτώ. Στρέφω απότομα το κεφάλι και την κοιτάζω
(είσαι καλά;)
Ρωτάει και γνέφω καταφατικά
(λοιπόν, απόψε θα βγούμε με την Χλόη τον Μπένετ και τον Μαξ. Θέλεις να έρθεις;)
Ρωτάει και γνέφω αρνητικά
(βρε αγάπη μου! είσαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι εδώ και τρεις μήνες. Πόσο ακόμα θα βασανίζεις τον εαυτό σου;)
Λέει και κάθεται δίπλα μου. Στρέφω το κεφάλι και την ξανά κοιτάζω
(δεν έχω όρεξη Τζεν, συγγνώμη. Ίσως κάποια άλλη φορά)
Λέω και της χαρίζω ένα αδύναμο χαμόγελο
(ναι, αυτό μου είπες και την προηγούμενη φορά. Ελα σήκω! βάψου, ετοιμάσου, γίνε μια κούκλα και πάμε. Έλα! κάντο για μένα!)
Με εκλιπαρεί και τελικά με κάνει να λυγίσω. Που ξέρεις; μπορεί και να περάσω καλά.

Η ώρα είναι μία το βράδυ και είμαι ήδη στο πέμπτο ποτό. ή Χλόη χορεύει με τον Μπένετ ενώ η Τζεν και ο Μαξ συζητούν δίπλα μου. Κοιτάζω τον κόσμο τριγύρω και όλα μου φαίνονται τόσο ανούσια... τόσο άψυχα. Ξαφνικά το βλέμμα μου πέφτει στον άντρα ο οποίος με γλυκοκοιτάζει εδώ και αρκετές ώρες. Μάλιστα μου έχει κεράσει και ένα ποτό αλλά του το επέστρεψα πίσω. Δεν λέω, είναι όμορφος. Αλλά ειδικά αυτήν την περίοδο... δεν ενδιαφέρομαι
(νομίζω πως αρέσεις σε κάποιον εδώ μέσα)
Μου λέει με πονηρό ύφος η Τζεν και δείχνει με το βλέμμα της τον τύπο στο μπαρ. Κουνάω το κεφάλι
(πάμε να φύγουμε;)
Προτείνω και με κοιτάζει κατσουφιασμένη
(δεν θέλεις να καθίσουμε λίγο ακόμη;)
Ρωτάει και γνέφω αρνητικά. Έχω κουραστεί με όλων αυτόν τον κόσμο. Παίρνω την τσάντα μου και βαδίζω προς την πόρτα με την Τζεν δίπλα μου, αλλά ξαφνικά σκοντάφτω και πέφτω πάνω σε έναν άγνωστο. Γαμώτο! Αμέσως ξεκολλάω από πάνω του και τον κοιτάζω. Να πάρει! είναι αυτός ο τύπος από το μπαρ. Με κοιτάζει και χαμογελάει πλατιά
(με συγχωρείτε δεσποινίς)
(όχι, εγώ συγνώμη)
Του λέω και κάνω να τον προσπεράσω, αλλά μπαίνει ξανά μπροστά μου, εμποδίζοντας τον δρόμο μου. Αρχίζει να με εκνευρίζει!
(τρέχει κάτι;)
Πετάω κάπως απότομα και εκείνος απλά χαμογελάει
(αν μου δώσεις τον αριθμό σου, μπορεί να σε αφήσω να φύγεις)
Τα μάτια μου στενεύουν και το στήθος μου φουσκώνει από θυμό. Ποιος είναι ότι είναι;
(δεν θέλω να σου τον δώσω, γι αυτό κάνε στην άκρη!)
Λέω ενώ τον σπρώχνω δυνατά, έτσι που κάνει δύο βήματα πίσω. Τον προσπερνάω και βγαίνω απο το κλαμπ.