Lurking in the Shadows

Love: Complicacy

Chapter Nine:Complicacy

"Rusell, talk to me." utos nung matandang babae kay Sir Rusell. Hindi siya sinagot ng anak na nakatalikod pa din. Somehow, he is quite familiar. Napakunot noo ko ng mataray na tumingin sa may side ko yung matandang babae, tumingin ako kina Lynne at sa iba. Nakatingin din sila at doon ako kinabahan. Ano meron? Di ako ang magnanakaw ha!

"Cellphone mo, sagutin mo." bulong ni Axel kaya kinuha ko sa bag. At yun confirmed, nagring siya. Nagkatinginan kami ni Axel.

"Miss whoever you are. Please answer your phone." maarteng sabi nito sa akin at tinignan pa ang likod ng anak niya, "It's annoying."

"S-sorry po Ma'am."

Sinagot ko na ng matigil ang pagtunog. Nanginginig pa kong naglakad palabas ng lobby. "Bakit kasi di nakasilent! Tanga ko naman."

"Hello, Cy?" napahinto ako ng lakad ng may magsalita na sa kabilang linya. Pinagmamasdan naman ako nung receptionist. Siguro nagtataka sa mukha kong halo-halong emosyon ang nakarehistro.

"C-clade. Ikaw lang pala." may halong pagkaasar pa ang tono ng pananalita ko. Kasi naman bad timing! Nakakahiya doon!

"Bakit sino ba ang ine-expect mo?" I rolled my eyes. Ginagamitan na naman ako ng panakot voice niya. "Wala. Bakit ba?"

"Nothing. Are you alright?"

Napauwang ang labi ko ng may itinuturo gamit ng mata yung receptionist. "Ha?" I mouthed.

"I see. You're alright." sagot naman ni Clade.

"Wait? I see? Asan ka ba?" lumingon ako sa likod at paligid ko pero wala namang Clade. Nagkakalokohan ba kami rito?

"Bye, beautiful." aniya. Narinig ko pang nagsmirked. Ay pusa talaga. Inend ng di sinasagot ang tanong ko. Medyo bastos din ang lalaking 'to ha! Paasar kong nilagay ang phone ko sa bag na nakasukbit sa braso ko. Tinignan ko yung receptionist.

"Bakit? Ano ba 'yung sinasabi mo kanina?"

"K-kilala mo ba si Sir Rusell?" aniya. Tumitingin pa siya sa likod ko, natataranta. Wala namang tao bukod samin. Weird!

Umiling ako. "Yung CEO natin? Hindi no! Di ko pa nga nakikita 'yun."

Napatango siya ng may pagkaalangan. Mukhang di naniniwala, e di pa naman talaga! Basta kilala ko siya sa pangalan, Rusell Hererra. Iyon lang talaga.

Pinauwi kaming lahat dahil di pa daw nahahanap ang magnanakaw. Jusme, ang daming floor ba naman 'yun. So ayun nga, half day lang at nag-uwian na lahat. Nung lumapit ako kina Lynne at Axel, lahat ng nakakasalubong kong kapwa empleyado ay pinagtitinginan ako. Whats wrong with me? Kanina pa sila ganon. Don't tell me dahil lang sa pagring ng cellphone ko kanina. OA naman sila 'pag ganon. Iba kasi ang tingin nila, para kong gumawa ng masama. May halong bulungan pa 'yan at parang may nakalagay sa noo kong 'Magnanakaw ako'.

"Bakit ba sila ganyan makatingin?" tanong ko kina Axel at Lynne na naghahadaling makahanap ng taxi.

"Basta, uwi na tayo sa inyo." sagot ni Axel at hinila ko papasok ng taxi na huminto sa harap namin. Nakasakay na kami at katabi ko si Lynne. Nasa passenger seat si Axel na mukha tuliro.

Tahimik lang sa buong biyahe at mukha silang mga kay lalalim ng iniisip.

"Problema nyo ba?' di ko mapigilang itanong ng makababa na kami ng taxi. Kinuha ko sa shoulder bag ang susi ng apartment. Umirap si Lynne.

"Mamaya na girl. Sa loob muna tayo." naiirita niyang sinabi at sumang-ayon si Axel. Okay, they're acting weird. Ang OA naman kung dahil lang sa pagring ng phone ko 'yun. Kung ako ngang napahiya, wala na sakin e. Sakanila pa kaya!