Ένοχοι

Κεφάλαιο 4

5 χρόνια πριν
Χτύπησε το κουδούνι και άνοιξε η Μαρίνα.
Μ:Γεια σας κύριε Αντώνη.
Α:Γεια σου Μαρίνα. Ήρθα να πάρω τον Ιάσωνα.
Μ:Σας παρακαλώ, μην φύγετε ακόμη. Παίζουμε ένα παιχνίδι στο PlayStation και έχουμε κολλήσει σε μια πίστα και δε μπορούμε να την περάσουμε.
Α:Κοίτα, αύριο έχει σχολείο και πρέπει να κάνει τα μαθήματα του.
Μ:Και εγώ έχω σχολείο αύριο. Τουλάχιστον, μέχρι να γυρίσει η μαμά μου από το σούπερμαρκετ, εντάξει;
Α:Εε... Εντάξει.
Μ:Ευχαριστώ." είπε και τον φίλησε στο μάγουλο.
Μ:Μήπως θέλετε να έρθετε κι εσείς να παίξετε μαζί μας; Μην ντρέπεστε. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ακόμα μέσα τους το παιδί που ήταν κάποτε, και είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Α:Εντάξει, πάμε.
Πήγαν στο δωμάτιο και ο Ιάσωνας προσπαθούσε να περάσει την πίστα.
Ι:Δε γίνεται να φύγουμε σε λίγο;
Α:Θα φύγουμε όταν επιστρέψει η μητέρα της Μαρίνας.
Ι:Ωραία. Μαρίνα, ακόμη δεν κατάφερα να περάσω την πίστα.
Α:Μπορώ να δοκιμάσω και εγώ;
Ι:Εσύ από πού κι ως πού;
Α:Δε δικαιούμαι μια προσπάθεια;
Ι:Κάνε ό,τι θες. Ορίστε.
Μετά από λίγο η μητέρα της Μαρίνας επέστρεψε σπίτι.
Ι:Πάω στην κουζίνα για νερό.
Α:Εντάξει. Σε λίγο φεύγουμε, εντάξει;
Ι:Εντάξει.
Ο Ιάσωνας έφυγε από το δωμάτιο. Ο Αντώνης πάτησε Pause.
Α:Μαρίνα, να σε ρωτήσω κάτι;
Μ:Ναι.
Α:Είναι θυμωμένος μαζί μου για κάποιον λόγο ο Ιάσωνας;
Μ:Όχι. Γιατί;
Α:Γιατί μου μιλάει ψυχρά και απότομα.
Μ:Δεν είναι θυμωμένος μαζί σας, αλλά με την μητέρα του.
Α:Γιατί;
Μ:Εγώ δεν πρόκειται να σας πω κάτι άλλο. Αν θέλει να σας πει κάτι εκείνος, καλώς. Όμως να θυμάστε πάντα ότι κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε και σας αγαπάει πολύ κι ας μη το δείχνει.
Α:Πόσο χρονών είπαμε ότι είσαι;
Μ:13.
Α:Μάλιστα. Εμ, ώρα να πηγαίνουμε, βράδιασε.
Μ:Ναι.
Πήγαν μέσα στην κουζίνα και ήταν μόνο ο Ιάσωνας.
Α:Πού πήγε η μητέρα της Μαρίνας;
Ι:Στην τουαλέτα και μάλλον θα αργήσει. Πάμε;
Α:Ναι, πάμε. Καλό βράδυ Μαρίνα.
Μ:Καληνύχτα.

5 χρόνια πέρασαν κι ακόμη δεν έμαθα, γιατί ήταν θυμωμένος με την μητέρα του. Αχ Μαρίνα. Πού να είσαι τώρα, άραγε; Ελπίζω να σε βρει ο ντετέκτιβ. Αν και η Μαρία μου είπε καλύτερα να μη σε ψάξω και ίσως έχει δίκιο. Αλλά θέλω να σε ξαναδώ. Φαντάζομαι πως θα είσαι τώρα, που έχεις ενηλικιωθεί. Ολόκληρη γυναίκα. Αντώνη ξεκόλλα επιτέλους!
Άννα:Αντώνη σου μιλάω!
Α:Τι;
Άννα:Σε λίγο θα έρθει ένας φίλος του Δημήτρη.
Α:Εντάξει.
Άννα:Σήμερα έγιναν φίλοι, καλά καλά ούτε που τον ξέρει. Είναι συμμαθητές, οπότε θα τον γνωρίζεις. Αλέξανδρο τον λένε.
Α:Ναι. Δεν τον έχω μαθητή, αλλά είναι δίδυμος αδερφός μιας μαθήτριας μου. Κανένας λόγος ανησυχίας. Τώρα μπορείς να φύγεις;
Άννα:Αντώνη, γιατί δε θες να ξαναπροσπαθήσουμε;
Α:Ήταν λάθος εξ'αρχής να σε παντρευτώ. Δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Πάντα ήσουν επικριτική και ήθελες όλα να γίνονται όπως τα θες εσύ. Θέλω διαζύγιο και δεν μου το δίνεις. Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο για εμάς τους δύο. Πάρ'το απόφαση επιτέλους!
Άννα:Όλα αυτά, επειδή πέθανε ο Ιάσωνας;
Α:Ω έλα τώρα. Θα σε βόλευε αν ήταν μόνο αυτό!
Άννα:Φεύγω. Δεν έχω κάτι άλλο να συζητήσω μαζί σου.
Α:Μακάρι να σε ξεφορτωθώ μια και καλή.
Η Άννα έφυγε και ο Αντώνης συνέχιζε να σκέφτεται και του ήρθαν πάλι εικόνες από εκείνο το βράδυ με την Μαρία.
Αχ Μαρία. Πώς θα αντέξω μια ολόκληρη χρονιά να σε έχω μαθήτρια μου;