Danganronpa Oneshots

Tsumiki Mikan x Komaeda Nagito

@DeadGirlWalking995 bitti!
Bayadır watty'e girip yazamıyorum, şu sıralar fanfictiondan daha çok önem verdiğim başka yazılar var ve de elbette derslerim. Biraz daha aktif olmayı deneyeceğim ama sizlerin de istekleri varsa lütfen bana yazın, o zaman yazmak için daha çok zaman ayırıyorum.

Sıradan, sakin bir gün başlayalı yalnızca kırk üç dakika olmuştu fakat Süper Lise Seviyesi Şans, arkadaşının yardımı olmasaydı kuduz bir köpek tarafından parçalanmaktan son anda kurtulmuştu. "Teşekkür ederim Pekoyama-san! Eğer sen olmasaydın şu an hastanedeydim."

"Kuduz da olsa auramdan hoşlanmıyorlar... Ayrıca pek de iyi görünmüyorsun, revire gitsen iyi olur, hastanelik olmasan da..."

"Sanırım haklısın, önerin için sağol. Ve de tekrar teşekkür ederim, sana hayatımı borçluyum."

"O kadar da abartma."

"Ehehe! Özür dilerim, kendime hakim olamıyorum bazen." Kız, kızıl gözleriyle oğlanı süzdü; önemli bir olay olmadığı doğruydu ancak atlattığı olay öyle kolay unutulacak bir şey de değildi, Komaeda'nın bu kadar sakin görünmesi de aklında soru işaretleri oluşturuyordu -sadece niye bu kadar rahat olduğunu merak ediyordu.

"Baksana Komaeda. Bu senin için iyi şans mıydı yoksa kötü mü?"

"Kim bilir? Çoğu zaman ben bile yetenek diye adlandırılan bu tuhaf olayı açıklamakta zorluk çekiyorum. Yardımın için tekrar teşekkürler Pekoyama-san, yaralarım mikrop kapıp da başıma gerçekten kötü bir şey gelmeden revire gitsem iyi olacak. Sınıfta görüşürüz." Komaeda yüzünde her zamanki sakin gülümsemesiyle kıza el sallayıp giriş katındaki revire girdi. Şansının nasıl işlediğini kendi de çözememişti fakat istediği bir şey olduğunda her zaman elde ediyordu, ve bugün istediği şey revirde bandajlarını kucaklamış, hepsini öpüp seviyordu. Tsumiki, oğlanın geldiğini fark etmemişti bile; bandajlarla çok mutlu ve sakin görünüyordu. Komaeda onu korkutmak istemediğinden sakince arkasına yanaştı ve yanında durdu. "Öhöm! Tsumiki-san?"

"Ha? AAAAAAAH! K-KOMAEDA-SAAAAAANNN!" Tsumiki elindeki tüm bandajları havaya fırlattı, bazıları Komaeda'nın kafasında sekip yere düştü. "HUEEEEEEE! ÖZÜV DİVEVİİİİİİİİM! SİZİ FAVKETMEDİİİİİİİİİM! HUAAAAAA!"

"Sorun yok Tsumiki-san... Lütfen sakin ol." Oğlan, kızın omuzlarını tutup onu sakinleştirmek istedi ama Tsumiki daha çok bağırmaya başladı -öyle ki sesiyle oğlanın saçlarını uçurdu.

"KOMAEDA-SAN! NEDEN BANA KARŞI BU KADAR NAZİKSİNİİİİİZ?! HUEEEEEEE! TEŞEVKKÜVLEEEEEVV!"

"Ahahaha... Bu sorun olacak." Komaeda kızın bandajlarını toplamasına yardım ettikten sonra ona kendi durumunu anlattı. "Anlayacağın üzere biraz ilgiye ihtiyacım var."

"N-N-NEDEN EN BAŞTAN SÖYLEMEDİNİZ!? HEMEN OTURUN!" Hemşire, Komaeda'yı tabureye oturttuktan sonra kendine bir başka tabure ile malzemelerini koyacak bir araba çekti ve oğlanın karşısına geçip pansuman hazırladı. "Biraz acıtabilir." Tsumiki titreyen elindeki pamuğu ürkekçe oğlanın yüzüne yaklaştırdı, yaralarla pamuk üstüdeki ilaç etkileştiğinde Komaeda acıyla iç çekti ve istemsizce geri kaçtı, bu kadar acıtacağını tahmin etmemişti. "Özür dilerim! Ama kaçmamanız gerek." Tsumiki diğer eliyle Komaeda'nın ensesini tutup oğlanı sabitledi. "Fazla sürmez."

(Bunu yazarken Yuki no Hana-96neko çok iyi gidiyor nya •w• )

Tsumiki tekrar pamuğu oğlanın yüzüne sürdü ama bu sefer Konaeda kaçmadı, kızın nazik ellerinden güç alıyordu ve ilaç canını yakmıyordu. Pansumanla işi bittikten sonra Tsumiki, Komaeda'yı serbest bırakıp eşyaları topladı. "Henüz bitmedi, biraz bekleyin..." Bir şeye dokunmadan önce ellerindeki ilaçtan kurtulması gerekiyordu, o yüzden gidip ellerini iyice dezenfekte edip kuruladı; daha sonra ilaç dolaplarını karıştırıp kuduz ilacıyla şırınga aldı.

"Ş-Şey Tsumiki-san..?"

"Acıtmayacak, sorun yok. Ama bunu yapmamız gerek. Şimdi lütfen ceketinizi çıkarıp kolunuzu gösterin." Komaeda denileni yaptı ve kıza çıplak omzunu gösterdi. Bu biraz utanç vericiydi, bir kızın önünde kıyafetlerinin yarısını dahi olsa çıkarmak hoş değildi, özellikle de Tsumiki'nin onu bu tacizci pozunda görmesini istemiyordu -elbette bunu kız istemişti ama yine de ona doğru gelmiyordu ve onu utandıracağından korkuyordu. "Bitti."

"He? Ne? Ne zaman?"

"Çok cesursunuz Komaeda-kun. Kolunuzu kapatabilirsiniz." Oğlan giyinirken kız şırıngayı çöpe atıp ellerini yıkadı ve bir kart hazırladı, aynı zamanda da konuşuyordu. "Şimdi size vereceğim karttaki tarihlerde lütfen beni ziyarete gelin; tehlikeli bir durum atlattınız, bu yüzden sürkeli olarak muayene olmanız ve aşılarınızı tamamlamamız gerekiyor. Buyrun."

"Teşekkürler." Komaeda kartı alıp ceketinin iç cebine soktu.

"Kötü hissettiğiniz her zaman buraya uğrayabilirsiniz. Eğer beni bulamazsanız bekleyin, kesinlikle gelirim. Bu da uslu durduğunuz için sizin ödülünüz." Kız öne eğilip Komaeda'nın alnına ufak bir öpücük kondurdu. Komaeda'nın yüzü birden alev aldı, kalbi heyecanla hızlandı ama nefes alamıyordu, öyle heyecanlıydı ki her şeyi unutmuştu; fakat bu durum çok kısa sürmüştü. Kız hemen geri kaçıp bandajlarının yanına geri döndü. "Sınıfta görüşürüz."

"...E- A- Iıı... T-Tsumiki-san... Sanırım pek iyi hissetmiyorum."

"Hm? O halde biraz uzanın, hemen sizinle ilgileneceğim."