passion

μπλέξιμο

Η ώρα περνάει και τα σφηνάκια πολλαπλασιάζονται. ο Έρικ και ο Ντέιμον κάθονται στο μπαρ και τα βλέμματα τους είναι κολλημένα επάνω μας. συγκεκριμένα ο Ντέιμον κοιτάζει συνέχεια την Σάρλοτ, η οποία προσπαθεί να τον αποφύγει, αλλά μάλλον... δεν το κάνει και με τεράστια επιτυχία. Η Τζεν και η Χλόη συζητούν, αδιαφορώντας για εμάς, και εγώ έχω κολλήσει στον Ερικ. Όπως πάντα! Είμαι σίγουρη πως με τον τρόπο που κοιταζόμαστε όλοι καταλαβαίνουν πως δεν είμαστε άγνωστοι. Πάντα αυτή η οπτική επαφή με τον Έρικ, από την αρχή της ιστορίας μας. Και μόνο ένα του βλέμμα μπορεί να με τρελάνει! είμαι πολύ ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα. Και να σκεφτείς ότι την επόμενη εβδομάδα θα γνωρίσω την οικογένεια του. Στην σκέψη και μόνο, νιώθω κόμπους στο στομάχι μου. Πως θα μπορέσω να αντικρίσω την μάνα του ξέροντας πως κάποτε του είχε κάνει κακό; Μισώ τους ανθρώπους που ξεσπούν πάνω στα παιδιά τους. Προσπαθούσε να με κρατήσει μακριά επειδή φοβόταν πως θα πληγωθεί και τώρα... αναρωτιέμαι αν η μητέρα του, του έχει δημιουργήσει αυτή την ανασφάλεια. Όπως και να χει, τώρα είμαστε μαζί και πιστεύω πως με εμπιστεύεται
(Τέσα, ακούς;)
η φωνή της Σαρλότ με ξαφνιάζει. Στρέφω το κεφάλι και την κοιτάζω
(ναι, τι συμβαίνει;)
(φεύγω, θα τα πούμε αύριο)
(τι εννοείς φεύγεις; πως θα φύγεις;)
(θα πάρω ταξί. Τα λέμε)
Λέει με κάπως... τσιτωμένο ύφος θα έλεγα. Έπειτα μου κάνει μια σύντομη αγκαλιά και φεύγει. Αμέσως στρέφω το βλέμμα μου στο μπαρ και συγκεκριμένα στον Ντέιμον, ο οποίος έχει εξαφανιστεί, το ίδιο και ο Έρικ. Εντάξει, ο Ντέιμον σίγουρα έτρεξε πίσω από την Σάρλοτ. Ο Έρικ που είναι;
(ορίστε κυρίες μου!)
η φωνή του με κάνει να τιναχτώ. Αμέσως στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να κάθεται δίπλα μου. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά από το άγχος. Ο Έρικ αφήνει μερικά σφηνάκια στο τραπέζι και σηκώνει το δικό του
(στην υγειά σας!)
λέει και όλες τον μιμούμαστε πίνοντας μονορούφι τα σφηνάκια
(πως και από εδώ, κύριε Ράιαν;)
ρωτάει η Χλόη και εκείνος χαμογελάει ευγενικά
(είπα να βγω λίγο να ξεσκάσω. Εσείς;)
Αποκρίνεται, τελείως ήρεμος και τους παρατηρώ να συζητούν για μερικά λεπτά μεταξύ τους. Τον κοιτάζω και δεν τον χορταίνω, παρατηρώ κάθε σπιθαμή του πρόσωπο του και τρελαίνομαι. Είναι δυνατόν αυτός ο άντρας να είναι δικός μου; Ωρες ώρες αναρωτιέμαι τι καλό μπορεί να έκανα στο παρελθόν για να τον αξίζω. Ξαφνικά στρέφεται και οι ματιές μας κλειδώνουν για μία ακόμη φορά
(είσαι καλά;)
ρωτάει σιγανά και γνέφω καταφατικά. Όλο το προηγούμενο άγχος μου έχει χαθεί. Λίγο το αλκοόλ, λίγο και η παρουσία του... με κάνουν πιο ήρεμη. Κυρίως η παρουσία του. Χαμογελάει, ύστερα σκύβει και μου ψιθυρίζει στο αυτί
(δεν ξέρεις πόσο θέλω να σε φιλήσω αυτήν την στιγμή!)
λέει και μου δίνει ένα απαλό φιλί ακριβώς κάτω από το αυτί μου, εκεί όπου χτυπάει δυνατά ο σφυγμός μου. Τραβιέται και κοιτάζει προς τα κορίτσια, τα οποία δεν μας δίνουν καμία σημασία. Ευτυχώς!
(πως με βρήκες;)
ρωτάω και ανασηκώνει υπεροπτικά το φρύδι του
(δεν ήταν δύσκολο)
Φυσικά! Σκύβω προς το μέρος του και του ψιθυρίζω
(φίλησε με!)
με κοιτάζει έκπληκτος από το αίτημα μου
(νομίζω πως πρέπει να σε πάω σπίτι)
λέει και έπειτα σηκώνεται
(λοιπόν κορίτσια, εμένα με συγχωρείτε αλλά... έχω και ένα ραντεβού!)
συνεχίζει και με ένα τελευταίο βλέμμα προς μένα φεύγει. Ραντεβού; τι ραντεβού;
(μπα μπα μπα! ο κύριος Ράιαν με γυναίκα!)
λέει η Χλόη, γεμάτη υπονοούμενα. Δεν μπορεί! Αμέσως γυρίζω από την άλλη και τον βλέπω να βγαίνει έξω από το μαγαζί με μια ψηλή, ξανθιά γυναίκα, να την κρατάει από την μέση. Τι; γαμώτο! θα του βγάλω τα μάτια και αυτή θα της μαυρίσω το μάτι!
(δεν φεύγουμε και εμείς;)
Προτείνω και η Χλόη κατσουφιάζει ενώ η Τζεν στριφογυρίζει τα μάτια της. Σίγουρα κατάλαβε γιατί το είπα αυτό. Μαζεύουμε τα πράγματα μας και πάμε να πληρώσουμε, αλλά μαθαίνουμε πως όλα είναι πληρωμένα από τον Έρικ. Νομίζει ότι έτσι θα χρυσώσει το χάπι ε; Κάτσε να φτάσω στο σπίτι και θα τα πούμε με τον κύριο Ράιαν.