passion

Χρόνος Part 2

Πέντε μήνες πριν

Έρικ POV

Βρίσκομαι μπροστά από τον τάφο του πατέρα μου με την μητέρα μου να με κράταει από το μπράτσο. Εχουν περάσει οκτώ ημέρες από τότε που την έδιωξα. Από εκείνη την ημέρα νιώθω λες και υπάρχει ένα μόνιμο σκοτάδι μέσα μου. Ένα τεράστιο κενό που με τρώει και με πονάει ταυτόχρονα. Αυτός ο καταραμένος φάκελος! Δεν έπρεπε να τον ανοίξω ποτέ! έπρεπε να τον είχα κάψει όταν είχα την ευκαιρία. Όμως τώρα... δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω.

Όταν επιστρέφουμε στο σπίτι, αμέσως ανεβαίνω πάνω, στο δωμάτιο μου και κάθομαι στο κρεβάτι, κοιτάζοντας έξω. Ο ήλιος δύει. Σιγά σιγά χάνεται και επιστρέφει το σκοτάδι. Την θυμάμαι να στέκεται μπροστά μου... να μου χαμογελάει με εκείνο το γλυκό της χαμόγελο. Θεέ μου, πόσο μου έχει λείψει η αίσθηση των χειλιών της!
(αγόρι μου, είσαι καλά;)
Η φωνή της μητέρας μου δεν με ξαφνιάζει καθόλου. Δεν κάνω καμία κίνηση για την κοιτάξω. Δεν έχω το κουράγιο ούτε να της μιλήσω
(μίλησε μου Ερικ. Είσαι κλεισμένος εδώ μέσα και δεν κάνεις τίποτα. Μίλησε μου!)
Μακάρι να μπορούσα αλλά δεν θέλω. Δεν θέλω να ανοίξω το στόμα μου γιατί ξέρω ότι θα πω πολλά πράγματα. Πράγματα που ξέρω ότι θα την πληγώσουν. Στην τελική... δεν φταίει αυτή
(δεν θέλω)
Απαντάω με τραχιά φωνή και χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά μου
(αγόρι μου, μερικές φορές οι άνθρωποι αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε. Δυστυχώς τότε... όλα ήταν πολύ μπερδεμένα και... δεν ξέρω τι να σου πω Έρικ. Συγγνώμη)
Λέει απολογητικά και πιάνω απαλά το χέρι της. Φυσικά και ήξερε. Αλλά δεν φταίει αυτή. Της ζουλάω καθησυχαστικά το χέρι, προσπαθώντας να την κάνω να νιώσει καλύτερα
(είσαι το παιδί μου και σ'αγαπάω. Να ξέρεις πως είμαι έτοιμη να σε ακούσω όταν θελήσεις να μιλήσεις!)
Προσθέτει σιγανά και έπειτα φεύγει. Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πρέπει να προχωρήσω παρακάτω. Στο κάτω κάτω... εγώ την έδιωξα. Ναι αλλά δεν το ήθελες Ράιαν! αναγκάστηκες! Όπως και να χει πρέπει να προχωρήσω. Δεν μπορώ να ζω για πάντα με το φάντασμα της.

Πέντε μήνες μετά

Στέκομαι μπροστά στον νιπτήρα του μπάνιου και κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Για μια ακόμη ημέρα σηκώθηκα κουρασμένος επειδή όλο το βράδυ την έβλεπα στα όνειρα μου. Αυτό ζω εδώ και πέντε μήνες. Πλένω τα μούτρα μου και ύστερα ξανά κοιτάζω το πρόσωπο μου. Υπάρχουν μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου και τα γένια μου έχουν μεγαλώσει πολύ. Αλλά δεν πειράζει, τα προτιμώ έτσι. Επιστρέφω στο δωμάτιο μου φοράω μια μπλούζα. Έπειτα κατεβαίνω στην κουζίνα για να πιω τον πρωινό μου καφέ
(καλημέρα αγόρι μου!)
Λέει η μητέρα μου και κάθομαι δίπλα της στην νησίδα της κουζίνας
(καλημέρα)
(τι θα κάνεις σήμερα;)
Ρωτάει και την κοιτάζω κατσουφιασμένος
(ότι κάνω κάθε μέρα. Θα πάω στην δουλειά)
Απαντάω λιτά και ξεφυσάει δυνατά
(αμάν βρε παιδί μου! Εδώ και κάτι μήνες το μόνο που κάνεις είναι να ξενυχτάς πάνω σε ένα γραφείο. Βγες και λίγο έξω, να ξεσκάσεις)
(μαμά τα είπαμε εκατό φορές αυτά. Δεν θέλω να βγω έξω, δεν μου αρέσει η φασαρία)
Αποκρίνομαι με ήρεμο τόνο και αναστενάζει
(εντάξει, κάνε ότι θέλεις)
Λέει και φεύγει από την κουζίνα. Γαμώτο, δεν θέλω να την στεναχωρώ Αλλά πρέπει να καταλάβει πως δεν θέλω να βγαίνω. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου. Το βγάζω από την τσέπη μου και κοιτάζω την οθόνη. Ο Άλεξ! Έχει καιρό να μου τηλεφωνήσει
(Άλεξ;)
(Έρικ! που είσαι παλιό φίλε!)
(στην Αυστραλία)
(σοβαρά; πως βρέθηκες εκεί;)
(μεγάλη ιστορία. Πως και με πήρες;)
(επέστρεψα στην Αμερική και είπα να σου τηλεφωνήσω για να βρεθούμε. Αλήθεια, πότε θα έρθεις;)
Ρωτάει και ξεφυσάω
(δεν ξέρω αν θα γυρίσω Άλεξ)
Απαντάω χαμηλόφωνα και επικρατεί ησυχία για μερικά λεπτά
(αδερφέ είσαι καλά;)
Ρωτάει και ξεφυσάω. Όχι Άλεξ. Δεν είμαι καθόλου καλά!
(μια χαρά είμαι. Τέλος πάντων, πρέπει να σε κλείσω. Θα σε πάρω αργότερα)
(εντάξει αδερφέ. Τα λέμε)
Λέει και το κλείνω. Υστερα σηκώνομαι και πηγαίνω πάνω στο δωμάτιο για να ετοιμαστώ.