Ένοχοι

Κεφάλαιο 52

Μ:Έτσι απλά;
Αθ:Καθόλου απλά.

Αθ:Δεν πρόκειται να τα δεχτώ. Δε θέλω ελεημοσύνη, την αγάπη σου θέλω.
Αγ:Δεν είναι ελεημοσύνη, Αθηνά. Σου ετοίμασα και πράγματα να πάρεις μαζί σου. Συνεννοήθηκα και με μία συνάδερφο μου να σε φιλοξενεί στο σπίτι της. Σε λίγη ώρα πρέπει να φύγεις.
Αθ:Πότε πρόλαβες και τα κανόνισες όλα; Τόσο πολύ θέλεις να φύγω από τη ζωή σου; Ωραία, μη γίνομαι βάρος και σε σένα. Φεύγω και δεν θα με ξαναδείς." της είπα και πήγα μέσα στο δωμάτιο.
Η ώρα που θα έφευγα επιτέλους έφτασε. Εκείνη με πήγε στον σταθμό. Στη διαδρομή δε της μίλησα καθόλου. Όταν φτάσαμε, μετά από λίγο ένας κύριος φώναζε να επιβιβαστούμε. Η Αγγελική με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε:
Αγ:Στο καλό, να προσέχεις και να πιστεύεις στον εαυτό σου.
Εγώ δεν της απάντησα και έφυγα.

Πέρασαν αρκετοί μήνες και επιτέλους θα έδινα την πρώτη μου συναυλία μπροστά σε πολύ κόσμο. Την ώρα που ανέβαινα στη σκηνή, μου φάνηκε πως στην πρώτη σειρά είδα μια γνώριμη παρουσία. Νόμιζα πως ήταν ιδέα μου, αλλά ήταν η Αγγελική. Μου χαμογέλασε και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Το είπε και το έκανε!
Αθ:Το πρώτο τραγούδι,το έγραψα για ένα άτομο, το οποίο πίστεψε και πιστεύει σε μένα, ίσως περισσότερο απ'όσο θα μπορέσω ποτέ να πιστέψω εγώ στον εαυτό μου. Έχει μια υπέροχη ψυχή. Είναι ένας άγγελος! Πάμε παιδιά!
Την ώρα που τραγουδούσα, κάποιες φορές την κοιτούσα. Είχε καταλάβει ότι το τραγούδι ήταν για εκείνη και βούρκωσε. Μετά από δύο ώρες περίπου, τελείωσαμε. Κατέβηκα από τη σκηνή για να την βρω, αλλά δεν ήταν πουθενά. Απογοητεύτηκα. Πήγα σε ένα φαστφουντάδικο εκεί κοντά για να φάω. Την είδα να κάθεται σε ένα τραπέζι στην άκρη. Έκατσα ακριβώς απέναντι της. Κοιταζόμασταν και τη σιωπή την έσπασα εγώ.
Αθ:Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ.
Αγ:Πώς μπόρεσες να πιστέψεις ότι δεν θα ερχόμουν;
Αθ:Ήμουν βάρος για σένα, Αγγελική. Στο είπα και τότε.
Αγ:Όχι, δεν ήσουν. Αθηνά, είσαι μικρή ακόμα και έχεις να ζήσεις πολλά.
Αθ:Έκανα σεξ.
Αγ:Αλήθεια;
Αθ:Ναι, με τον κιθαρίστα.
Αγ:Και πώς σου φάνηκε;
Αθ:Σκεφτόμουν εσένα.
Αγ:Αθηνά...
Αθ:Θέλω να το ζήσω μαζί σου. Και όσο κρατήσει. Θέλω απλώς να είμαστε μαζί. Δώσε μας μια ευκαιρία. Αν νιώθεις κάτι για μένα. Δε θέλω να κάνεις κάτι που δε νιώθεις.
Αγ:Αθηνά, εγώ...
Π:Αγγελική;
Αγ:Πη-Πηνελόπη;
Π:Τι κάνεις εδώ; Πόσα χρόνια έχω να σε δω;!
Αγ:Από τότε που σου είπα να μην παντρευτείς.
Π:Δεν είχα άλλη επιλογή.
Αγ:Είχες Πηνελόπη. Αλλά ήσουν δειλή.
Π:Ναι, το παραδέχομαι. Τώρα όμως χωρίζω.
Αγ:Συγχαρητήρια;
Π:Με ειρωνεύεσαι; Η κοπελίτσα ξέρει...;
Αγ:Ναι, ξέρει. Βρήκε το κουτί με τις φωτογραφίες μας.
Π:Τις έχεις ακόμα; Ακόμα μ' αγαπάς;
Αγ:Τις είχα, αλλά τις έκαψα. Δεν υπήρξε κανένας λόγος να τις έχω πλέον.
Π:Και βλέπω και τον λόγο που δεν τις κράτησες. Μπράβο!
Αθ:Αν εννοείς εμένα, δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας. Δεν ήξερα καν ότι έκαψε τις φωτογραφίες.
Π:Ναι, οκ.
Αθ:Καλύτερα να σας αφήσω να τα πείτε οι δυο σας. Καλό βράδυ και ευχαριστώ κυρία, που ήρθατε να με δείτε.
Έφυγα άρον άρον, δεν κρατήθηκα και ξέσπασα σε κλάματα. Πήγα στο σπίτι, ξεβάφτηκα, ξεντύθηκα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Κάποιος χτύπησε το κουδούνι και απορούσα ποιος είναι τέτοια ώρα. Άνοιξα και ήταν η Αγγελική.
Αθ:Αγγελική; Πώς;
Αγ:Όταν έφυγες, αμέσως σε ακολούθησα.
Αθ:Και η Πηνελόπη;
Αγ:Δε με νοιάζει η Πηνελόπη. Μόνο εσύ με νοιάζεις.
Αθ:Πέρασε μέσα.
Η Αγγελική μπήκε στο σπίτι και κάθισε στον καναπέ. Εγώ κάθισα δίπλα της.
Αθ:Τι αισθάνεσαι για μένα, Αγγελική;
Αγ:Έτσι όπως δεν είχα αισθανθεί, ούτε με την Πηνελόπη.
Αθ:Θέλω να μου πεις τι νιώθεις.
Αγ:Έρωτα.
Δεν άντεξα και την φίλησα στο στόμα και επιτέλους δεν απομακρύνθηκε. Τα χείλη της μου είχαν λείψει τόσο πολύ.
Αθ:Μου έλειψες.
Αγ:Κι εσύ μου έλειψες. Έφυγες και το σπίτι μου φαινόταν άδειο.
Εκείνο το βράδυ καταλήξαμε γυμνές στο κρεβάτι.
Αθ:Έλα να μείνεις μαζί μου.
Αγ:Αυτό δε γίνεται.
Αθ:Γίνεται. Αν με θες γίνεται. Θέλω να είμαι μαζί σου, πότε θα το καταλάβεις; Κι όσο κρατήσει. Θες;

