passion

πρόταση

Δεν μπορώ να το πιστέψω... ο άντρας που βρισκόταν πριν λίγα λεπτά στο ασανσέρ μαζί μου, τώρα βρίσκεται μερικά βήματα μακριά μου και μου χαμογελάει στραβά
(παρακαλώ περάστε)
λέει ευγενικά και κάνω άλλο ένα βήμα μπαίνοντας μέσα στο γραφείο του. Αμέσως η ξανθιά γυναίκα φεύγει, κλείνοντας την πόρτα
(είστε καλά δεσποινίς Πράιορ;)
συνεχίζει και ακούγεται κάπως ανήσυχος... βηματίζω αργά προς το μέρος του ενώ συνεχίζω να τον κοιτάζω μπερδεμένη
(μα εσύ;... πριν... ήσουν)
Δεν μπορώ να μιλήσω. Τα έχω χάσει εντελώς ενώ εκείνος χαμογελάει χαλαρός, κοιτάζοντας με με σιγουριά
(ξέρω... παρακαλώ καθίστε)
λέει ευγενικά και μου δείχνει την δερμάτινη καρέκλα που βρίσκεται απέναντι του στο γραφείο. Ξεροκαταπίνω και κάθομαι ενώ εκείνος μένει όρθιος στηρίζοντας το βάρος στις παλάμες του που είναι ακουμπισμένες πάνω στο γραφείο... σηκώνω το κεφάλι και το βλέμμα μου συναντά το δικό του... σταματάω να αναπνέω και το στόμα μου μισανοίγει καθώς παρακολουθώ ξανά το πρόσωπο του
(λοιπόν;)
λέει ατενίζοντας με βαθιά μέσα στα μάτια
(λοιπόν τι;)
(είπατε πως είστε εδώ για την θέση της γραμματέας)
Χριστέ μου είχα ξεχάσει για ποιόν λόγο είμαι εδώ... τι στο καλό μάγια μου κάνει;
(ναι ορίστε... Εδώ είναι το βιογραφικό μου)
αποκρίνομαι βιαστικά και του δίνω τον φάκελο μου. Το παίρνει και κάθεται στο γραφείο του... Τον παρακολουθώ να διαβάζει προσηλωμένος το βιογραφικό μου ενώ περνάει συνεχώς τα μακριά του δάχτυλα από το αξύριστο πηγούνι του. ωχ θεέ μου ας τελειώνουμε γρήγορα

