He wants me

Part seventy - six

POV Brooke

Langzaam open ik mijn ogen. Het voelt tenminste alsof ik mijn ogen open. Ik knipper een paar keer met mijn ogen maar nog steeds zie ik niets. Ik zit op een kale, koude vloer en een steek van pijn gaat door mijn hoofd. Met mijn hand wil ik naar mijn hoofd grijpen maar het gaat niet. Er word aan mijn polsen getrokken en door het koude, ruwe metaal glijd de pijn door mijn polsen. Ik bijt mijn kaken op elkaar en wacht totdat de pijn wegebt. Ik haal diep adem en probeer de kamer door te kijken maar ik zie geen hand voor ogen. Ik wil naar achter schuiven, in de hoop dat ik tegen een muur aan kan leunen, maar de muur kan ik nergens vinden. Ik ga recht zitten en voel het bloed door mijn rug stromen. Ik haal diep adem en bijt op mijn lip die is uitgedroogd en vol barsten zit. Er heerst doodste stilte door de ruimte. Ik wil slikken in de hoop dat mijn droge verdwijnt, maar tevergeefs. Ik begin hard te hoesten en de keelpijn neemt toe. Langzaam probeer ik weer tot rust te komen. Ik haal diep adem en laat mijn hoofd hangen.   
Normaal gesproken zouden de gedachten door mijn hoofd razen maar mijn hoofd is leeg. Mijn hoofd is leeg en niks lijkt nog door mijn hoofd te dringen. Ik sluit mijn ogen en in stilte zit ik hier.

Ik heb geen idee hoe lang ik hier al ben. Hoe lang was ik hier al voordat ik bijkwam? Omdat er geen daglicht in de kamer schijnt, kan ik niet zien welk deel van de dag het is en de stilte maakt het nou ook niet echt beter. Ik ga weer recht zitten en probeer mijn nek te kraken maar het lukt niet. De kramp neemt alleen maar toe en als ik probeer te verzitten bijt ik mijn kaken op elkaar vanwege de pijn. De hoofdpijn neemt niet af en de keelpijn neemt alleen maar toe. Ik probeer nogmaals te slikken maar het helpt niet. Ik haal nogmaals diep adem en staar in het donker voor me uit.

Voor het gevoel gaan de uren langzaam voorbij, maar dan voor het eerst in de lange tijd dat ik hier zit hoor ik iets. Ik hef mijn hoofd en open mijn ogen. 'Hallo!' schreeuw ik. 'Hallo!' Ik beland in een hoestbui en wil mijn mond bedekken maar mijn hand zit vastgeketend. Opnieuw steekt mijn pols en ik bijt mijn kaken op elkaar.

Voor het eerst in een lange tijd zie ik licht en meteen knijp ik mijn ogen dicht. 'Je bent er weer.' hoor ik een zware stem klinken. Ik open mijn ogen en knijp ze tot spleetjes en zie enkel een donker silhouet die in de deuropening staat. Mijn ogen glijden snel door de kamer. Het is een vrij grote kamer die helemaal leeg is. er is geen enkel raam te zien en het zelfde geld voor een matras. Het enige wat te zien is zijn de twee kettingen aan de muur waar mijn polsen mee vast zitten.   

'Hoe lang ben ik hier al?' kuch ik. 'Te lang, maar te kort want ik heb nog steeds geen geld.' mompelt hij. 'Ga met je stomme kop nou eens inzien dat je het nooit gaat krijgen en het je nooit gaat lukken.' zeg ik fel, maar ik eindig meteen in een hoestbui. 'Stel je niet aan.' zegt hij. Ik hoest door en probeer me niks van hem aan te trekken. 'Het duurt niet lang of jou pappie haalt je hier weg, en als dat gebeurd krijg ik mijn geld.' zegt hij simpel. 'Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat ik verdomme geen vader heb!' schreeuw ik. 'Je komt er nog wel achter, maar dat doet er ook niet toe. Het geld, dat doet ertoe.' Ik snuif enkel maar geef geen antwoord. 'Oh ik moet je nog wat vertellen.' zegt hij met iets van vreugde in zijn stem. Ik draai mijn hoofd naar hem toe maar zeg niks. 'Ik had Lucy net aan de telefoon. Ze was zo blij dat die jongen haar eindelijk zag staan, die Aiden. Ze kon maar niet over hem ophouden.' De trotsheid is in zijn stem te horen en bij mij komt het gal naar boven. De jaloezie komt in mijn naar boven en ik wend mijn blik af. 'Oh ja, dat is waar ook. Die jongen was natuurlijk jou vriendje.' Ik snuif maar antwoord niet. 'Ach dat is toch jammer. Maar zo zie je nu weer dat hij niet van je hield. Lucy kon nooit ophouden over die jongen en nu jij weg bent duikt hij meteen op haar.' zegt hij. Ik weet gewoon dat hij grijnst. Ik heb moeite om het gal binnen te houden. 'Dus, de enige op wie jij kan hopen dat ze je terug vinden is je pappie en heel misschien die vrienden van je, maar als ik zo denk zullen je die ook el in de steek laten. Als je ex vriendje dat al doet kan je er zomaar op rekenen dat je vrienden dat ook zullen doen.' zegt hij met iets van vreugde in zijn stem. Dat gezegd te hebben draait hij zich om en loopt de kamer uit. De deur valt in het slot en opnieuw zit ik in de duisternis.
———
Song : Silence by Marshmallow ft, Khalid