passion

βροχή

Την επόμενη ημέρα ξυπνάω γεμάτη ενέργεια. Κάνω ένα γρήγορο ντουζ και φοράω ένα μπλε τζιν με μια άσπρη μπλούζα και μαύρο δερμάτινο τζάκετ. Αφήνω τα μαλλιά μου λυμένα και αποφασίζω να μην βαφτώ. Πηγαίνω στην κουζίνα όπου με περιμένει η Τζεν και παραξενεύομαι καθώς βλέπω ότι δεν είναι απασχολημένη με το ταμπλετ της
(καλημέρα)
λέω και χαμογελάει
(καλημέρα!)
αποκρίνεται κεφάτα
(συμβαίνει κάτι;)
ρωτάω και γνέφει καταφατικά. Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε, ξεκινάει
(Ο Μαξ κανόνισε να πάμε για μια εβδομάδα στο Παρίσι)
τσιρίζει χαρούμενη και γελάω
(χαίρομαι φιλενάδα, είμαι σίγουρη πως θα σας κάνει καλό το ταξίδι)
μουρμουρίζω και γνέφει ενθουσιασμένη. Ξαφνικά, το κινητό μου χτυπάει. Κοιτάζω την οθόνη και βλέπω πως είναι ο Έρικ
(φεύγω, θα τα πούμε αργότερα)
λέω, μαζεύοντας τα πράγματα μου και φεύγω.

Όταν επιτέλους φτάνω κάτω, βλέπω τον Έρικ να με περιμένει καθισμένος στο καπό του αυτοκινήτου, με τα πόδια μπροστά και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του. Είναι σπορ ντυμένος, με μαύρο τζιν και μαύρη κοντομάνικη μπλούζα, χωρίς τζάκετ, επίσης παρατήσω πως είναι ξυρισμένος. Μμμ, είναι χάρμα οφθαλμών! Μόλις τον πλησιάζω, χαμογελάει και ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού
(καλημέρα, δεσποινίς Πράιορ)
λέει ευγενικά και τα μάτια του λάμπουν από ευθυμία που προσπαθεί να κρύψει
(καλημέρα, κύριε Ράιαν)
αποκρίνομαι με κεφάτο τόνο και μπαίνω μέσα. Κλείνει την πόρτα και έπειτα τον παρακολουθώ να κάνει το γύρο του αμαξιού για να έρθει να καθίσει δίπλα μου
(που θα πάμε;)
Ρωτάω γεμάτη περιέργεια και με κοιτάζει αινιγματικά
(θα δεις)
Απαντάει ήρεμα. Βάζει μπρος και φεύγουμε.

