passion

Δεν Μπορώ

Τον κοιτάζω έντονα μέσα στα μάτια, περιμένοντας τον να μιλήσει επιτέλους. Τον παρακολουθώ να με κοιτάζει με σκεπτικό ύφος και αυτό σφίγγει την καρδιά μου. Φοβάμαι για το τι θα ακούσω, αλλά θα προσπαθήσω να παραμείνω δυνατή
(είσαι σίγουρη πως θέλεις να το ακούσεις αυτό;)
(απόλυτα Έρικ!)
Πετάω με κατηγορηματικό τόνο και εκείνος χαμηλώνει το βλέμμα
(ο πατέρας μου άφησε έναν φάκελο τον οποίο έπρεπε να διαβάσω μόνο εγώ. Η Νάνσυ εκβίαζε τον πατέρα μου για... για φόνο)
Λέει και τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ
(τι εννοείς για φόνο;)
(όταν ο πατέρας μου έμαθε πως η Νάνσυ τον απάτησε με τον Ντέιβιντ, πήγε να την βρει στην γκαλερί που εργαζόταν εκείνη την εποχή. Εκεί ήταν και ο Ντέιβιτ. Πιαστήκαν στα χέρια και... Ο πατέρας μου είχε όπλο...)
Κάνει παύση για να πάρει μια βαθιά ανάσα και πολύ αργά σηκώνει το βλέμμα του επάνω μου
(ήθελε να τον πυροβολίσει αλλά... ο Ντέιβιντ το πήρε από τα χέρια του και...)
Φαίνεται ταραγμένος. Δεν θέλω να τον πιέσω, αλλά πρέπει να μάθω!
(και;)
(στην γκαλερί της Νάνσυ δούλευε ο θείος σου. Ο Κλέυ Πράιορ. Μπήκε στην μέση για να τους χωρίσει και τότε ο Ντέιβιτ πάτησε την σανδάλι και... Θα πετύχαινε τον πατέρα μου αλλά... Αλλά ο θείος σου μπήκε μπροστά...)
Νιώθω όλον μου τον κόσμο να καταρρέει για μια ακόμη φορά. Νιώθω το μυαλό μου να μυρμηγκιάζει και τα μάτια μου να γεμίζουν με δάκρυα
(συγγνώμη Τέσα!)
Ψελλίζει, φανερά μετανιωμένος, αλλά εγώ δεν μπορώ να τον ακούσω. Νομίζω πως έχω χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον. Νιώθω λες και κάποιος μου έχωσε ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος; Γιατί να τον γνωρίσω γαμώτο μου, γιατί;
(συγγνώμη)
Επαναλαμβάνει καθώς με πλησιάζει για να με αγκαλιάσει, αλλά εγώ σηκώνομαι από την θέση μου για να πλησιάσω το παράθυρο του δωματίου
(και μετά τι έγινε;)
Ψελλίζω και τον ακούω να ξεφυσάει
(μετά η Νάνσυ απείλησε τον πατέρα μου να μην πει την αλήθεια για τον Ντέιβιντ στην αστυνομία και να πει ψέμματα πως δήθεν κάποιος προσπάθησε να ληστέψει την γκαλερί. Αν δεν το έκανε... θα έπαιρνε τον Μπένετ και θα εξαφανιζόταν για πάντα)
Χριστέ μου, αυτή η γυναίκα είναι ένα τέρας! Πως τόλμησε;
(γιατί δεν μου το είπες;)
Ρωτάω σιγανά και τον ακούω να ξεφυσάει δυνατά
(φοβόμουν. Φοβόμουν την αντίδραση σου. Πίστευα πως αν σου το έλεγα θα με μισούσες για πάντα)
Λέει και γυρίζω απότομα από την άλλη για να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο
(οπότε αποφάσισες απλά να με διώξεις λέγοντας μου ψέμματα)
Αποκρίνομαι φωναχτά και εκείνος κατεβάζει το κεφάλι από ντροπή
(συγγνώμη Τέσα. Ήμουν αποφασισμένος να μην σου πω ποτέ την αλήθεια)
Λέει και έπειτα σηκώνεται για να με πλησιάσει
(τώρα όμως ξέρεις. Και θα σε καταλάβω απόλυτα αν θέλεις να μου φωνάξεις, να με βρίσεις... να με μισήσεις)
Προσθέτει χαμηλόφωνα χωρίς να με κοιτάζει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι όχι, δεν ξέρω... Ξαφνικά νιώθω το χέρι του να χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο μου και το βλέμμα μου συναντά το πονεμένο δικό του
(πες κάτι, σε παρακαλώ)
Μουρμουρίζει με απαλή φωνή και τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου. Νιώθω τόσο μπερδεμένη και τόσο ευάλωτη ταυτόχρονα
(θέλω να φύγω)
Η φωνή μου είναι εντελώς άτονη, σαν νεκρή. Κατεβάζει το χέρι από το πρόσωπο μου και πιάνει απαλά το χέρι μου. Δεν μπορώ άλλο! Χωρίς να το σκεφτώ, χώνομαι στην αγκαλιά του και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς ενώ εκείνος με σφίγγει με το καλό του χέρι
(συγγνώμη μωρό μου)
Ψιθυρίζει πάνω στα μαλλιά μου και τα δάκρυα μου γίνονται ακόμα περισσότερα
(κάντο να σταματήσει)
Ψιθυρίζω και ακούω την καρδιά του να χτυπά σε ξέφρενο ρυθμό
(μην κλαις. Σε παρακαλώ, μην κλαις!)
Μουρμουρίζει ενώ με φιλάει στα μαλλιά και εγώ σφίγγομαι όλο και περισσότερο επάνω του. Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να νιώσω. Δεν ξέρω εάν θα πρέπει να τον μισήσω, η μάλλον... Δεν ξέρω εάν μπορώ να τον μισήσω. Για μια στιγμή, σκέφτομαι πως... Δεν συναντήθηκα τυχαία μαζί του. Λες και κάποιος συνωμότισε για αυτή την γνωριμία. Αχ, νομίζω πως θα τρελαθώ!
(έλα να καθίσουμε)
Αποκρίνεται με απαλή φωνή και καθόμαστε μαζί στο κρεβάτι μου. Συνεχίζω να κλαίω για πολλές ώρες, μέχρι που νιώθω τα δάκρυα να στερεύουν και παρασύρομαι σε έναν ήρεμο ύπνο.

