He wants me

Part fourteen

POV Brooke

Zijn handen rusten op mijn heupen. Zijn ademhaling is iets sneller. Zijn witte tanden stralen en in zijn ogen zit een twinkel. Ik voel mezelf verdwalen in zijn blauwe ogen. Hij staart in de mijne. Niemand is van plan om het oogcontact te verbreken. En dan gaat zijn telefoon open. Hij zucht. Zijn handen laten mijn heupen los maar zijn ogen blijven de mijne vasthouden. Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak en neem op. Ik hoor een stem haastig praten. De twinkel die hij in zijn ogen had verdwijnt en zijn blik verhard. 'Ik kom eraan.' is het enige wat hij zegt. 'Je moet je om gaan kleden. Ik moet weg.' zegt hij kil. Hij verbreekt het oogcontact en draait zich om. Zonder mij nog een blik waardig te gunnen loopt hij weg.
De adem die ik blijkbaar inhield stroomt mijn longen uit en ik staar hem na. Ik kom ook van de tafel en en loop hem achterna. Ik loop de trap op. Ik open zijn deur en hoor hem in zichzelf mompelen. Ik kan het niet verstaan maar hij lijkt me niet op de merken. Ik loop naar zijn bureau en pak mijn broek. Ik trek zijn joggingbroek uit en leg die op bed. Snel trek ik mijn broek aan.

'Aiden.' Zijn gemompel stopt en hij draait zich naar me om. Snel trekt hij een zwarter trui over zijn hoofd en het zicht op zijn buikspieren verdwijnt meteen. Vragend kijkt hij me aan. 'Mag ik je trui lenen? Mijn shirt van gister zit onder de kots en het is nogal dun.' Hij zucht maar knikt dan. 'Dankje.' fluister ik. Ik loop naar de badkamer en kijk naar mijn eigen spiegelbeeld. Mijn haar zit wild en het slaap zit nog in mijn ogen. Ik draai de kraan open en gooi een plas water in mijn gezicht. Met een handdoek dep ik bet water weg. Ik haar snel een kam door mijn haar die op de wastafel ligt. Ik draai me weer om en loop zijn kamer in. Ik zie nog snel dat hij zijn trui weer goed trekt en zich omdraait. Op zijn gezicht staat een uitdrukking van schrik maar die is met een paar seconden weer weg. Vragend kijk ik hem aan maar hij opent meteen zijn mond. 'Klaar?' Zonder antwoord te geven loopt hij weg. Ik staar naar zijn rug, naar de rand van zijn broek. Een kleine bult is te zien. Hij stopt met lopen en draait zich om. 'Kom je nog ov blijf je daar doelloos staan?' Ik schrik op en kom meteen in actie. Ik grijp mijn hakken van de grond en loop voor hem zijn kamer uit. De deur valt in het slot en zijn voetstappen komen achter me aan. Ik loop de trap af en draai me naar hem om. Hij grijpt zijn leren jas van de kapstok en voelt of zijn sleutels erin zitten. 'Kom.' en hij loopt voor me uit. Door de voorkamer in een lange gang. Aan het einde van de gang opent hij een deur en stapt naar binnen. Ik volg hem maar midden in mijn stap stop ik.

'O mijn god.' fluister ik. Hij draait zich om en grijnzend kijkt hij me aan. 'Hoe kom je aan zoveel auto's?' 'Tja...' Met open mond kijk ik mijn ogen uit. Klassieke maar ook de meest nieuwe auto's staan hier gestald. 'Schat, je vangt vliegen.' Meteen sluit ik mijn mond en kijk hem aan. Hij staat trots bij een zwarte Porsche Panamera en kijkt me grijnzend aan. Ik rol met mijn ogen en loop naar hem toe. Ik open de deur en laat mezelf in de bijrijdersstoel vallen. Hij stapt in en meteen start hij de motor. De acht-cilinder is te horen. De garagedeur gaat open en meteen geeft hij gas. Ik word in de stoel gedrukt maar hij lijkt het niet op te merken.
Zonder schaamte scheurt hij door de straten. Ik leg mijn hand op het dashboardkastje en met de andere hand grijp ik de stoel vast. Snel blik ik op zijn snelheidsmeter. 120 km/u in de bebouwde kom.  'Aiden.' Geen reactie. Ik blijf hem aankijken als de auto ineens tot stilstand komt. De gordel is het enige wat me tegenhoud.

'Jezus!' Ik klik mijn gordel los en stap snel uit. Ik hoor hem zuchten maar ik geef er geen aandacht aan. Ik zet een paar stappen van de auto vandaan en probeer op adem te komen. Ik hoor zijn deur dichtslaan en ik draai me naar hem toe. 'Wat dacht jij? Ik had wel door kunnen zijn!' Hij grinnikt enkel. Hij leunt op het dak van de Porsche en staart me aan. 'Doe normaal. Ik wist heus wel wat ik deed. Ik kan dan ook heel goed rijden. Al zeg ik het zelf.' 'En daar is het ego weer. Jeetje, ik begon het al te missen.' zeg ik op een droge toon. Emotieloos kijkt hij me aan. 'Ik ga nooit mee bij jou in de auto.' wijs ik naar hem. Hij knikt enkel. 'Wat jij wil.' zegt hij ongeloofwaardig. 'Ik zie je morgen wel.' zegt hij. Kort kijkt hij me aan, stapt dan in en rijd weg. Ik kijk hem na tot we de straat uit zijn. Ik zucht en draai me om, om vervolgens naar binnen te lopen.

'En wie was dat dan wel?' Verschrikt draai ik me om naar mijn moeder die met haar handen over elkaar geslagen in de gang staat.