Pretentious Habit ¤ JEONGCHEOL ✓

PH (141)

~•~~•~~•~~•~~•~~•~
*Seungcheol's*

Hinihingal akong nakarating sa hospital. Tumatagaktak ang pawis mula sa aking ulo papunta sa aking leeg. All of the things I went through just to get back at the hospital as soon as possible, are worth it.

Worth it yung decline ko sa isang investor. Worth it yung hindi ko ipinagpatuloy ang pagrereview ng proposals. Worth it yung halos suntukin ko na yung driver ng isang sasakyan na nag-U turn ng wala sa oras.

Takte.

Dumeretso ako sa room ni Jeonghan. Yung puso ko todo kabog. I hope he's alright. I hope he's fine. I hope he still remembers me. I hope na hindi siya nagka amnesia. Sinabihan na ako ng doktor ng maaaring mangyari after the operation. Napuruhan ang ulo ni Jeonghan, kung kaya't maaaring magcause ito ng memory loss.

Damn.

Nang makarating ako'y kaagad kong binuksan ang pintuan. Tumambad sa akin ang mga kaibigan namin ni Jeonghan. Present sina Seungkwan at ang asawa nito, si Soonyoung, si Mingyu, at wonwoo. Nandoon rin si Ren at Jonghyun, tsaka si Jeongha na nasa isang tabi lang at pinapakalma ang kaniyang sarili.

Napapikit ako at huminga ng malalim. Lumapit ako sa kaniya at inihanda ang sarili ko.

Sa pagbukas ng aking nga mata, muli kong nasilayan ang kaniyang magandang ngiti habang kinakausap niya si Ren. His smile radiates all throughout the place. His giggles that I missed filled up my ears.

Napatingin sa akin si Ren at inayos ang tayo nito. Nakayuko siya kasi kanina kay Jeonghan habang kinakausap niya ito.

Jeonghan turned towards me...

And smiled.

With that, I fastened my pace and engulfed him in a warm big hug. Ibinaon ko ang aking mukha sa kaniyang leeg. Lubos ang sigla ko ng malaman kong gising na siya, ngunit wala akong may ikakasigla pa nang muli ko siyang mayakap.

Pero bakit ganun?

Hindi siya yumayakap pabalik.

Kumalas ako sa yakap at saka nilingon ang aming nga kaibigan. "Iiwanan muna namin kayo hyung" sabi ni Soonyoung saka sila isa-isang nagsilabasan sa kwarto.

Huli kong tinignan si Jeongha. Malungkot ang kaniyang mukha na siyang ipinagtataka ko. I asked if she's alright, and all she gave me was a faint smile.

Muli kong nilingon si Jeonghan saka hinawakan ang kaniyang nga pisngi. "Kumusta ang pakiramdam mo? Okay ka lang ba? May masakit ba sayo?" Sunod-sunod kong tanong sa kaniya habang chinecheck up ang kaniyang katawan.

Yung mga galos niya ay unti-unti ng nawawala ang mga sugat niya. Hindi ko parin mapigilang hindi mainis dahil sa mga galos at sugat na kaniyang natamo.

Nagtataka ako kung bakit hindi siya sumasagot. I frowned at pinitik ang kanoyang noo ng pabiro. I heared him said a cute 'aw' while massaging the sore area.

"Bakit hindi ka sumasagot sa tanong ko? Okay ka lang ba?" Tanong ko sa kaniya habang hinahawakan ang kaniyang belly kung saan may kalakihan na.

He nodded and gave me a confused look. "Uh..."

"C'mon, say it" pagaganyak ko sa kaniya.