passion

Θέλω να με συγχωρέσεις

Τέσα POV

Τρέχω μέσα στον διάδρομο του νοσοκομείου όπου τον έχουν και αυτόματα νιώθω τις αναμνήσεις να ξυπνούν μέσα μου. Δεν μπορώ να ζήσω πάλι τον ίδιο εφιάλτη! Μόλις φτάνω στο όροφο όπου μου είπε η Χλόη, την βλέπω να στέκεται στον διάδρομο μαζί με τον Μπένετ
(Τέσα!)
Αναφωνεί και έπειτα έρχεται να με αγκαλιάσει
(που τον έχουν;)
Ρωτάω έντρομη και εκείνη τραβιέται για να με κοιτάξει
(εδώ. Περιμένουμε να δούμε τι θα μας πει ο γιατρός)
Απαντάει σιγανά και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά ακόμα πιο δυνατά από ότι πριν. Ξαφνικά, η πόρτα του δωματίου του ανοίγει και ο γιατρός έρχεται προς το μέρος μας
(είστε συγγενείς του κυρίου Ράιαν;)
(μάλιστα γιατρέ. Πείτε μας, είναι καλά;)
Ρωτάω αμέσως και εκείνος χαμογελάει στραβά
(μην ανησυχείτε δεσποινίς. Ο κύριος Ράιαν είναι καλά, απλώς υπέστη ένα μικρό σοκ. Αλλά τώρα είναι εντάξει)
Δόξα τον Θεό!
(μπορούμε να τον δούμε;)
Ρωτάει ο Μπένετ και ο γιατρός στρέφει το κεφάλι για να τον κοιτάξει
(φυσικά)
(σας ευχαριστούμε γιατρέ!)
Λέω και έπειτα πλησιάζω την πόρτα, αλλά σταματάω έγκαιρα, πριν προλάβω και την ανοίξω. Στρέφω αργά το κεφάλι για να κοιτάξω τον Μπένετ
(νομίζω πως... πρέπει να πας εσύ)
Μουρμουρίζω και εκείνος χαμογελάει στραβά
(όχι Τέσα. Εσένα θέλει να δει πρώτα, είμαι σίγουρος! Πήγαινε)
Με παροτρύνει και του χαρίζω ένα ευχαριστήριο χαμόγελο. Έπειτα ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι, με τα χέρια ακουμπισμένα στην κοιλιά του. Ω Έρικ! Δεν περίμενα πως θα έβλεπα ξανά αυτή την εικόνα. Περπατάω αργά προς το μέρος του και τα μάτια του ανοίγουν αργά για να αντικρίσουν τα δικά μου
(Τέσα;)
(σσς, μην κουράζεσαι)
Ψελλίζω καθώς τώρα στέκομαι δίπλα του και απλώνω το χέρι για να χαϊδέψω τρυφερά το αξύριστο μάγουλο του
(πότε ήρθες;)
(μόλις τώρα. Έμαθα για το ατύχημα και έτρεξα να σε βρω)
Μουρμουρίζω και εκείνος χαμογελάει καθώς κλείνει τα μάτια του
(πάντα σε κάνω να ανησυχείς χωρίς λόγο)
Ψιθυρίζει και τα μάτια μου βουρκώνουν
(χωρίς λόγο! Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου όταν έμαθα πως είχες πάθει ατύχημα)
(δεν είναι τίποτα το σημαντικό. Ο γιατρός είπε πως απλά σοκαρίστηκα, σε μερικές ώρες θα είμαι καλύτερα)
(μην μιλάς. Κουράζεις τον εαυτό σου έτσι)
Μουρμουρίζω ενώ εκείνος με κοιτάζει με μάτια θλιμμένα
(Τέσα... θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Πρέπει να...)
(σσς, δεν είναι η ώρα για απολογίες. Πρέπει να ξεκουραστείς)
Λέω καθώς ακουμπάω τα ακροδάχτυλα μου στα χείλη του
(θέλω πρώτα να με συγχωρέσεις)
Μου ζητάει χαμηλόφωνα και ασυναίσθητα, ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου
(το έχω κάνει ήδη αυτό)
Αποκρίνομαι σιγανά και ένα μικρό χαμόγελο στραβώνει τα υπέροχα χείλη του
(κοιμήσου τώρα και μετά... όταν θα αισθανθείς καλύτερα θα μπορέσουμε να φύγουμε)
Προσθέτω και έπειτα σκύβω για να τον φιλήσω στην γωνία του στόματος του
(σ'αγαπάω)
Ψιθυρίζει και έπειτα από μερικά λεπτά τον παίρνει ο ύπνος. Αχ Έρικ, γλυκέ μου Έρικ! Τελικά ότι και αν συμβεί... πάντα θα με κάνει να τρέχω πίσω του, πάντα θα με κάνει να ανησυχώ και αυτό επειδή τον αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Θέλω πολύ να του ανακοινώσω ότι θα γίνει πατέρας, αλλά ξέρω πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Ας ξεκουραστεί πρώτα και όταν επιστρέψουμε στο σπίτι, θα ξεκαθαρίσουν όλα.