Ένοχοι

Κεφάλαιο 48

Μ&Α:Άννα;! Τι δουλειά έχεις εδώ;
Ο Αντώνης και η Μαρία κοιτάχτηκαν και σηκώθηκαν αμέσως να ντυθούν.
Αν:Επέστρεψα στο σπίτι ΜΟΥ. Και σας βλέπω να κάνετε σεξ. Πόσο καιρό μας κοροϊδεύετε όλους;
Μ:Πρώτη φορά κάναμε σεξ, τον περασμένο Σεπτέμβριο και...
Α:Δεν την αφορά, Μαρία. Με το ζόρι ήμουν κοντά της. Δε της χρωστάω καν εξηγήσεις.
Αν:Άρα και το μωρό είναι του Αντώνη. Πώς τόλμησες τσούλα;
Α:Αρκετά! Δεν θα ανεχτώ να προσβάλλεις τη Μαρία, λες και εσυ είσαι καλύτερη. Για θυμίσου τι έχεις κάνει. Και ξέρω πως ήσουν με τον Νίκο, όσο καιρό έφυγες από το σπίτι.
Αν:Και εσύ δεν έχασες καιρό να σπιτώσεις την γκόμενα σου.
Ο Αντώνης ήταν έτοιμος να χαστουκίσει την Άννα, όμως τον σταμάτησε η Μαρία.
Μ:Άννα, κακώς ήρθες. Κινδυνεύεις.
Αν:Ναι, από κάτι τσουλίτσες σαν κι εσένα.
Μ:Κρύφτηκες για να γλιτώσεις από κάποιον, έτσι δεν είναι;
Αν:Ναι.
Μ:Θα σε σκοτώσει Άννα. Είναι ικανός για τα πάντα.
Αν:Τι λες; Προσπαθείς να μου ρίξεις στάχτη στα μάτια, έτσι;
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι.
Μ:Άννα, μην ανοίξεις.
Η Άννα δεν την άκουσε και άνοιξε.
Αν:Έλα, πέρασε. Τι ευχάριστη έκπληξη! Αντώνη, Μαρία, ήρθε ο Ορέστης.
Ο:Μαρία, τι δουλειά έχεις εδώ;
Α:Ήρθε να τη φιλοξενήσουμε.
Αν:Ναι, φημίζεται ο Αντώνης για τη φιλοξενία του. Γιατί δε λες την αλήθεια γαμώτο σου; Η Μαρία και ο Αντώνης τα έχουν τόσους μήνες, κρυφά από όλους μας. Πηδιούνται!
Ο:Ψέματα. Όχι, δεν είναι δυνατόν.
Αν:Είναι. Και το μωρό δεν είναι δικό σου, αλλά του Αντώνη.
Ο:Λες ψέματα! Άλλωστε το ψέμα το έχεις πάντα εύκαιρο.
Αν:Είμαι το μόνο άτομο που σου λέει την αλήθεια. Όλοι οι άλλοι σε φλόμωσαν στο ψέμα.
Ο Ορέστης γέλασε ψυχρά.
Ο:Είσαι σίγουρη γι'αυτό; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
Αν:Ναι.
Ο:Πίστεψε με, δε ξέρεις.
Ο Ορέστης έβγαλε το όπλο του και τη σημάδεψε.
Ο:Αφού σήμερα είναι μέρα αποκαλύψεων, θα σου πω, ποιος πραγματικά είμαι. Είμαι ο γιος του ζευγαριού που χτύπησες με το αυτοκίνητο, τους παράτησες και πέθαναν. Μου στέρησες τους γονείς μου, μαλακισμένη! Σε σιχαίνομαι και απορώ πως αναπνέεις ακόμα! Θα δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό, αλλά πρώτα θέλω να ξεκαθαρίσουν όλα. Γιατί Μαρία, όλα αυτά;
Μ:Παραδώσου στην αστυνομία, Ορέστη.
Ο:Ποτέ! Που λες, πουτ-Άννα, ήμουν μπλεγμένος σε διάφορες βρωμοδουλειές. Εμπόριο όπλων, οργάνων, γυναικών, ναρκωτικών και η Μαρία το έμαθε και τα έκανε όλα αυτά μόνο και μόνο για να με καρφώσει στους μπάτσους. Δεν πρόκειται όμως να με πιάσουν. Κι αν με πιάσουν, θα σας έχω σκοτώσει ήδη, οπότε δεν θα με νοιάζει.
Η Άννα άρχισε να κλαίει.
Αν:Μη με σκοτώσεις, σε παρακαλώ. Έκανα ένα τεράστιο λάθος και νιώθω ακόμα τύψεις.
Ο:Ψεύτρα! Καλό ψόφο!
Ο Ορέστης την πυροβόλησε και επειδή ο Αντώνης ήξερε ότι θα έρθει η σειρά τους, όρμησε με φόρα πάνω στον Ορέστη, με αποτέλεσμα να του φύγει πιο πέρα το όπλο. Ο ένας προσπαθούσε να εμποδίσει τον άλλον, να πάρει στα χέρια του το όπλο. Ο Αντώνης του έδωσε ένα πολύ δυνατό μπουκέτο, με αποτέλεσμα να βγάζει αίμα από το στόμα.
Ο:Μπάσταρδε!

