passion

Πρέπει

Ξυπνάω έπειτα από ένα ανήσυχο όνειρο και κοιτάζω τριγύρω. Η Τέσα δεν είναι εδώ! Με πιάνει πανικός! Έξω είναι ακόμη σκοτάδι. Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και τρέχω ως τον επάνω όροφο για να την ελέγξω. Ανοίγω απότομα την πόρτα του ξενώνα και εκείνη πετάγεται από το κρεβάτι καθώς με βλέπει
(ω δόξα τον Θεό!)
Αναφωνώ και την πλησιάζω με γρήγορα βήματα
(Έρικ, τι έπαθες;)
Με ρωτάει, φανερά σοκαρισμένη από την ξαφνική μου έφοδο
(ήθελα απλά να σιγουρευτώ ότι είσαι καλά)
Μουρμουρίζω καθώς γονατίζω στο πάτωμα δίπλα της και το βλέμμα μου ανεβαίνει στο πρόσωπο της. Μόλις βλέπω τα μάτια της κόκκινα και πρησμένα, νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται
(έκλαιγες;)
Ρωτάω σχεδόν άηχα και έπειτα σηκώνω το χέρι για να διώξω το ένα και μοναδικό της δάκρυ
(γιατί;)
(δεν έχει σημασία)
Αποκρίνεται σιγανά και ξεφυσάω
(έκλαιγες εξαιτίας μου;)
(άστο Έρικ. Σου είπα, δεν έχει σημασία)
Μουρμουρίζει και έπειτα σκουπίζει τα μάτια της. Πως τα έχω κάνει έτσι ρε γαμώτο! Παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα ενώ παράλληλα χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα. Δεν μπορώ να της κρύβομαι άλλο
(Τέσα... νομίζω πως πρέπει να φύγεις)
Λέω και την βλέπω να με κοιτάζει σοκαρισμένη
(με διώχνεις... πάλι;)
Ψελλίζει και τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ. Που να πάρει, όχι!
(όχι Τέσα, δεν σε διώχνω. Προσπαθώ απλά να σε προστατέψω!)
(από τι;)
Ρωτάει, φανερά θυμωμένη και εγώ απλά χαμηλώνω ξανά το κεφάλι μου
(μίλα ξεκάθαρα επιτέλους! Μέχρι χθες συζητούσαμε για γάμο και αιώνιους όρκους αγάπης, τι άλλαξε τώρα στα ξαφνικά; γιατί δεν μου εξηγείς τι σου συμβαίνει;)
(είναι... πολύ περίπλοκη η κατάσταση Τέσα...)
Κάνω παύση, προσπαθώντας να βρω τα κατάλληλα λόγια για να συνεχίσω. Τι να της εξηγήσω και πως να της το εξηγήσω;
(σου ζήτησα να φύγεις επειδή πρέπει! Δεν είναι ότι το θέλω. Αλλά πρέπει με κάποιον τρόπο να σε κρατήσω ασφαλή)
(από ποιον;)
Ρωτάει κάπως απότομα και περνάω νευρικά το χέρι από τα μαλλιά μου
(δεν μπορώ να σου πω)
Μουρμουρίζω και ξαφνικά σηκώνεται από το κρεβάτι
(βγες έξω)
Με προστάζει και σηκώνω αργά το κεφάλι για να την κοιτάξω
(τι είπες;)
(είπα πως θέλω να βγεις έξω, τώρα!)
Η φωνή της ακούγεται σίγουρη και δυνατή, αλλά το βλέμμα της μου λέει άλλα. Σηκώνομαι από το πάτωμα και την πλησιάζω με αργά βήματα
(θέλεις πραγματικά να φύγω;)
Ρωτάω σιγανά ενώ παρακολουθώ το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα, εξαιτίας από τις βαθιές της ανάσες. Ω Τέσα μου!
(σε μισώ!)
Λέει μέσα από τα σφιγμένα δόντια της και έπειτα αρχίζει να χτυπάει με τις γροθιές της στο στήθος μου
(γιατί μου το κάνεις πάλι αυτό, γιατί!)
Μένω απλά ακίνητος και την παρακολουθώ να ξεσπά πάνω μου. Νιώθω σαν μια άψυχη κούκλα αυτή την στιγμή. Την αφήνω απλά να ξεσπάσει επειδή ξέρω πως το χρειάζεται
(σε μισώ!)
Ψιθυρίζει και έπειτα βάζει τα κλάματα. Αυτόματα την τραβάω στην αγκαλιά μου και κρύβει το πρόσωπο της στον λαιμό μου
(σσς, ηρέμησε μάτια μου. Ηρέμησε)
Προσπαθώ να την καθησυχάσω ενώ παράλληλα νιώθω και τον δικό μου πόνο να συσσωρεύεται στο στήθος μου. Γαμώτο, δεν μου είναι καθόλου εύκολο αυτό που κάνω τώρα! Αλλά ξέρω πως με αυτόν τον τρόπο θα την προστατέψω
(δεν θέλω να σε χάσω)
Την ακούω να ψιθυρίζει και νιώθω όλο μου το σώμα να τρέμει
(δεν θα με χάσεις. Στο υπόσχομαι!)
Αποκρίνομαι σιγανά και έπειτα τραβιέται για να με κοιτάξει
(είσαι όλος μου ο κόσμος Έρικ. Εάν πάθεις κάτι... ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα κάνω)
(δεν θέλω να φοβάσαι καρδιά μου!)
Μουρμουρίζω καθώς παίρνω το πρόσωπο της στα χέρια μου και το βλέμμα της συναντά το δικό μου
(ότι και αν συμβεί... εμείς οι δύο θα είμαστε μαζί! Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό)
Προσθέτω και αμέσως τα χείλη της ορμούν στα δικά μου, κόβοντας μου την ανάσα
(μην με απομακρύνεις Έρικ)
(πρέπει να το κάνω, για το καλό σου Τέσα!)
Αποκρίνομαι σιγανά και στερεώνω μια τούφα που έχει ξεφύγει, πίσω από το αυτί της
(αύριο ο Ντάντε θα σε πάει στους δικούς σου, στο Μπρούκλιν)
Της δηλώνω και ευτυχώς δεν μου φέρνει αντιρρήσεις
(θα έρθεις μαζί μου;)
Με ρωτάει σιγανά και ξεροκαταπίνω. Πως μπορώ να την πληγώνω έτσι;
(όχι Τέσα. Δεν μπορώ να έρθω μαζί σου)
Μουρμουρίζω και έπειτα ξανά χώνεται στην αγκαλιά μου. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Ούτε και εγώ θέλω να την αποχωριστώ, αλλά πρέπει να το κάνω. Πρέπει να την κρατήσω ασφαλή! Ήρθε η ώρα που θα τα τελειώσω όλα, αλλά η Τέσα θέλω να μείνει έξω από όλο αυτό. Καλύτερα να μην ξέρεις, καλύτερα να μην ανησυχεί. Θέλω απλά να την κρατήσω ασφαλή!

