passion

Το φιλί

έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που έπιασα δουλειά και όλα κυλούν ομαλά. Η ζωή μου έχει γίνει μια υπέροχη ρουτίνα, δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά.

Στο παρελθόν θα έλεγα πως αυτό είναι πραγματικά βαρετό, μα αυτή την στιγμή χαίρομαι με όλη μου την ψυχή.

Οι γονείς μου έκαναν σαν τρελοί, μόλις έμαθαν πως βρήκα δουλειά αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να μιλάω κάθε μέρα μαζί τους, επειδή δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο.

Κάθε μέρα ξυπνάω με ενθουσιασμό και με μια ανυπομονησία να τον ξανά δω. Αν και η σχέση μας είναι απλά επαγγελματική αλλά όποτε είμαι κοντά του, νιώθω πως η καρδιά μου σπάει, η ανάσα μου σκαλώνει στον λαιμό μου και κάθε φορά η επιθυμία μου είναι να τον αρπάξω και να τον φιλήσω... Αλλά δεν μπορώ. Σιγά μην γυρίσει αυτός να κοιτάξει εμένα.

Μόλις έχω τελειώσει κάτι χαρτιά και αποφασίζω να πάω απέναντι, για τον καθημερινό μου καφέ με τα κορίτσια. Όταν φτάνω, εκείνες βρίσκονται ήδη στο τραπέζι και φαίνεται να συζητούν για κάτι πολύ έντονα, οπότε κι εγώ τις πλησιάζω χαμογελώντας
(γειά σας κορίτσια)
λέω ενώ κάθομαι και εκείνες χαμογελάνε πλατιά
(Καλώς την και ας άργησε)
λέει πειραχτηκά η Σάρλοτ και γελάω. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ξενέρωτη αλλά στην πραγματικότητα είναι το πιο τρελό άτομο που έχω γνωρίσει. Αντίθετα η Χλόη είναι πιο σοβαρή, παρόλα που είναι μικρότερη και από την Σάρλοτ και από εμένα
(λοιπόν απόψε θα βγούμε για κλάμπινγκ και δεν ακούω κουβέντα από καμιά σας)
Πετάει ξαφνικά η Σάρλοτ με τόνο που δεν σηκώνει να της φέρεις αντίρρηση
(μέσα, έτσι κι αλλιώς έχω καιρό να βγω)
λέει χαλαρά η Χλόη και το βλέμμα της Σαρλότ στρέφεται σε μένα
(έχω πάρα πολύ καιρό να βγω)
παραδέχομαι χαμηλόφωνα
(δεν έχει σημασία απόψε θα ξεφαντώσουμε)
Αποκρίνεται η Σάρλοτ και πίνει τον καφέ της ενώ εγώ γελάω και τελικά συμφωνώ, αφού τις ενημερώσω πως θα τους γνωρίσω την Τζεν...

Στις 7:35 μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω. Μόλις βγαίνω από το γραφείο, βλέπω τον Έρικ να βγαίνει και εκείνος από το δικό του. Λες και ήμασταν συνεννοημένοι
(Τέσα! φεύγεις;)
Δεν θα κουραστώ ποτέ να ακούω το όνομα μου από τα χείλη του
(ναι κύριε Ράιαν. Τελείωσα για σήμερα, σας τα έστειλα κιόλας)
(ναι, τα είδα)
λέει και το ύφος μου σοβαρεύει. Έπειτα βαδίζουμε μαζί προς το ασανσέρ και πατάει το κουμπί. Για κακή μου τύχη η πόρτες ανοίγουν αμέσως και μπαίνουμε μαζί μέσα. Τώρα είμαι παγιδευμένη μαζί του! Και το πιο γελοίο είναι ότι μου αρέσει. Το άρωμα του είναι έντονο και εισβάλει στις αισθήσεις μου, κάνοντας με να κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου
(τι σχέδια έχεις για απόψε;)
Η ερώτηση του με επαναφέρει γρήγορα στην πραγματικότητα
(μπορεί να βγω για κανένα ποτό με τα κορίτσια)
Απαντάω και τον παρακολουθώ να τρίβει σκεπτικός το αξύριστο πιγούνι του. Θεέ μου, πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο όμορφος; Ο ήχος του ασανσέρ μας ανακοινώνει ότι έχουμε φτάσει στον τελευταίο όροφο. Οι πόρτες ανοίγουν και βγαίνω πρώτη.