passion

Εξαφάνιση

Έχει περάσει ένας μήνας και όλα κυλούν ήρεμα. Πλέον είμαι πιο χαλαρή αφού τα κορίτσια ξέρουν για εμένα και τον Έρικ. Οι υπόλοιποι απλά δεν μετράνε! Επίσης ο Ντέιμον και η Σάρλοτ κατάφεραν να συνεργαστούν επιτέλους! Η παρουσίαση πήγε τέλεια και φαίνεται να είναι πιο χαλαροί ο ένας απέναντι στον άλλο.

Με λίγα λόγια η καθημερινότητα μας περνάει γρήγορα και όμορφα. Ειδικά με τον Έρικ! Κάθε μέρα με κάνει να νιώθω όλο και πιο κοντά του. Κάθε μέρα μου δίνει και από ένα κομμάτι του εαυτού του. Μου αρέσει τόσο πολύ να τον μαθαίνω! Αυτή την στιγμή καθόμαστε τεμπέλικα στον καναπέ, με τα πόδια μου πάνω στα δικά του και το κεφάλι μου ακουμπισμένο στο στήθος του. Η καρδιά του χτυπάει αργά και ρυθμικά και το απαλό ανεβοκατέβασμα του στήθους του με νανουρίζει
(είσαι καλά μωρό μου;)
Ρωτάει σιγανά και μου φιλάει τα μαλλιά. Μουρμουρίζω
(καλύτερα δεν γίνεται)
Αποκρίνομαι σιγανά και γελάει ελαφρά
(άνοιξε την τηλεόραση)
(γιατί;)
(γιατί αν δεν ακούσω κάτι, σίγουρα θα κοιμηθώ. Με νανουρίζεις)
Λέω χαμηλόφωνα καθώς σφίγγομαι περισσότερο επάνω του και γελάει
(ορίστε)
Λέει και μου δίνει το τηλεκοντρόλ.
Ανοίγω την τηλεόραση και αρχίζω να κάνω ζάπινγκ
(θα δούμε κάτι συγκεκριμένο;)
Ρωτάει και ανασηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου
(παρατηρώ πως δεν σου αρέσει η τηλεόραση)
(είναι χάσιμο χρόνου)
Αποκρίνεται και συνεχίζω το ζάπινγκ. Ξαφνικά όμως το μάτι μου πιάνει το όνομα του σε ένα κανάλι όπου δείχνει ειδήσεις. Σταματάω το ζάπινγκ και ακούω προσεκτικά την παρουσιάστρια του δελτίου

"Αγνοείται εδώ και δύο ημέρες ο εφοπλιστής, Ντομινίκ Ράιαν. Σύμφωνα με τις αρχές πριν από δύο ημέρες ο γνωστός επιχειρηματίας ήρθε στην Νέα Υόρκη και από τότε η τύχη του αγνοείται."