Μετά από δύο ημέρες.
Μπρούκλιν.

Τέσα POV

Καθόμαστε στον καναπέ με την Αμάντα και συζητάμε για διάφορα. Δεν της τα έχω πει όλα σχετικά με τον Ερικ. Το μόνο που ξέρει είναι πως είμαστε δήθεν σε διάσταση. Έχουν περάσει δύο ημέρες και η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει από την αγωνία και τον φόβο. Του μιλάω κάθε μέρα στο τηλέφωνο αλλά αυτό δεν μου αρκεί. Μου έχει λείψει η μορφή του, το πρόσωπο του, το βλέμμα του. Εδώ και δύο ημέρες ξυπνάω με τον φόβο ότι θα του συμβεί κάτι κακό. Φοβάμαι πως σε λίγο θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μου πουν κάτι κακό
(φιλενάδα είσαι καλά;)
Με ρωτάει η Αμάντα και ξεφυσάω
(όχι)
(παλι ανακατεύεσαι;)
Ρωτάει και γνέφω καταφατικά. Δυστυχώς το άγχος με έχει επηρεάσει και σωματικά
(Τέσα, δεν νομίζω πως τα συμπτώματα σου οφείλονται στο άγχος)
(αλλά;)
Ρωτάω καθώς στρέφω το βλέμμα μου στο δικό της και την παρατηρώ να με κοιτάζει σκεπτική
(μήπως έχεις καθυστέρηση;)
Ορίστε!
(τι! Όχι, με τίποτα. Αυτό είναι αδύνατον Αμάντα και το ξέρεις)
Αρνούμαι κατηγορηματικά και εκείνη ανασηκώνει το φρύδι της
(είχες περίοδο αυτό τον μήνα;)
Ρωτάει καχύποπτα και κολλάω για μερικά λεπτά
(ε, μου καθυστέρησε λίγο αυτό τον μήνα. Αλλά και πάλι, δεν νομίζω πως είναι αυτός ο λόγος)
(εγώ πάλι θα έλεγα να το κοιτάξεις. Αύριο κιόλας!)
(μην λες βλακείες)
(Τέσα... και αν είσαι;)
Αντιγυρίζει, κοιτάζοντας με έντονα μέσα στα μάτια. Και αν είμαι; Δεν ξέρω τι θα συμβεί και εάν είμαι. Δεν θέλω να γεμίζω με ελπίδες... αλλά όντως τα συμπτώματα μου είναι ύποπτα. Ίσως θα έπρεπε να το κοιτάξω.