Καταλήγουμε σε μια ήσυχη καφετέρια, κοντά στην θάλασσα, όπου ο σκοτεινός ουρανός καθρεφτίζεται πάνω της. Όπου να νε θα αρχίσει να βρέχει. Ο Έρικ επιστρέφει στο τραπέζι, κρατώντας στα χέρια του τις κούπες με τα ζεστά τσάι μας
(ορίστε)
λέει και μου δίνει την μια κούπα
(ευχαριστώ)
μουρμουρίζω και κάθεται απέναντι μου. Το ύφος του σοβαρεύει και έπειτα ξεφυσάει
(λοιπόν;)
ρωτάω καθώς κοιτάζω το απλανές βλέμμα του
(λοιπόν... όπως σου είπα και εχθές, μου αρέσεις αλλά αισθάνομαι αδύναμος)
(γιατί;)
ρωτάω και χαμηλώνει το βλέμμα στο τσάι του
(επειδή εσύ... πως να σου το εξηγήσω...)
κάνει μια παύση και χώνει το χέρι στα μαλλιά του. Φαίνεται πολύ νευρικός και δεν μου αρέσει αυτό
(με κάνεις να νιώθω πολλά συναισθήματα, πρωτόγνωρα συναισθήματα που ποτέ δεν έχω ξανά νιώσει στο παρελθόν. Ειλικρινά, δεν έχω θελήσει άλλη γυναίκα τόσο πολύ όσο εσένα Τερέσα)
άλλη μια αποκάλυψη για τον Έρικ Ράιαν
(δηλαδή μου λες πως με θέλεις αλλά φοβάσαι να με έχεις;)
(δεν φοβάμαι εσένα... φοβάμαι όλα όσα νιώθω για εσένα)
η καρδιά μου σταμάτα να χτυπά και η ανάσα μου σκαλώνει στο λαιμό μου. Που νιώθει για εμένα; Άρα τα αισθήματα είναι αμοιβαία! Προσπαθώ να πνίξω την χαρά μου και ξεκινάω
(κι εγώ έχω συναισθήματα για εσένα Έρικ, αλλά με μπερδεύεις συνεχώς με την συμπεριφορά σου. Από την μια είσαι γλυκός και από την άλλη απόμακρος, γιατί;)
ξεφυσάει και χαμηλώνει το βλέμμα στο τσάι του, αποφεύγοντας το δικό μου
(επειδή φοβάμαι!)
απαντάει χαμηλόφωνα και το βλέμμα του συναντάει ξανά το δικό μου
(εσύ θέλεις να είμαστε μαζί;)
ρωτάω και κατζουφιάζει
(δεν είναι τόσο απλό)
(κι όμως είναι Έρικ! αν θέλουμε εσύ κι εγώ να προσπαθήσουμε, τότε είναι!)
κουνάει αρνητικά το κεφάλι του και με κοιτάζει... με τι; φόβο; δεν μπορώ να καταλάβω
(τα λες όλα αυτά επειδή δεν ξέρεις)
μουρμουρίζει με σοβαρό ύφος. Πάλι με μπερδεύει!
(τότε βοήθησε με να μάθω!)
Τον ικετεύω με χαμηλή φωνή και τα μάτια του κολλάνε ξανά στα δικά μου. Μοιάζει να είναι τόσο μπερδεμένος. Απλώνω τα χέρια και πιάνω τα δικά του
(μου αρέσεις Έρικ και θέλω να είμαι μαζί σου, όπως το θέλεις και εσύ)
μουρμουρίζω και το βλέμμα του χαμηλώνει στα χέρια μου, που κρατούν σφιχτά τα δικά του. Φαίνεται σαν να έχει μια εσωτερική πάλη
(όχι Τέσα, δεν... Δεν γίνεται, δεν σου αξίζω και δεν θέλω να σε πληγώσω)
καθώς ακούω τα λόγια του νιώθω τον θυμό να φουντώνει μέσα μου και να με καίει
(και ποιός νομίζεις ότι είσαι που μπορείς να μου λες τι μου αξίζει και τι όχι! Θέλω να κάνω μια προσπάθεια μαζί σου και εσύ με μπερδεύεις! Από την μια λες πως με θες και από την άλλη με απομακρύνεις! τι προσπαθείς επιτέλους;)
Πετάω οξύθυμα ενώ χτυπάω το χέρι μου στο τραπέζι
(Τέσα, σε παρακαλώ μην φωνάζεις και ηρέμησε!)
(όχι! δεν πρόκειται να ηρεμήσω! πες απλά πως δεν με θέλεις να τελειώνουμε και άφησε τους πρόλογους!)
σηκώνομαι απότομα από το τραπέζι και τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ
(τι κάνεις;)
ρωτάει έντρομος
(φεύγω μακριά σου!)
Απαντάω και βγαίνω σχεδόν τρέχοντας από την καφετέρια, στην δυνατή βροχή που πέφτει ορμητικά πάνω μου και με γαληνεύει όσο τίποτα άλλο
(Τέσα περίμενε!)
φωνάζει και εγώ αρχίζω να τρέχω, προσπαθώντας να του ξεφύγω αλλά δεν τα καταφέρνω. Με αρπάζει από το χέρι και με στρέφει απότομα για να τον κοιτάξω
(άφησε με!)
φωνάζω και με κλειδώνει στην αγκαλιά του
(και που θα πας;)
(όπου θέλω, αρκεί να είμαι μακριά σου!)
λέω δυνατά ενώ χτυπάω το στήθος του και τον σπρώχνω αλλά εκείνος συνεχίζει να με κρατάει σφιχτά
(γιατί το κάνεις αυτό;)
ρωτάει οξύθυμα και αυτόματα σταματάω για να τον κοιτάξω κατάματα
(επειδή δεν αντέχω άλλο! με έχεις τρελάνει, το καταλαβαίνεις;)
φωνάζω ξανά ενώ τον αγριοκοιτάζω, το ίδιο και εκείνος. Δύο βλάκες που αγριοκοιτάζονται στην μέση του πεζοδρομίου ενώ η βροχή πέφτει πάνω τους. Ξαφνικά σκύβει και με φιλάει πεταχτά στα χείλη, σαστίζοντας με εντελώς. Αμέσως τραβιέται και με κοιτάζει επιφυλακτικά, με μισόκλειστα μάτια. Η τώρα η ποτέ Τέσα! Απλώνω τα χέρια και αρπάζω το πρόσωπο του, ενώνοντας ξανά τα χείλη μας και το φιλί βαθαίνει, γίνεται αισθησιακό, παθιασμένο. Τυλίγει τα χέρια του γύρο από την μέση μου και με τραβάει πάνω του. Τα βρεγμένα πλέον σώματα μας κουμπώνουν τέλεια μεταξύ τους και αυτό τον κάνει να μουγκρίσει πάνω στα χείλη μου. Το αίμα τραγουδάει στις φλέβες μου και το σώμα μου τρέμει από λαχταρά για εκείνον. Σφίγγομαι όλο και περισσότερο πάνω του, θέλωντας να τον καταβροχθίσω. Φαντάστηκα χιλιάδες φορές αυτό το πρώτο φιλί, μα η πραγματικότητα πάντα ξεπερνά την φαντασία. Ξαφνικά τραβιέται και ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου, με τα βλέφαρα του κλειστά. Είμαστε και οι δύο λαχανιασμένοι. Τότε συνειδητοποιώ πως βρισκόμαστε ακόμα μέσα στην βροχή, αλλά δεν κρυώνω, ούτε νιώθω τις σταγόνες. Πλέον το μόνο που νιώθω είναι εκείνος, μόνο εκείνος! Ισιώνει το σώμα του και με κοιτάζει
(πρέπει να... να σε πάω σπίτι σου, θα κρυώσεις)
Και έτσι απλά, με αφήνει και μπαίνει μέσα στην καφετέρια για να μαζέψει τα πράγματα μου. Δεν το πιστεύω πως με άφησε πάλι! γαμώτο, τι άλλο μπορώ να κάνω πια; Θα τρελαθώ!