passion

τυχαίο

Αφού κοιμήθηκα μόνο μιάμιση ώρα, αποφάσισα το πρωί να πάω για μια βόλτα στην πόλη. Ξέρω πως λίγο ο αέρας, λίγο ο κόσμος, λίγο το περπάτημα θα με κάνουν να ξεχαστώ και να σκεφτώ πιο καθαρά. Αν και ο καιρός είναι συννεφιασμένος αλλά για μένα είναι τέλειος.

Περπατάω ώρες ατελείωτες μέσα στην πόλη, ανάμεσα σε ξένους και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει αυτό. Μακριά από γνωστούς και φίλους. Με βοηθάει να σκεφτώ καθαρά.

Ξαφνικά τα μάτια μου πέφτουν σε ένα μαύρο φόρεμα με όχι πολύ ανοιχτό ντεκολτέ, αλλά αρκετά προκλητικό θα έλεγα, με τιράντες και με ένα σκίσιμο στα δεξιά... Είναι υπέροχο, κοιτάζω την τιμή... 800 δολάρια, Χριστέ μου αν είναι δυνατόν, για ένα κομμάτι ύφασμα; φφ τέλος πάντων... προχωράω μπροστά χαζεύοντας και άλλες βιτρίνες.

Ξαφνικά όμως πέφτω πάνω σε κάποιον χωρίς να το καταλάβω
(συγγνώμη χίλια συγγνώμη ήταν δικό μου λάθος, δεν έβλεπα μπροστά μου και...)
Αμέσως σταματάω να μιλάω καθώς τον βλέπω μπροστά μου... όχι δεν είναι δυνατόν... Ο Έρικ Ράιαν πάλι μπροστά μου, μόνο που είναι πιο σπορ ντυμένος. Μαύρο τζιν, μπλούζα και τζάκετ με γιακά, χωρίς κουκούλα... Ομολογώ ότι του πάει και αυτό το ντύσιμο. Βγάζει τα γυαλιά του ηλίου του και χαμογελάει με ένα άκρως γοητευτικό χαμόγελο
(δεσποινίς Πράιορ, τι σύμπτωση)
Όχι όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Κάποιος μου κάνει πλάκα, εκτός και αν...
(με παρακολουθείς;)
Λέω ευθέως και εκείνος με κοιτάζει εντελώς ατάραχος. Λες και του είπα πως ο ουρανός είναι γαλάζιος
(δεν είναι του στυλ μου)
απαντάει λυτά και κατσουφιάζω
(τότε πως είναι δυνατόν ανάμεσα σε τόσο κόσμο να πέσω πάνω σου;)
αντιγυρίζω οξύθυμα και ανασηκώνει τους ώμους
(ήταν τυχαίο)
Αυτό το κεφάτο ύφος του με εκνευρίζει περισσότερο
(δεν πιστεύω ούτε στην τύχη ούτε στις συμπτώσεις κύριε Ράιαν)
λέω ειρωνικά και χαμογελάει αχνά τρίβοντας το πηγούνι του. Παρατηρώ πως τα γένια του είναι λιγότερα από την τελευταία φορά που τον είδα και τα μαλλιά του είναι χτενισμένα... είναι πολύ όμορφος... Α όχι όχι, δεν θα υποκύψω στην ομορφιά του, είμαι σίγουρη πως με παρακολουθούσε δεν εξηγείται αλλιώς. Ξαφνικά με κοιτάζει με ύφος εύρικα και σκύβει μπροστά πλησιάζοντας το πρόσωπο μου
(καλύτερα να αλλάξετε αυτή την θεωρεία δεσποινίς Πράιορ)
Ψιθυρίζει ενώ μου κλείνει το μάτι και ισιώνει το κορμί του. Μου κόβεται η ανάσα και το άρωμα του εισβάλει στα ρουθούνια μου... τι στο καλό μου κάνει αυτός ο άντρας;
(ωραία τότε τι κάνεις εδώ; Δεν έχεις να διοικήσεις μια ολόκληρη αυτοκρατορία;)
ρωτάω ειρωνικά και χαμογελάει
(ξέρεις όλοι έχουμε την ανάγκη καμιά φορά να ξεφεύγουμε και για μένα αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος)
όπως εγώ... αυτό δεν μου αρέσει καθόλου
(άλλη μια σύμπτωση λοιπόν κύριε Ράιαν)
αποκρίνομαι με τον ίδιο ειρωνικό τόνο και ανασηκώνει τους ώμους του
(τι λες; πάμε μια βόλτα;)
τι; εμείς οι δύο;
(Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα)
(μια βόλτα μόνο, σε παρακαλώ και ξέχνα την δουλειά, την πρόταση όλα... είμαστε μόνο εγώ και εσύ... δύο απλή άνθρωποι που πηγαίνουν έναν απλό περίπατο)
γελάω με την περιγραφή του. Θεωρεί τον εαυτό του απλό; αυτό είναι κάπως αστείο, ένας άντρας με τόση εξουσία δεν μπορεί να είναι απλός
(εντάξει κύριε Ράιαν, με πείσατε)
λέω και χαμογελάει στραβά.