Στην οθόνη εμφανίζεται η φωτογραφία του άντρα και παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του. Τα μαλλιά του είναι γκρίζα όπως και τα γένια του. Το χαμόγελο του μου θυμίζει τον Έρικ και γενικότερα... βλέπω ότι υπάρχει μια μεγάλη ομοιότητα με τον Έρικ. Τότε όλο το αίμα μου παγώνει στην συνειδητοποίηση πως ίσως... ίσως αυτός ο άντρας... όχι! δεν είναι δυνατόν! Αμέσως ανακάθομαι και κοιτάζω τον Έρικ, ο οποίος ατενίζει σαστισμένος την τηλεόραση
(Έρικ, αυτός ο άντρας...)
Ξαφνικά αρπάζει το τηλεκοντρόλ από το χέρι μου και κλείνει την τηλεόραση. Έπειτα πετάει το τηλεκοντρόλ στον καναπέ δίπλα μας και ξεφυσάει. Φαίνεται θυμωμένος. Τον παρακολουθώ για μερικά λεπτά καθώς περνάει το χέρι από τα μαλλιά του
(είναι ο πατέρας μου)
Η αποκάλυψη του με κάνει να σαστίσω εντελώς. Νομίζω πως όλος ο αέρας έχει φύγει από τα πνευμονία μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω!
(τι θα κάνεις τώρα;)
Ρωτάω με χαμηλή, τραχιά φωνή και εκείνος κουνάει καρτερικά το κεφάλι του
(τίποτα)
Απαντάει λιτά και κατσουφιάζω
(ορίστε;)
(αυτό που άκουσες Τέσα. Δεν θα κάνω τίποτα!)
(Έρικ αυτός ο άνθρωπος έκανε μερικά λάθη αλλά... αλλά ότι και να κάνεις πάντα θα είναι ο πατέρας σου!)
Λέω προσπαθώντας να τον πείσω, αλλά δεν φαίνεται να με καταλαβαίνει
(αυτή την στιγμή σε χρειάζεται, Έρικ!)
Προσθέτω χαμηλόφωνα και ρουθουνίζει ειρωνικά
(όταν τον χρειαζόμουν εγώ δεν ήταν εδώ. Τώρα γιατί να ενδιαφερθώ; επειδή εξαφανίστηκε;)
Αποκρίνεται με αλαζονικό ύφος που πραγματικά με σοκάρει. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι, με αυτό το ύφος. Πρώτη φορά τον ακούω να μιλάει τόσο... ψυχρά. Τόσο άκαρδα για κάποιον. Πως μπορεί να το κάνει αυτό; γαμώτο, εδώ πρόκειται για τον πατέρα του! Παίρνω μια βαθιά ανάσα και έπειτα σηκώνομαι από τον καναπέ για να πάω στο δωμάτιο του
(που πας;)
Ρωτάει αλλά δεν του απαντάω. Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και πέφτω πάνω στο κρεβάτι, νιώθοντας το σώμα μου βαρύ. Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό του; Αφού το ξέρω ότι κατά βάθος... κατά βάθος ενδιαφέρεται για τον πατέρα του. Γιατί προσπαθεί να μου κρυφτεί; Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει, αλλά δεν γυρίζω το κεφάλι για να τον κοιτάξω. Μένουμε για μερικά λεπτά σιωπηλοί ώσπου τελικά αποφασίζει να μιλήσει
(συγγνώμη μωρό μου)
Ψελλίζει και αυτόματα κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. Ακούω τα βήματα του να με πλησιάζουν και αμέσως ανακάθομαι για να τον κοιτάξω μέσα στα μετανιωμένα του μάτια
(νοιάζεσαι;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και σφαλίζει τα βλέφαρα του, σαν να πονάει
(σου έχω πει πως ήταν η κατάσταση. Ο πατέρας μου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για εμένα. Μου φαίνεται άδικο που θα πρέπει να ενδιαφερθώ εγώ τώρα ενώ εκείνος...)
Αφήνει μετέωρη την πρόταση του και ξεφυσάει. Ω Έρικ μου!
(πρέπει να μάθεις να συγχωρείς! Ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά... πρέπει Έρικ. Για να μπορέσεις να ηρεμήσεις επιτέλους)
Λέω με γλυκό τόνο και σηκώνω το χέρι για να αγγίξω τρυφερά το μάγουλο του. Αυτόματα κλείνει τα μάτια και γέρνει το κεφάλι του προς το άγγιγμα μου
(ίσως έχεις δίκιο. Από αύριο θα βάλω δικούς μου να τον ψάξουν)
Μουρμουρίζει και νιώθω ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από το στήθος μου. Χαίρομαι! ειλικρινά χαίρομαι που το ξανά σκέφτηκε. Τυλίγω τα χέρια μου από τον λαιμό του, αγκαλιάζοντας τον σφιχτά
(δεν θέλω να πονάς)
Ψιθυρίζω και εκείνος χαϊδεύει τρυφερά την πλάτη μου. Δεν χρειάζεται να μου πει κάτι. Ξέρω ότι νιώθει το ίδιο. Δεν χρειάζεται να μου το πει, το βλέπω καθαρά μέσα στα σκούρα καστανά του μάτια. Αχ Έρικ μου! Μακάρι να πάνε όλα καλά με την έρευνα. Μακάρι!