Ένοχοι

Κεφάλαιο 21

Αντώνης
Την είχα στην αγκαλιά μου. Της έκανα έρωτα, σεξ, όπως θέλετε, πείτε το. Ήταν τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί και του χρόνου θα είμαστε μαζί με το παιδί μας και θα κάνω τα πάντα για να είμαστε και οι τρεις μας.
Ήμασταν στο κρεβάτι, μέχρι που σηκώθηκα και άφησα στο κρεβάτι, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες μου. Το βλέπαμε μαζί και της εξηγούσα λεπτομέρειες, όπως το πόσο χρονών ήμουν τότε και με ποιον ήμουν στην εκάστοτε φωτογραφία.
Μ:Μοιάζεις λίγο με τη μαμά σου, αλλά καθόλου με τον μπαμπά σου και την οικογένεια του.
Α:Ναι, από μικρό μου το έλεγαν αυτό.
Μ:Πω πω. Όταν εσύ ήσουν μικρούλης, εγώ δεν υπήρχα καν σαν ιδέα! Τρομακτικό.
Α:Όταν εσύ ήσουν μικρούλα, εγώ ήδη είχα σπουδάσει, πήγα φαντάρος και έκανα σεξ.
Μ:Ναι. Αντώνη, να σε ρωτήσω κάτι;
Α:Ναι φυσικά.
Μ:Γιατί είσαι μαζί μου;
Α:Γιατί είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου.
Μ:Είσαι σίγουρος;
Α:Ναι.
Μ:Μάλιστα...
Α:Τι; Πριν σε γνωρίσω, ζούσα μια ανούσια και βαρετή ζωή. Από τότε που σε γνώρισα ως Μαρίνα, σε είχα ανάγκη. Θεέ μου, τα λέω αυτά και αισθάνομαι ανώμαλος!
Μ:Και εγώ ήθελα έναν 40άρη, ενώ πήγαινα Γυμνάσιο. Υπάρχει λογική στον έρωτα κύριε καθηγητά; Κι αν υπάρχει λογική, είναι όντως έρωτας;
Α:Χμμ... Ενδιαφέρον ερώτημα δεσποινίς." της είπα και αρχίσαμε πάλι να φιλιόμαστε και να κάνουμε σεξ. Ένιωσε αμφιβολία για τα συναισθήματα μου και δεν την αδικώ. Όταν κάποιος ακούει ότι ένας άνδρας άνω των 40, τα φτιάχνει με κάποια που έχει τα μισά του χρόνια, είτε θα σκεφτεί ότι η κοπέλα τον θέλει για το κέρδος, είτε ότι ο άνδρας θέλει να ξανανιώσει νέος. Εγώ δεν είχα ποτέ την ανάγκη να νιώσω νέος. Άλλωστε, η ψυχή δε γερνάει ποτέ και δεν περίμενα τη Μαρία και την οποιαδήποτε Μαρία για να μου το αποδείξει αυτό. Να πω την αλήθεια και εγώ απορώ τι μου βρήκε. Μία νέα, όμορφη και έξυπνη κοπέλα περιμένει παιδί από τον σχεδόν μεσήλικα καθηγητή της. Νιώθω συνεχώς ότι θα καταστρέψω τη ζωή της. Κάθε φορά όμως μια φωνή μου λέει: Μπορείς να ζήσεις μακριά της;
Όχι, δε μπορώ, νομίζω πως έχω πάθει εξάρτηση με τη Μαρία. Δεν είμαι ανώμαλος, δεν είναι λάθος αυτό που αισθάνομαι, δε μπορεί να είναι λάθος.
Δε μιλούσαμε και κοιταζόμασταν στα μάτια. Φαινόταν και εκείνη σκεπτική.
Α:Τι σκέφτεσαι;
Μ:Δε νιώθω έτοιμη να γίνω μαμά, Αντώνη. Είμαι μικρή ακόμα. Προλαβαίνω να κάνω έκτρωση. Και ίσως καλύτερα να χωρίσουμε και να βρεις κάποια στην ηλικία σου, που να είναι ώριμη και εγώ να φύγω στο εξωτερικό να σπουδάσω...
Πείτε μου ότι δεν το ξεστόμισε αυτό. Δε μπορεί να το ξεστόμισε αυτό. Και χωρίς καν να το καταλάβω, έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου και εκείνη μου τα σκούπισε και με φίλησε στον λαιμό.
Α:Όποια απόφαση κι αν πάρεις, εγώ θα σε στηρίξω. Αρκεί η απόφαση που θα πάρεις, να είναι αυτή που θες πραγματικά και όχι επειδή έτσι "πρέπει". Και πίστεψε με, είσαι πολύ πιο ώριμη, ακόμη και από γυναίκες της ηλικίας μου. Αχ Μαρία...
Μ:Εσύ τι θεωρείς καλύτερο;
Α:Καλύτερα να μείνεις λίγες μέρες μόνη σου, να αποφασίσεις τι θες πραγματικά. Δεν πρόκειται να σε κρατήσω κοντά μου με το ζόρι, όπως έκανε η Άννα με μένα.
Μ:Ναι, έχεις δίκιο. Συγγνώμη κύριε που σας χάλασα τα Χριστούγεννα.
Α:Δε μου τα χάλασες. Μαρία, πότε θα καταλάβεις ότι εμείς οι δύο είναι γραφτό να είμαστε μαζί;
Μ:Το πιστεύεις αυτό που λες;
Α:Ναι. Δε το βλέπεις; Φοβάσαι, το καταλαβαίνω, αλλά και εγώ συνεχώς σκέφτομαι ότι θα σου καταστρέψω τη ζωή. Καλύτερα που μου είπες τις ανησυχίες σου, τώρα που είναι νωρίς, να λυθούν τώρα, παρά να καταλήξεις σε λίγο καιρό να με μισείς, που δεν έζησες όπως τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας σου, εξαιτίας μου.
Μ:Μη φοβάσαι ότι θα μου καταστρέψεις τη ζωή, μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου. Επιλογή μου ήταν να μην πάρω αντισυλληπτικό τότε. Αντώνη, πήρα την απόφαση μου.
Α:Η οποία είναι;
Η Μαρία με κοιτούσε σοβαρή και δε μιλούσε. Τη κοιτούσα ανέκφραστος. Εκεί, που περίμενα να μου πει να χωρίσουμε οριστικά, με φίλησε.
Μ:Χέστηκα για τα "Πρέπει". Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, χωρίς εσάς κύριε Αντώνη. Και δε θα μετανιώσω ποτέ, αυτή την απόφαση μου.
Για μια ακόμη φορά ένιωθα πανευτυχής και η αιτία ήταν η Μαρία.