He wants me

Part eight

POV Brooke

'Nee dat meen je niet!' Ik open de deur en kijk naar Lydia die niet meer bij komt. 'Dus je bent boven op hem gevallen?' Ik geef Lydia een vernietigende blik. 'Ja joh, laat het Tokio ook nog ff weten.' zucht ik. Meteen doet ze haar mond dicht maar ze heeft moeite om haar lach in te houden. Ik rol met mijn ogen en loop verder naar binnen. Er word een arm om me heen geslagen en vragend kijk ik naast me. Cameron. 'Dus ik hoorde dat jij letterlijk voor onze Aiden bent gevallen?' zegt hij mt een grijns. 'Dus ik hoorde dat jij geen eigen mening kan hebben dus dan die van Aiden maar overneemt.' zeg ik met een neppe glimlach op mijn gezicht. Zijn grijns verdwijnt en boos kijkt hij me aan. Zijn arm glijd van mijn schouder af en boos staart hij me aan. 'En waar denk jij het lef vandaag te kunnen halen om zo tegen me te praten?' vraagt hij dreigend terwijl hij een stap dichterbij zet. Ik kijk opzij en zie Lydia bang naar me kijken. Dam ps valt het me op dat de rest van de mensen om ons heen is stil gevallen en dat iedereen naar ons staart. Ik kijk weer terug naar Cameron. 'Luister Cameron, ik ben niet een van jou onderdaantjes en je bent niet heilig ofzo dus ik mag praten zoals ik wil lijkt mij.' Hij knarst zijn tanden en heft zijn arm. Hij maakt aanstalten om me te slaan als iets hem tegen houd. Geschrokken kijk ik achte hem en ik zie Liam staan. 'Wat was jij van plan?' vraagt hij. Cameron krijgt een grijns op zijn gezicht en hij draait zich om. Ik hoor hem zuchten maar uit het niets haalt hij uit. Liam valt achterover op de grond. Ik voel dat al het lucht uit mijn longen word gehaald. Verbijsterd staar ik naar het gebeuren voor me. 'Cameron what the fack!' gil ik. Ik trek Cameron weg en meteen duikt Lydia bezorgt over hem heen. Hij heeft enkel een schijnheilige grijns op zijn gezicht. Uit het niks word ik aan de kant gesust en binnen twee seconden ligt Cameron op de grond. Ik kijk opzij en zie Noah pijnlijk met z'n hand zwaaien. Dan ligt Noah ineens op de grond. Nathan en Aiden zijn er ook ineens. Er gebeurd te veel en ik kan het allemaal niet meer volgen.
'En nu is het afgelopen!' De vechtende jongens stoppen en kijken geschrokken om zich heen. Bloedende neuzen is enige wat ik zie.
Liam ligt nog steeds op de grond met een bloedneus. Nathan zit bovenop Noah. Cameron en Aiden hebben schaafwonden op hun handen. Mijn ogen vinden die van Aiden en afkeurend kijkt hij me aan. 'Meekomen. Allemaal!' Ik ben de eerste die in beweging komt en ik help Lydia met Liam. Langzaam komt hij overeind en hij slaat zijn armen om onze schouders. De directeur beent weg en wij volgen enkel.

Niemand zegt wat. Aiden loopt als eerste het kantoor binnen. Voorzichtig leg ik Liam in een stoel en ik leun tegen de muur. De directeur laat zich ook in een stoel zakken. Ik kijk zijn kantoor rond. Een simpel kantoor, niks bijzonders. Alleen een fotolijst met een foto van een klein jongetje op zijn bureau verder niks. 'Dus gaat iemand nog vertellen wat er is gebeurd?' Iedereen blijft stil. 'En vandaag nog als het kan.' Hij leunt achterover in zijn stoel. Ik kijk iedereen aan maar niemand zegt wat.
'Het was mijn schuld. Ik beledigde Cameron en dat pikte hij niet. Liam nam het voor me op maar Aiden en Nathan namen het voor Cameron op. Het is mijn schuld.' zeg ik dan maar snel. Iedereen kijkt me ongelovig aan. 'En vertel mij eens wat je zei tegen Cameron.' 'Ik zei dat hij geen eigen mening heeft en dat hij alleen maar achter Aiden aan loopt.' zucht ik. Hij kijkt even naar de rest maar niemand maakt een aanstalten om iets anders te zeggen. Hij zucht. 'Oké. Iedereen weg, de les is allang begonnen. Brooke blijven.' Iedereen staat op en loopt weg. Behalve Aiden. Ik laat mezelf in een stoel zakken en kijk hem vragend aan maar hij ontwijkt me. 'Aiden jij ook.' 'Nope.' De directeur rolt met zijn ogen en richt zich dan op mij. 'Omdat ik deze jongens ken weet ik dat je het voor ze opnam. Ik geef je geen straf. Je kan gaan.' Verbaast kijk ik hem aan. 'Dank u wel.' zeg in verbaasd.

Ik sta recht en loop het kantoor uit. Ik wil naar mijn lokaal lopen als ik word tegengehouden. Ik draai me om en staar naar de hand die om mijn pols is gevouwen. 'Wat wil je Aiden?' zucht ik. Hij laat me los en steekt onschuldig zijn handen in zijn broekzakken. 'Wat je net deed, dat was echt cool. Thanks.' mompelt hij. Verbaast sla ik mijn armen over elkaar. 'Hoor ik het nou goed. Ik ben hier pas net maar Aiden Hale gaat nu al dankjewel tegen me zeggen. Ik durf te wedden dat dat een record is.' Hij grinnikt en rolt met zijn ogen. Even vinden zijn ogen de mijne en een twinkel is niet te missen. Dan loopt hij langs me heen de gang is. Ik kijk hem na maar hij draait zich niet meer om. Ik grinnik zacht en loop dan mijn lokaal in.