Την ίδια στιγμή, η Μαρία έσκυψε στην Άννα, της χάιδευε τα μαλλιά και την κοιτούσε στα μάτια.
Μ:Άννα κρατήσου. Μην κλείσεις τα μάτια σου
Η Μαρία πήρε τηλέφωνο το ΕΚΑΒ, τους έδωσε τα στοιχεία, της το έκλεισαν και ξαναπήγε στην Άννα.
Μ:Άννα, προσπάθησε να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά, σε παρακαλώ.
Α:Γιατί με βοηθάς; Στη θέση σου, θα σε άφηνα να πεθάνεις και θα το ευχαριστιόμουν κιόλας.
Μ:Δεν θα άντεχα τις τύψεις, του να αφήσω κάποιον έτσι απλά, να πεθάνει στα χέρια μου. Άννα, κρατήσου, σε λίγο έρχεται το ασθενοφόρο και θα γίνεις καλά και όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.
Α:Συγγνώμη για όλα. Θα είσαι μια υπέροχη μητριά για τον Δημήτρη.
Η Άννα έκλεισε τα μάτια της και πλέον δεν ανέπνεε καν. Η Μαρία της έκανε ΚΑΡΠΑ, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Μ:Άννα, πρέπει να ξυπνήσεις. Ο Δημήτρης σε χρειάζεται. Άννα!
Τα μάτια της Μαρίας είχαν γίνει κατακόκκινα από το κλάμα.
Ο Αντώνης, ενώ συνέχιζε να παλεύουν με τον Ορέστη, φώναξε στη Μαρία
Α:Μαρία, φύγε.
Μ:Όχι, δε φεύγω. Αν είναι να πεθάνεις, θα πεθάνουμε μαζί.
Α:Φύγε να σωθείς! Σε παρακαλώ, κάν'το για την κόρη μας.
Η Μαρία βγήκε έξω από το σπίτι, ώσπου μετά από μερικά λεπτά, ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί.
Μ:Αντώνη, όχι!" φώναζε και
άρχισε να κλαίει, μέχρι που εμφανίστηκε η Δανάη.
Δ:Δε μπορείς να ξαναμπείς μέσα.
Η Μαρία, πριν προλάβει να απαντήσει, διπλώθηκε στα δύο από τον πόνο.
Δ:Μαρία, αιμορραγείς! Στέλλα, πήγαινε την αμέσως στο νοσοκομείο.

Μ:Ο Αντώνης! Το μωρό μου!
Η Μαρία κατάρρευσε στα χέρια της Στέλλας, η οποία έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να την πάει στο νοσοκομείο. Η Μαρία δεν αντιδρούσε καν, αν και ανέπνεε και είχε σφυγμό. Η Στέλλα ειδοποίησε τον Αλέξανδρο και εκείνος πήγε με τον Ιάσωνα στο νοσοκομείο.
Αλ:Σ' ευχαριστούμε Στέλλα, που μας ειδοποίησες.
Σ:Πρέπει να φύγω. Να με ενημερώσετε για νεότερα. Περαστικά της εύχομαι. Γεια σας.
Αλ:Ναι, φυσικά. Γεια.

Πλέον, σχεδόν όλα, είχαν τελειώσει. Οι ζωές όλων, σε λίγο, θα έπρεπε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Πόσο εύκολο όμως είναι κάτι τέτοιο; Πιστέψτε με, πολύ δύσκολο. Το έχετε καταλάβει και εσείς οι ίδιοι, φαντάζομαι.
Η ζωή μας δίνει μαθήματα, που το σχολείο δεν θα μας έδινε ποτέ. Αρκεί να μην κλείνεις τα μάτια σου με το παραμικρό που συμβαίνει.
Εν τέλει, η ζωή τα έχει όλα: Χαρά, λύπη, απογοήτευση, απώλεια, επιτυχία κλπ.
Θα είχε κάποιο νόημα να ζούσαμε μόνο όμορφες στιγμές; Άραγε, θα τις εκτιμούσαμε ως όμορφες στιγμές; Δε νομίζω.
Χωρίς τα "κακά", τα "καλά" δεν θα είχαν καμία απολύτως αξία και εμείς θα ήμασταν σαν τα ρομπότ. Χωρίς συναισθήματα, χωρίς τίποτα. Μόνο ρουτίνα. Τα ίδια και τα ίδια. Η ψυχή μας όμως την μισεί τη ρουτίνα και κάθε φορά ψάχνουμε κάποιον να μας την "σπάσει". Ή να του την "σπάσουμε" εμείς.
Και όσο κρατήσει όλο αυτό, που λέγεται ζωή.