Ένοχοι

Κεφάλαιο 46

Δ:Λοιπόν. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας, όλες οι δουλειές τους γίνονται σε αυτή εδώ τη βίλα. Θα τους παρακολουθήσουμε στενά, μέχρι να μαζευτούν ξανά όλοι μαζί και τότε θα τους πιάσουμε.
-Σκοτώστε τους κιόλας, άμα χρειαστεί. Σίγουρα θα οπλοφορούν, γι'αυτό σας θέλω καλά προετοιμασμένους. Δανάη, είσαι καλά;
Δ:Ναι, μια χαρά.
-Τις τελευταίες μέρες μου φαίνεσαι κάπως κουρασμένη. Μήπως να κάνεις εξετάσεις;
Δ:Καλά είμαι. Απλώς δεν κοιμάμαι, όσο θα ήθελα.
-Ναι, αυτή η υπόθεση μας έχει ταλαιπωρήσει όλους. Όταν ξεμπερδέψουμε, θα πάρεις άδεια να ξεκουραστείς. Αα! Θα ήθελε η Μαρία να είναι μόνιμη πράκτορας μας;
Δ:Να την αφήσεις ήσυχη. Δε θέλω να μπλεχτεί κι άλλο, ήδη την έχω μπλέξει αρκετά.
-Άντε, ξεκινήστε!

Η Δανάη με κάποιους άλλους, περικύκλωσαν τη βίλα και περίμεναν να σιγουρευτούν ότι όλοι θα μπουν μέσα.
Πολιτικοί, επιχειρηματίες και άλλοι επιφανείς πολίτες, ήταν μπλεγμένοι.
Μια κοπέλα ημίγυμνη τους σέρβιρε και εκείνοι την χούφτωναν.
Σ:Συγκεντρωθείτε. Αργότερα μπορείτε να της κάνετε ό,τι θέλετε. Με το αζημείωτο φυσικά. Και τώρα που μαζευτήκαμε όλοι μαζί, ας συζητήσουμε για αυτά που μας απασχολούν. Αναστασία, μπορείς να φύγεις.
Η κοπέλα έφυγε και τους κλείδωσε μέσα στο γραφείο, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα διαφυγής. Η κοπέλα άνοιξε στη Δανάη και σε κάποιους άλλους και μπήκαν μέσα στο γραφείο.
Ο Σταύρος κοίταξε την Δανάη και της είπε
Σ:Σταμάτα. Μην με πυροβολήσεις. Θα σου γράψω όλη την περιουσία μου. Θα ζήσουμε μαζί από εδώ και πέρα.
Δ:Τι δουλειά έχω μαζί σου;
Σ:Είσαι κόρη μου!
Δ:Κάνεις λάθος. Η "μητέρα" μου σας κορόιδεψε και τους 2. Ο πραγματικός μου πατέρας βρίσκεται στην Αμερική. Να ψοφήσεις, σκουλήκι.
Και οι δύο μεριές είχαν όπλα, αλλά η ομάδα της Δανάης είχε τον απαραίτητο αλεξίσφαιρο εξοπλισμό, οπότε τους σκότωσαν όλους . Όλους, εκτός από τον Ορέστη, που κατάφερε να ξεφύγει.
Πρέπει να βρω τη Μαρία, σίγουρα θα της έκαναν κάτι. Να τη βρω και να το σκάσουμε στο εξωτερικό. Πριν φύγουμε όμως, θα δώσω ένα τέλος στην ιστορία με την Άννα, γιατί με κούρασε πάρα πολύ, αυτή η σκύλα!

