"Okay na kaya to?" Tanong ko sa sarili ko habang naka tingin sa salamin.
"Kaya ayukong tumitingin aa salamin kasi nasasaktan ako."
Ayukong tumitingin sa salamin dahil ibang tao ang nakikita ko. Huling tingin ko sa salamin nung ipinakita ko kay john ang peklat ko sa katawan.
Every time i look to the mirror, I don't see my self. I can't see me, the real me.
I saw someone who is looking at me. Someone that I dont want to be and will never be. Someone, not me. Na sana hindi nalang talaga naging ako.
Ayukong makita ang sarili dahil nakikita ko lang ang angie noong mga panahong isa lang akong luma na salamin na itinatabi pagkatapos gamitin ay itatabi sa kasuluksukan ng bahay na ito.
Hindi ko talaga kayang tignan ang sarili ko salamin dahil nakikita ko ang taong naghihirap, umiyak na sana may tumulong, na sana may makaranig nang sigaw niya. Pero kahit gaano kalakas ang sigaw niya, pawang mga bingi ang tao, hindi naririnig ang pagsusumamo niya.
Sa tuwing hahawakan ko ang salamin para hatakin siya palabas sa kulangan niya ay hindi ko magawa dahil nasusugatan ako, nasasaktan pa ako kaya, ngayon iniiwasan ko muna hanggat hindi ko pa kayang hugutin ang taong nakakulong sa salamin, pag-aaralan ko muna na pagalingin ang sakit na nadarama ko pa din.
Everytime i try to smile to the mirror I saw the lines, cracks that no one can see, that no one can feel how it hurts. That everyone who loves me before left me fall at the ground and let the shattered pieces stay on the ground, thay no one dare to touch me because they might get hurt by my broken pieces.
Pinunasan ko ang mga luhang tumutulo sa aking mata at mapait na ngumiti sa harapan nang salamin.
"Sorry." Tanging sambit ko sa harapan nang salamin at tinakpan.
Inayos ko ang sarili. Oras na para umalis ayukong malate sa date namin mo John. Kaya nag pa book na ako ng grab.
I was trying to call him but he didn't answer it. Kaya tinext ko nalang na siya na on my way na ako. I was just wearing a simple white dress that suits to my body and to my baby bump.
Bump na to? Parang di pa naman siguro pagtuntong ng 5months mahahalata na ito kaya no choice ako pero sana pagdating nang araw na yun everythings was in the right place and lastly sana kami ni john ay okay na. Wala nang problema.
It took me 30mis bago makarating sa date namin ni John.
"Tama naman yung pangalan. CANDY RESTAURANT, but parang walang tao." Bulong ko sa saril ko.
"Excuse me ma'am"
"Yes. " Sabi ko sa waiter na nasa gilid ko.
"Ano pong name mo? Kasi po may hinihintay po akong tao dito. Baka po ikaw yun. " magalang na sabi nito.
At first nag-aalangan ako pero muka naman siyang matino. "Im Angielyn Taytayon."
Lamawak ang ngiti nung waiter. "Ikaw po yun ma'am. Tara na po sa loob." Aya sakin nung waiter.
Nauna na itong naglakad kaya no choice kundi ang sumunod nalang. Akala ko walang tao, mali pala ako ang daming tao and i think most of the people here are rich.
"Ummmm, parang hindi ata tamang nandito ako." Sambit ko sa waiter.
"Hindi ma'am kanina ka po nila hinihintay. This way po." Iminuwestra nito ang daan papunta ata sa pwesto ko.
Lahat nang nandito ay hindi ko kilala. Kaya parang ayuko na dito.
Hindi lang namb kayo ang customer sa restaurant!! Sabagay tama naman. Paranoid lang siguro ako.
