John's POV
"Where you going." Sigaw sakin ni dad
"Aalis." Sagot ko.
"Aalis. Para puntahan siya. Hindi ka aalis john." He said in a firm voice.
"John, anak. Pag-usapan natin to. Ayusin natin." Lumapit sakin si mommy at niyakap ako.
"Not now mom." Sabi ko at kinalas ang pagkakayakap niya sakin.
"John, bakit mo nagawa sa anak namin to, bakit sinakatan mo siya." Umiiyak na tanong sakin ni tita Katherine.
Nananatiling umiiyak si angela sa tabi ng mommy niya. Lumapit sakin si Tito Domingo at sinuntok ako sa tiyan dahilan para mapaupo ako.
"How could you do this to my angel, Mahal na mahal ka ng anak ko na iniwan niya lahat para sayo kasi yun ang gusto mo! ang magkasama kayo!" Tito Domingo punch me.
"Domingo!" Gumitna si mommy samin. "Calm down ! He's my son. Kami na ang kakausap sa anak namin." Nag-aalalang sabi ni mommy.
"Hindi na kailangan, dahil ngayon palang ay tatapusin na namin dito ang ugnayan natin, pati ng mga anak anak natin." Galit na sabi ni Tito Domingo
But angela shout and run towards me.
"No! Dad, hindi kami maghihiwalay ni john. I love him" umiiyal na sabi nito.
"My angel, tama na okay. Uuwe na tayo, tara na. " sabi naman ni tita Katherine at lumapit samin. Pero yumakap sakin si angela.
"John, please. Don't leave me.I love you so much. Please john." Pagmamaka-awang sabi ni angela.
Pinakiramdaman ko ang sarili ko, kung ano ba talaga ang nararamdaman ko kay angela, yes alam ko mahal ko si angela yun ang alam ko noon, nag-aalala ako pero hindi ko alam kung pagmamahal pa ba itong nararamdaman ko sakanya, hindi ko alam kung sapat na ito para manatili pa kaming magkasama.
Hindi ko alam kung ano ba talaga ang nararamdaman ko.
Tinanggal ko ang kamay ni angela na nakayakap sakin. I was hurt seeing her hurting but being in this situation will get us hurt more so we need a space for each other, especially me, I need an air to breath in.
"Ange, im sorry but we need to cool down. We need a space to think about everything. Im sorry." I kissed Angela's forehead and leave.
I heared my dad,mom, and angela called me but i ignored it, I need to get away from them and think clearly.
"John!" Sigaw ni angela na humabol sakin, pero hindi ko siya pinansin nagpatuloy akong lumakad papunta sa kotse ko.
"John! " sigaw muli ni Angela kaya huminto ako pero hindi ko siya hinarap.
"John, Hon. Kung yun ang hiling mo, sige ibibigay ko. But promise me, you will come back to me, we'll do what we planned for the both of us. Maghihintay ako hanggang sa bumalik ka."
"I dont know what to say, i really need time and space for all of these, and I don't want you to wait for something that we don't know what tomorrow could be ."
"Dont say that, I'll wait. And wait because were meant for each other."
Angela hugged me from the back while sobbing. "Im sorry Ange but no cant tell what our destiny is, no can tell what would be the future and, no can tell who are the persons that meant for us." Tinanggal ko ang kamay ni angela na nakayakap sakin at naglakad nang muli papunta sa kotse ko.
Hindi ko alam kung saan ako pupunta, basta nagda-drive lang ako bahala kung saan ako hihinto.
Huminto ako sa isang bridge, the view is relaxing. Nakakagaan pala talaga yung tititigan mo lang yung dagat tapos ang tahimik pa.