Α:Μαρία, το ξέρω ότι δεν κοιμάσαι.
Η Μαρία άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε έντονα.
Μ:Γιατί δεν μου είπες ότι την είδες; Νόμιζα πως μεταξύ μας δεν είχαμε πλέον μυστικά.
Α:Το ξέχασα!
Μ:Ναι, ε; Μια χαρά κανονίσατε όμως, κι αν δεν ήμουν εδώ, ούτε που θα το μάθαινα!
Α:Αλήθεια, το ξέχασα!
Μ:Εσύ; Να ξεχάσεις τη Ζωή; Τον πρώτο σου έρωτα; Αδυνατώ να το πιστέψω!
Α:Είχα να την δω 28 χρόνια! Λογικό δεν είναι να θέλω να μάθω νέα της;
Μ:Προφανώς και καιγόσουν να μάθεις τα νέα της. Ήταν και μια πολύ καλή ευκαιρία να σιγουρευτείς για τα συναισθήματα σου. Παραδέξου το. Μάλλον είναι γραφτό να είστε μαζί. Οι πρώτοι έρωτες δεν πρέπει να μένουν ανεκπλήρωτοι.
Α:Ναι. Κοίτα, μου παραδέχτηκε ότι είναι ακόμα ερωτευμένη μαζί μου. Οπότε, μπορώ να ζήσω μαζί της και να μεγαλώσω με εκείνη, την κόρη μας.
Η Μαρία τον χαστούκισε δυνατά.
Μ:Μπορείς να πηδάς όποια θες, αλλά την κόρη μου, θα την μεγαλώσω εγώ!
Ο Αντώνης ήταν σε απόσταση αναπνοής και την κοιτούσε στα μάτια.
Α:Παραδέξου ότι σε πείραξε η σκέψη να είμαι με κάποια άλλη. Και δε θα σου στερούσα ποτέ το παιδί σου και το ξέρεις.
Μ:Σε ξέρω πράγματι, άραγε;
Α:Όχι. Γιατί αν με ήξερες, θα καταλάβαινες επιτέλους, που μπορώ να φτάσω για σένα. Από τότε που σε γνώρισα, έχω χάσει κάθε ίχνος λογικής. Σκέφτομαι συνεχώς εσένα, τόσο πολύ μάλιστα, που δε με νοιάζει τίποτ'αλλο πια. Μόνο εσύ με ενδιαφέρεις και απορώ πως δεν το έχεις καταλάβει ακόμη. Το ξέχασα τελείως ότι κανόνισα με τη Ζωή, επειδή ήμουν ευτυχισμένος που μου έκανες έκπληξη και θα ήμασταν οι δυο μας. Και ξέρεις κάτι, Μαρία; Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο πρώτος σου έρωτας, αλλά ποιος είναι ο τελευταίος, αυτός που θες να ζήσεις τα υπόλοιπα χρόνια σου, μόνο μαζί του. Έπαψα να είμαι ερωτευμένος με τη Ζωή, από τότε που μπήκες εσύ στη ζωή μου. Καλύτερα να κοιμηθώ στο σαλόνι.
Ο Αντώνης πήρε σεντόνι, μαξιλάρι και κουβέρτα και πήγε στο σαλόνι, έστρωσε στον καναπέ-κρεβάτι και ξάπλωσε. Μετά από λίγη ώρα, έκλεισε τα μάτια του και αισθάνθηκε κάποιον δίπλα του να τον φιλάει στο στόμα. Φυσικά, ήταν η Μαρία.
Μ:Πες μου ότι δε θα χωρίσουμε ποτέ και για κανέναν λόγο. Όσο περνάει από το χέρι μου, δε θα χωρίσουμε!
Α:Πήγαινε να ξεκουραστείς. Χρειάζεστε ξεκούραση.
Μ:Θέλω να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου.
Προτού πει κάτι ο Αντώνης, εκείνη τον ξαναφίλησε στο στόμα. Άρχισαν να φιλιούνται παθιασμένα.
Μ:Πες μου πόσο με θες, πόσο απαραίτητη σου είμαι.
Α:Μαρία, είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου και σε θέλω μόνο δική μου κι ας ξέρω ότι δεν θα κρατήσει πολύ όλο αυτό. Δε φαντάζεσαι πως αισθάνομαι κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θα πας στο Πανεπιστήμιο και κανένας δε θα φαντάζεται ότι είσαι παντρεμένη με παιδί. Θα σου την πέφτουν μικρότεροι από μένα, πιο όμορφοι και πιο έξυπνοι και εσύ θα νιώθεις ότι χαραμίζεις τη ζωή σου με έναν γέρο, γιατί γέρος θα είμαι και δε το θέλω αυτό για σένα. Γιατί σ'αγαπάω. Κι όταν αγαπάς, θέλεις το καλύτερο για αυτόν που αγαπάς, ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνεις θυσίες. Αν θελήσεις να είσαι με κάποιον άλλον, θα το σεβαστώ. Δεν θα πάψω ποτέ όμως, να είμαι δίπλα σας. Εσύ όμως Μαρία, μ' αγαπάς όντως; Μήπως ήμουν ένα απωθημένο σου, που σου περνάει σιγά σιγά; Ναι, σήμερα σιγουρεύτηκα ότι έπαψα να είμαι ερωτευμένος με τη Ζωή, αλλά το ήξερα μέσα μου εδώ και καιρό.
Μ:Μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει, αγάπη μου. Μόνο ο θάνατος.