Ένοχοι

Κεφάλαιο 31

Η Μαρία πήγε στο σπίτι της Δανάης.
Μ:Σου έφερα την κούπα. Ο Άλεξ;
Δ:Στο δωμάτιο.
Μ:Οκ.
Η Μαρία πήγε στο δωμάτιο του Αλέξανδρου, χτύπησε την πόρτα και μόλις πήρε το οκ, μπήκε μέσα.
Μ:Αλέξανδρε, όλα καλά;
Αλ:Ναι, γιατί το λες αυτό;
Μ:Μου είπε ο μπαμπάς, πως θες να επιστρέψεις στο εξωτερικό. Αν το κάνεις λόγω του Δημήτρη, να ξέρεις ότι δεν αξίζει.
Αλ:Α ναι; Και το λες εσύ αυτό; Που ήρθες εδώ λόγω του Αντώνη και θα τα παρατούσες όλα εξαιτίας του;
Μ:Ναι, γιατί κατάλαβα πως δε λύνεται κανένα πρόβλημα με τη φυγή. Και επειδή δεν ήθελα να σε αφήσω μόνο σου. Άλεξ, όσο σπαστικός κι αν είσαι τις περισσότερες φορές, είσαι ο αδερφός μου και έχουμε ζήσει τόσα μαζί. Ειδικά τώρα, σε χρειάζομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η απόφαση είναι όλη δική σου και οφείλω να την σεβαστώ.
Αλ:Δε θα φύγω. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Θέλω να είμαι εδώ, όταν θα γεννηθεί το μπεμπουλίνι. Τι κάνει το μπεμπουλίνι; Πότε θα μάθουμε το φύλο του;
Μ:Καλά είναι. Σε λίγες μέρες μάλλον...
Αλ:Μόλις μάθετε, να μου πείτε. Εγώ θα το βαφτίσω, ε;
Μ:Θα δούμε. Δεν το έχουμε συζητήσει με τον Αντώνη. Είναι πολύ νωρίς ακόμη.
Αλ:Ναι, έχεις δίκιο. Τελικά, δεν μου απάντησες. Πώς είναι στο σεξ; Αξίζει;
Μ:Εγώ δε σε ρώτησα ποτέ, πώς ήταν ο Δημήτρης.
Αλ:Καλά, κατάλαβα. Μην μου πεις ότι το έχετε κάνει και στο σχολείο;
Μ:Ναι. Και 2 φορές, παραλίγο να μας πιάσει η διευθύντρια.
Αλ:Ω καλά, εσείς το ζείτε στα άκρα. Συγκρατηθείτε και λίγο!
Μ:Βλάκα!
Αλ:Δηλαδή, το μωρό σας είναι ανιψάκι μου και αδερφάκι του Δημήτρη; Μπορώ να του το πω εγώ, να ευχαριστηθώ κιόλας την αντίδραση του;
Μ:Όχι, τίποτα δεν θα του πεις. Δεν είναι ο σωστός τρόπος να τον εκδικηθείς και το ξέρεις.
Αλ:Καλά, ναι. Το αφήνω πάνω σου. Θέλω όμως να είμαι κι εγώ εκεί, την στιγμή που θα του το πείτε.
Μ:Λολ. Άντε, πάω, γιατί φωνάζει η Δανάη.
Αλ:Μαρία;
Μ:Ναι;
Αλ:Είσαι ηλίθια, αλλά δεν θα σε άλλαζα με καμία άλλη αδερφή στον κόσμο.
Μ:Αχ ρε βλήμα, με συγκινείς!
Αγκαλιάστηκαν και η Μαρία έφυγε από το δωμάτιο.