Έρικ POV

Την κρατάω για ώρες στην αγκαλιά μου ενώ περνάω συνεχώς τα δάχτυλα μου ανάμεσα από τα μαλλιά της. Φοβάμαι! Φοβάμαι την αντίδραση της. Είπε πως θέλει να φύγει. Οχι, όχι δεν θα το επιστρέψω αυτό! Δεν μπορώ να την χάσω τώρα που την ξανά βρήκα. Γιατί ρε γαμώτο να είναι έτσι τα πράγματα. Γιατί το παρελθόν μπαίνει συνέχεια εμπόδιο στην ζωή μου; Γιατί;
(ήσουν ότι πιο αληθινό είχα στην ζωή μου και τώρα αναγκάζομαι να σε χάσω. Πως μπορεί ένας τυφλός να ξανά χάσει το φως του;)
Μονολογώ ενώ απλώνω το χέρι για να διώξω μερικές τούφες από το πρόσωπο της
(ζούσα μέσα στο σκοτάδι... εσύ είσαι το φως μου. Μόνο εσύ!)
Προσθέτω και σκύβω για να φιλήσω τα κλειστά της μάτια
(μην με αφήσεις αγάπη μου, σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι!)
Προσθέτω χαμηλόφωνα και αφήνω ένα πολύ απαλό φιλί στα μισάνοιχτα χείλη της. Μένει ακίνητη, χωρίς καμία αντίδραση. Δεν με νοιάζει αν είναι ξύπνια η όχι. Το έχω ανάγκη! Την έχω ανάγκη! Την αγαπάω!