Danganronpa Oneshots

Amami Rantarou x Okuyucu

@_-Shooting_Sxtrs-_ gecikme için üzgünüm.

Dünyanın her yerini gezip görmüştün; girmediğin mağara, tapınak, çözmediğin labirent kalmamıştı. Dünyanın bir numaralı maceracısıydın ama yalnızca oyunlarda. Tüm gün ekran karşısına geçip oyun oynuyordun, oyunlar sayesinde dünya üzerinde görülmesi gereken her şeyi görmüştün ve bu sana yetiyordu. Bazen Amami -karşı kaldırımdaki zengin villadaki çocuk- odana pencerenden girip seni çekelerdi, ekranın önüne geçip oyunu kaybettirirdi veya daha kötüsü, oyunu sen kaydetmeden kapatırdı. İşte o zaman kıyamet kopardı ve kovalamaca başlardı.

Yeteri kadar sportif değildin, daha beş dakika olmadan yorulup vaz geçerdin ve tekrar odana çıkıp oyununa dönerdin. Bu Amami ile hiçbir şey yapmadığınız anlamına gelmiyordu; birlikte küçük gezintilere çıkar, parkta oynar veya deniz kenarında yemek yerdiniz ama iş sizin hobilerinize gelince tamamen farklıydınız. Sen kapalı alan insanıydın, o ise özgür bir kuştu. Sen oyun oynarken Amami oyundaki yerleri kendi gözleriyle görmeyi severdi.

Yine Amami oyununu kapadığında bu sefer eline eskiciden aldığın golf sopasını alıp öyle kovalamaya başladın. Onu yakalayamasan da sopayı eline aldığındaki korku dolu yüz ifadesi dünyalara bedeldi. Onu evin içinde kovaladın, sonra annenin çığlıklarını duyunca dışarı fırladınız ve sokakta koşuşturmaya devam ettiniz. "Ateş kes! Ateş kes teklif ediyorum! Veya sen yorulana kadar devam edelim. Ups!" Uçan golf sopası onu son anda sıyırdı. "Sanırım uzlaşamayacağız." Sopaya sert bir tekme atıp koşmaya devam etti.

"Bu kadar yeter! Her seferinde aynı şeyi yapıyorsun! Sıkıldım!"

"Aynısı benim için de geçerli. Dediğin gibi: Sürekli aynı şey. Bilgisayarda zaman harcamaktan benimle zaman geçirmiyorsun. Oysa benimle-"

"Bu da zaman öldürme, hem de seninle! Ben oyunlarımla mutluyum, biraz rahat versen ölür müsün?"

"...Yani hayatından çıkayım mı?"

"Hayır! Yani- Sadece oyun oynarken beni rahatsız etme."

"Ama hep oynuyorsun. Bana hiçbir zaman sıra gelmiyor. İlgini ancak böyle çekebiliyorum." Konuşmak için ağzını açtın ama sonra alt dudağını dişleyerek kendini susturdun. Haksız sayılmazdı, oyunlar hayatının büyük bir bölümünü oluşturuyordu. Sabah kalktığın gibi oyuna oturur ve nadiren başını kaldırırdın, Amami olmasa evden dışarı çıkmazdın. Nitekim ailesiyle gemi turuna çıktıklarında yatağından kalkmıyordun ve oyunlar bile o gün seni sıkabiliyordu. Amami'ye sahip olduğun için çok şanslıydın ve sen bunu fark edememiştin, nankörlük etmiştin.

"...İyi. Şimdilik bırakıyorum. Fakat sadece sen sonraki tatiline çıkana kadar!"

"Ahaha! Bence adil." Oğlan senin sakinleştiğini hissedince yanına gelme cesareti gösterip, elini tuttu. "Sana göstermek istediğim çok şey var. Önce hangisinden başlayalım?"

"En yakındakinden. Alıştıra alıştıra."