(εδώ βλέπω πως δεν έχετε προ υπηρεσία)
λέει κατσουφιασμένος και γνέφω καταφατικά
(μάλιστα)
αφήνει τον φάκελο στο γραφείο και ισιώνει το κορμί του
(λοιπόν;)
συνεχίζω γεμάτη αγωνία και με κοιτάζει με σκεπτικό ύφος
(το βιογραφικό σας είναι πολύ καλό δεσποινίς Πράιορ. Όμως με επηρεάζει το γεγονός πως δεν έχετε προ υπηρεσία)
γαμώτο το ήξερα. Ξεφυσάω απογοητευμένη
(καταλαβαίνω κύριε Ράιαν)
αποκρίνομαι χαμηλόφωνα και μαζεύω τον φάκελο μου
(αυτό όμως)
Λέει και αμέσως σηκώνω το κεφάλι και τον κοιτάζω
(δεν σημαίνει κάτι)
συμπληρώνει μόλις βλέπει το βλέμμα μου. Μα δεν καταλαβαίνω
(εσείς είπατε πως...)
(δεν σας απάντησα ξεκάθαρα δεσποινίς Πράιορ)
λέει διακόπτοντας με... Ω με έχει κατά μπερδέψει
(δηλαδή;)
Ρωτάω ενώ η καρδιά μου χτυπάει δυνατά εξαιτίας του άγχους που με καταβάλει αυτή την στιγμή
(θα πάρετε την απάντηση σας δεσποινίς Πράιορ... μα όχι εδώ)
τι; κουνάω το κεφάλι μήπως και δεν άκουσα καλά
(τι εννοείτε όχι εδώ;)
αν εννοεί αυτό που υποψιάζομαι ειλικρινά θα τον χαστουκίσω
(τι θα λέγατε να βγούμε για φαγητό αύριο το βράδυ;)
ορίστε; για φαγητό; εμείς οι δύο; τα μάτια μου γουρλώνουν και το στόμα μου ανοίγει διάπλατα
(μα μιλάτε σοβαρά τώρα;)
ρωτάω έκπληκτη και γνέφει αργά καταφατικά
(απολύτως δεσποινίς Πράιορ)
Απαντάει και ρίχνω το βάρος μου πίσω στην πλάτη της καρέκλας ενώ κοιτάζω σκεπτική το ταβάνι... λες και εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνω. Το μυαλό μου είναι μπερδεμένο... ναι είναι κούκλος αλλά πρώτον μου είναι άγνωστος και δεύτερον είναι το αφεντικό, ο πατέρας μου πάντα έλεγε "ποτέ μην μπλέξεις με το αφεντικό σου επειδή εκείνος θα έχει πάντα περισσότερη εξουσία από ότι έχεις εσύ" και έχει δίκιο. Πόσο μάλλον για έναν άντρα σαν τον Έρικ Ράιαν. Αν και δεν τον ξέρω καθόλου, φαντάζομαι πως μπορεί να είναι. Δεν είμαι από τα άτομα που κρίνει εύκολα τους άλλους. Όμως όταν ένας άνθρωπος έχει εξουσία θεωρεί πάντα τον εαυτό του ανώτερο. Και που ξέρω εγώ δηλαδή τι σκοπούς έχει μετά το δείπνο... Θεέ μου γερό μπέρδεμα
(δεν νομίζω πως...)
(πρόκειται για επαγγελματικό δείπνο δεσποινίς Πράιορ. Με συγχωρείτε αν η πρόταση μου σας φάνηκε ασεβής, θέλω να ξέρετε πως δεν είχα τέτοια πρόθεση)
με διακόπτει ξανά και συλλογίζομαι τις αποφάσεις μου. Αν δεν παω χάνω την δουλειά και φτου από την αρχή... Αν πάω όμως;
(με συγχωρείτε κύριε Ράιαν... Όλες όλες της υποψήφιες υπαλλήλους σας της προσλαμβάνεται με δείπνο;)
Ρωτάω ειρωνικά ενώ παρακολουθώ ένα αμυδρό χαμόγελο να στραβώνει τα χείλη του
(η αλήθεια είναι πως όχι, αλλά θα χαρώ πολύ η πρώτη φορά να είναι μαζί σας)
Ο τόνος του υποβόσκει κάτι πιο βαθύ. Κάτι πιο σκοτεινό. Ξεροκαταπίνω
(εμ... χρειάζομαι χρόνο για να το σκεφτώ)
τραυλίζω με τραχιά φωνή ενώ τον κοιτάζω προσεκτικά. Το βλέμμα του δεν προδίδει τίποτα και το ύφος του είναι εντελώς ανέκφραστο
(έχετε δύο ημέρες για να το σκεφτείτε δεσποινίς Πράιορ... ορίστε)
Λέει ενώ απλώνει το χέρι και μου δίνει μια κάρτα με το τηλέφωνο του
(καλέστε με όποια ώρα και στιγμή θέλετε)
κοιτάζω μια αυτόν και μια την κάρτα μην ξέροντας τι να πω
(προφανώς αν δεν απαντήσω τότε... δεν θα με προσλάβετε σωστά;)
(προφανώς)
λέει λυτά και ξανά κοιτάζω το υπέροχο, ατσάλινο βλέμμα του
(καλύτερα να πηγαίνω)
μουρμουρίζω μέσα σε παραζάλη ενώ σηκώνομαι και μαζεύω γρήγορα τα πράγματα. Ύστερα βαδίζω προς την πόρτα ενώ ακούω τα βήματα του πίσω μου να με ακολουθούν
(ελπίζω να απαντήσεις θετικά)
Λέει μόλις φτάνω στην είσοδο του γραφείου και με ένα τελευταίο βλέμμα φεύγω.