Wala akong pakialam kung nagbubulungan sila. Kung masama ang tingin nila sakin. Ang mahalaga sakin ay yung maka-alis ako, yung makalayo sakanila dahil sa lugar na ito wala akong lugar, walang gustong tumanggap sakin. Para akong nasasakal sa lugar na ito.
Pag labas ko sinalubong agad ako ng malamig na hangin na dumapi sa aking balat, doon ko naramdaman ang lamig dahil sa pagtapon ng wine sakin ni angela. Naglakad ako naghahanap na baka may dumaan na taxi.
Hindi ko na din naka-usap ang mga kaibigan ko. Sobrang sakit kasi. Akala ko pinapunta niya ako para sa date namin pero all along nandun lang pala ako para makita at marinig mula sakanya ang mga salita at pangyayaring bumasag sa puso ko kasama na ang mundo ko.
Gusto niyang pakinggan ko siya. Gusto niyang pakinggan ko ang paliwanag niya, pero sapat na sakin ang nakita at narinig ko.
"It was great that my effort and the time that i invest in waiting was finally over and now were going to the second stage of our relationship."
"It was great that my effort and the time that i invest in waiting was finally over and now were going to the second stage of our relationship."
"It was great that my effort and the time that i invest in waiting was finally over and now were going to the second stage of our relationship."
Parang sirang plaka na nagpaulit- ulit saking isipan ang mga sinabi niya. Pakiramdam ko sa bawat hakbang ko nalalagla ang piraso ng basag kong puso. Pero bakit ganun kahit sobrang sakit na nang mga ginawa niya nandito pa din siya! Nandito pa din siya sa puso ko at mahal na mahal ko pa din siya.
"Angie!" Sigaw nang pamilyar na boses kaya huminto ako.
"Im here." Sabi nito. "Im always here, for you." Sambit nito. Kaya humarap ako.
Nagulat ako nangyakapin niya ako pagharap ko. Tanging iyak lang ang naibigay ko.Wala akong magawa dahil parang napagod ako, pagod na pagod. Mga ilang segundo akong yakap ni steve habang umiiyak nang magsalita ito.
"Do you still love him?" Tumango ako. Sakanya pa ba ako magsisinungaling.
"Steve hindi ko alam kung bakit ganto pa din ang nararamdaman ko kahit na sinasaktan niya ako. Sobrang mahal na mahal ko siya"
Siguro iniisip ng mga kaibigan ko at ng mga tao na bobo, tanga, martir ang tulad ko. Maiintindihan ko yun, pero If you could stand in my shoes to hear what they say to me and feel what I feel , you will asked me and wonder where do I get the strength to face them without nothing to use as my defense.
Pero kahit siguro sila ang nasa posisyon ko, masasabi pa din nilang mahal nila ang isang tao kahit na sinasaktan siya nito kasi hindi naman sa isang pagkakamal o kahit nbaulit ulit itong nagkakakamali kung pauliy ulit niya naman itong iniintimdi at hindi binabase sa mga pagkakalami nito para sabihin hindi mo na ito mahal.
Minahal mo siya dahil mahal mo siya. kung hindi mo na siya mawala yun ay dahil wala ka ng oag-ibig sakanya hindi yung sasabihin mong kasi paulit ulit niya. Akong sinaktan, wala dun parte ng pagmamahal ang masaktan kaya huwag kong sabihing
Hinaplos nito ang aking likuran. "Ganto pa din ang nararamdaman ko kahit na masakit, sobrang sakit na nang ginawa niya. I still love him. There is a tiny voice telling me to listen and believe in him. Pero kasi ngayon masakit pa kaya ayuko muna at mahirap na paniwalaan kung narinig ko naman at nakita mula sakanya. Kaya paano ko siya paniniwalaan."
"Maybe you feel like that because you love him so much, that your heart and mind cyajy accept the fact he did those thing to you. "
"Kaya sobrang sakit nang nararamdaman mo, kasi sobra mo siyang minahal. Sobra sobra na hindi ka na magtira para sa sarili mo."