Η Αλεξάνδρα ήταν με τη Δανάη.
Δ:Αυτή είναι η κόρη μου, η Μαρία.
Μ:Γεια.
Αλ:Γεια. Εγώ είμαι η Αλεξάνδρα.
Μ:Καλωσήρθες Αλεξάνδρα. Λοιπόν, θα ήθελες κάτι;
Αλ:Όχι, ευχαριστώ. Θέλω να μάθω, αν βρήκατε κάτι.
Δ:Πήγα στο χωριό που ζούσαν οι γονείς σου και λάδωσα τον υπάλληλο του Ληξιαρχείου.
Αλ:Ναι,και;
Μ:Η μαμά μετά, μου έδωσε τον φάκελο και σημείωσα σε ένα πρόχειρο, όλες τις πιθανές γεννήσεις κοριτσιών, κοντά στην ηλικία του πατέρα σου, αλλά και λίγο μικρότερες, οι οποίες ζούσαν εκεί, τη συγκεκριμένη περίοδο.
Δ:Έψαξα για καθεμιά από αυτές, εκτός από 1, που δεν πρόλαβα ακόμη.
Μ:Αυτή η μία, παίζει να είναι και αυτή που ψάχνουμε, γιατί έφυγε από εκεί, την χρονιά που μάλλον ο πατέρας σου, την άφησε έγκυο.
Αλ:Και πώς θα μάθουμε που μένει;
Μ:Έχει αλλάξει σίγουρα επίθετο. Οπότε, θα ξέρουμε στα σίγουρα, σε μερικές εβδομάδες.
Αλ:Κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε. Σας ευχαριστώ που με βοηθάτε.
Μ:Δε χρειάζεται να μας ευχαριστείς. Και ελπίζω να τους βρούμε σύντομα!
Η Αλεξάνδρα έφυγε. Και η Μαρία πήρε τηλέφωνο τον Ορέστη, να έρθει να την πάρει. Ο Ορέστης είπε ψέματα ότι θα καθυστερήσει λίγο, γιατί έχει δουλειά, αλλά ήταν έξω από το σπίτι της και την παρακολουθούσε. Θύμωνε με τον εαυτό του, που δεν την πίστευε, αλλά την ζήλευε πάρα πολύ. Δεν του έδωσε ποτέ αυτό το δικαίωμα, κι όμως εκείνος συνέχιζε να τη ζηλεύει.
Μ:Τι κάνεις αγάπη μου; Τι σκέφτεσαι;
Ο:Τίποτα. Απλώς, είμαι κουρασμένος.
Μ:Έλα να σου δώσω ένα φιλάκι.
Ο:Με εκείνη την κοπέλα που θα ερχόταν, τι έγινε;
Μ:Προσπαθούμε να τη βοηθήσουμε. Πώς μπόρεσαν οι ίδιοι οι γονείς της, να της στερήσουν το παιδί της; Έχει και έναν αδερφό ή αδερφή εκεί έξω, που δε γνωρίζει. Πονάει. Είμαι με ένα μωρό μέσα μου και έχω δίδυμο αδερφό. Εγώ η ίδια, πονάω στη σκέψη ότι θα μου στερούσαν δύο τόσο σημαντικά πράγματα και θα ήταν τόσο υποκριτές, που θα με κοιτούσαν στα μάτια, μετά από όλα αυτά.
Ο:Εντάξει, ηρέμησε. Όλα καλά. Μας έχεις όλους δίπλα σου. Πάμε να φάμε έξω; Θα σε πάω...
Μ:Για σουβλάκια!
Ο:Για κάτι πιο εκλεπτυσμένο έλεγα, αλλά άμα θες σουβλάκια, εντάξει.
Μ:Τέλεια.
Ο:Πρέπει να σου πω κάτι. Η Άννα θα το πληρώσει ακριβά και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καιρός σιγά σιγά να τελειώνουμε και μ'αυτή.
Μ:Εγώ σου λέω, καλύτερα να πάψεις να ασχολείσαι μαζί της. Υπάρχουν σημαντικότερα θέματα να ασχοληθείς.
Ο:Το ξέρω, αλλά δεν το κάνω για μένα, αλλά για τους γονείς μου, που δε δικαιώθηκαν ποτέ.
Μ:Θα ήθελαν άραγε να φτάσεις σ'αυτό το σημείο; Δε νομίζω. Ελπίζω, έστω και στο τέλος να πάρεις τη σωστή απόφαση.
Ο:Τη σωστή πήρα.

Η πρώτη μέρα της Αλεξάνδρας ως καθηγήτρια, ήταν αρκετά καλή.
Μ:Πώς σου φαίνεται η πρώτη σου μέρα εδώ;
Αλ:Μαράκι μου, πόσο χαίρομαι που σε έχω μαθήτρια. Νομίζω, δύο άτομα συμπαθώ πιο πολύ εδώ μέσα. Εσένα και έναν συνάδερφο μου, τον Αντώνη.
Μ:Αλήθεια; Χαίρομαι πάρα πολύ.
Η Μαρία μέσα της καιγόταν.
Μ:Πώς σας φαίνεται ο κύριος Αντώνης, δηλαδή; Σας αρέσει ως χαρακτήρας ή ως εμφάνιση;
Αλ:Νομίζω έχει όλο το πακέτο. Σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να βασιστείς πάνω του.
Μ:Υπέροχο αυτό. Όμως, είναι παντρεμένος ξέρετε.
Αλ:Χαχα. Δε τον βλέπω ερωτικά. Περισσότερο σαν τον μεγάλο μου αδερφό. Μακάρι να ήταν αυτός ο αδερφός μου!
Η Αλεξάνδρα ήταν ειλικρινής. Άλλωστε, εκείνη είναι ακόμα ερωτευμένη με τον Κωνσταντίνο.

Οι μέρες πέρασαν. Το αποτέλεσμα του τεστ dna, μόλις έφτασε στα χέρια της Δανάης. Το διάβασε προσεκτικά και το σοκ ήταν μεγάλο.
Πουτάνα! Αυτό ήσουν. Μια πουτάνα. Και καλά έκανα, που σε έπνιξα. Έκανες δύο άνδρες να πιστεύουν ότι είμαι το παιδί τους και τελικά δεν είμαι κανενός από τους δύο!