Μ:Και κράτησε;
Αθ:Ναι. 10 ολόκληρα χρόνια. Που λες λοιπόν, μετά από λίγο καιρό, πήρε την πολυπόθητη μετάθεση και αρχίσαμε να μένουμε μαζί. Εν τω μεταξύ, εγώ άρχισα να γίνομαι διάσημη. Άνδρες και γυναίκες να μην με αφήνουν σε ησυχία. Η Αγγελική ήταν δίπλα μου σε όλα αυτά και εγώ ένιωθα τόσο ευτυχισμένη που την είχα δίπλα μου.

Μ:Δεν τα ήξερα όλα αυτά. Πρώτη φορά μου τα λες.
Αθ:Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτό. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να συνειδητοποιήσω το πώς τελείωσε.
Εκείνη την μαύρη μέρα, που πέθανε μπροστά στα μάτια μου.
Εκείνη την ημέρα, κάναμε βόλτα κοντά στο πάρκο.
Αγ:Αθηνά μου, είσαι κουρασμένη. Μήπως να επιστρέψουμε σπίτι να ξεκουραστείς; Όλο το βράδυ χθες τραγουδούσες και χόρευες.
Αθ:Καλά είμαι, θα κοιμηθώ αργότερα. Είναι μια υπέροχη μέρα και ήθελα να την περάσουμε μαζί.
Αγ:Εντάξει.
Κάναμε πικ νικ και περνούσαμε πολύ ωραία. Δεν άντεξα όμως και την χούφτωσα.
Αγ:Αθηνά, τι κάνεις;
Αθ:Σε θέλω. Πάμε σε κάποιο στενό;
Αγ:Καλύτερα να πάμε σπίτι. Οι παπαράτσι σε περιμένουν στη γωνία και κανείς δε ξέρει τι είμαστε.
Αθ:Τι είμαστε;
Αγ:Παντρεμένες, χωρίς καν να έχουμε παντρευτεί.
Αθ:Θέλω να σε φιλήσω εδώ και τώρα. Δε με νοιάζουν καν οι παπαράτσι!
Αγ:Πάμε.
Τελικά, σε ένα στενό φιληθήκαμε. Τα χείλη της. Πόσο μου λείπουν!
Την ώρα που επιστρέφαμε στο σπίτι, ένα αυτοκίνητο παραλίγο να πατούσε ένα παιδάκι, το οποίο κυνηγούσε την μπάλα του. Η Αγγελική έτρεξε προς το μέρος του και το έσωσε. Εκείνη όμως δεν τα κατάφερε. Εγώ έτρεξα αμέσως κοντά της.
Αγ:Σ'αγαπώ. Αντίο.
Αθ:Κι εγώ. Ζήσε! Μην με αφήνεις. Όχι! Αγγελική!

Η Αθηνά άρχισε να κλαίει και η Μαρία την αγκάλιασε σφιχτά.
Αθ:Μην αφήσετε τίποτα να σας καταστρέψει αυτό που έχετε με τον Αντώνη. Ζήστε το.

Ο Αντώνης μόλις είχε επιστρέψει στο σπίτι και άκουσε τα τελευταία λόγια της Αθηνάς.
Μόνο αν συνεχίσουμε να το κρατάμε κρυφό, σκέφτηκε.