Kiedy staliśmy przed domem państwa Kim bałam się, że to ich przytłoczy. Wiadomość o tym, że urodzę dziecko ich syna będzie dla nich szokiem. Jestem pewna, że w to nie uwierzą. Boje się, że to wpłynie na ich psychikę . Pewnie było im ciężko pozbierać się po samobójstwie Jonghyuna. Pewnie obwiniali się o to...Nie mogli mu pomóc. A teraz dowiedzą się o czymś tak absurdalnym...
-Denerwujesz się?- usłyszałam cichy głos Minho.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Przekręciłam głowę w prawo i zobaczyłam tam patrzących na mnie chłopaków. Spojrzenie Minho dodawało mi otuchy. Chłopak chciał bym powiedziała rodzicom Jonghyuna prawdę i zapewniał mnie ,ze wszystko będzie dobrze. Jonghyun też tego chciał, ale gdy widział mój wzrok, nie był pewny czy to jednak dobry pomysł
-Boje się, że otworzymy stare rany, które od dłuższego czasu oni goją...- powiedziałam cicho i spuściłam głowę. Słyszałam jak któryś z nich podchodzi na przeciwko mnie i podnosi moją głowę do góry, tak bym patrzyła mu prosto w oczy.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Wiesz co mi powiedzieli miesiąc przed tym co zrobiłem?- zapytał Jonghyun, a ja pokiwałam głową na nie
-Powiedzieli mi bym znalazł sobie w końcu odpowiednią dziewczynę, bym był z nią szczęśliwy i bym stworzył z nią im wnuka, albo wnuczkę...Wiesz co wtedy pomyślałem?- zapytał ,a ja spojrzałam na niego ze smutkiem
-Powiedziałem im , że są niedojrzali na role dziadków- powiedział i razem się zaśmialiśmy- Teraz są gotowi , by o nim usłyszeć, a gdy go zobaczą na pewno do tego dojrzeją- powiedział i położył dłoń na moim policzku.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
