passion

Πολύ Κοντά

Έρικ POV

Περνάμε όλη την ημέρα μαζί κάτι που με χαροποιεί υπερβολικά πολύ. Μιλούσαμε... γελούσαμε... με τάισε και τώρα κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου κοιτάζοντας με δίχως να μπορεί να κρύψει την χαρά της
(τι;)
Ρωτάω περίεργος για το ύφος της και εκείνη ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους
(τίποτα)
Απαντάει ήρεμα και κατζουφιάζω
(σε ξέρω καλύτερα από όσο νομίζεις Τέσα... Λέγε)
Χαχανίζει ενώ υψώνει πειραχτηκά το βλέμμα της στον ουρανό
(απλά χαίρομαι που γύρισες)
Λέει ενώ το ύφος της σοβαρεύει... Παίρνω μια απότομη εισπνοή έκπληξης... δεν περίμενα να πει κάτι τέτοιο
(Τέσα...)
Και πριν καν αρχίσω να μιλάω χτυπάει το τηλέφωνο της... Που να πάρει
(συγγνώμη... Έρχομαι σε λίγο)
Λέει ενώ σηκώνεται και βγαίνει από το δωμάτιο... Αναρωτιέμαι ποιός την θέλει τέτοια ώρα;... Σφαλίζω τα βλέφαρα και ξεφυσάω δυνατά... Δεν είναι η μέρα μου από ότι φαίνεται... Μετά από μερικά λεπτά επιστρέφει και κάθεται πάλι στην καρέκλα δίπλα μου
(ποιός ήταν;)
Φτου βλακεία... Δεν έπρεπε να το ρωτήσω αυτό... τα φρύδια της ανασηκώνονται από την έκπληξη
(τίποτα το σημαντικό)
Απαντάει χαμηλόφωνα... Εννοείτε πως δεν την πιστεύω αλλά δεν θέλω και να την πιέσω... Τα πηγαίνουμε καλά ως τώρα και δεν θέλω με τίποτα να το χαλάσω... πόσο μάλλον να την διώξω
(ανυπομονώ να βγω... Μου έλειψε το σπίτι)
Λέω και χαχανίζει
(μην ανησυχείτε κύριε Ράϊαν... Θα επιστρέψετε σύντομα στον πύργο σας)
Αποκρίνεται με πειραχτηκό τόνο και γελάω... Πύργος... Εντάξει είναι μεγάλο σπίτι αλλά
(πύργος μμμ... υπερβολικό θα έλεγα δεσποινίς Πράϊορ)
(τέλος πάντων... Θέλεις να σου φέρω καμιά εφημερίδα να διαβάσεις;)
(μμμ δεν θα έλεγα όχι)
(έρχομαι σε λίγο)
Λέει ενώ σηκώνεται και βγαίνει από το δωμάτιο με γρήγορα βήματα... Έχω παρατηρήσει πως είναι κάπως απόμακρη και δεν καταλαβαίνω γιατί... Ίσως φοβάται... Αλλά τι;... Εμένα;... Πω είναι πολύ μπερδεμένο το γυναικείο μυαλό τελικά...

Μετά από δύο ημέρες

Τέσα POV

Σήμερα επιτέλους ο Έρικ μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι του... Αφού τον έχουν εξετάσει οι γιατροί και αφού έχει πάρει εξιτήριο είμαστε έτοιμη για να φύγουμε... Όταν μπαίνουμε μέσα στο διαμέρισμα του για μια στιγμή παγώνω καθώς χιλιάδες αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου... Μου φαίνεται σαν αιώνας από τότε που πάτησα για τελευταία φορά το πόδι μου εδώ μέσα
(όλα καλά Τέσα;)
Με ρωτάει ο Έρικ και κουνάω το κεφάλι μου
(ναι... Πάμε να ξαπλώσεις)
Αποκρίνομαι σιγανά και βαδίζουμε προς το δωμάτιο του... Τραβάω το τζάκετ από τους ώμους του και τον βοηθάω να ξαπλώσει αργά και προσεκτικά στο κρεβάτι... Ο γιατρός του έχει δώσει νάρθηκα για το χέρι ώστε να μένει σε σταθερό σημείο μέχρι η πληγή να επουλωθή
(χρειάζεσαι τίποτα άλλο;)
Ρωτάω και γνέφει αρνητικά
(ωραία πάω να φτιάξω φαγητό... Ότι θέλεις φώναξε με)
Λέω και κάνω μεταβολή για να φύγω
(Τέσα;)
Η φωνή του με κάνει να γυρίσω αμέσως και να τον ξανά κοιτάξω
(ναι Ερικ)
(θα φύγεις;)
Ρωτάει σιγανά και κατζουφιάζω
(όχι... Αφού σου είπα πως θα μαγειρέψω)
Αποκρίνομαι και κουνάει το κεφάλι
(δεν εννοώ αυτό Τέσα... Αργότερα θα φύγεις;)
Λέει και ξεφυσάω
(όχι Ερικ... Μέχρι να γίνεις καλά δεν πρόκειται να πάω πουθενά)
Αποκρίνομαι και φαίνεται να ηρεμεί στρέφομαι και φεύγω στην κουζίνα...