He wants me

Part twenty - five

POV Brooke

'Wat ga je vanmiddag doen?' 'Niks bijzonders. Jij?' Het gezicht van Lydia klaart op. 'Ik wilde naar de boulevard. Zin om mee te gaan?' 'Tuurlijk.' Samen lopen we naar buiten.

Ik heb geprobeerd Aiden zoveel mogelijk te ontwijken. Als hij oogcontact zocht keek im weg en als hij me wilde aanspreken draaide ik me om. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik heb geen zin om zijn volgende slachtoffer te worden en ik heb al helemaal geen zin om in zijn leven met pistolen verstrikt te raken. Ik bedoel, hij heeft niet voor niks een wapen in zijn broek. Ik wil niet eens weten waarom. Het enige wat ik wil is dat hij me met rust laat.

'Hallo. Aarde aan Brooke.' Voor mijn ogen knippen Lydia's vingers. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk haar vragend aan. 'Waar zat jij dan met je gedachten?' grinnikt ze. 'Nergens.' Wantrouwend kijkt ze me aan en haalt de auto van het slot. Ik gooi mijn tas op de achterbank en wil instappen als im mijn naam hoor. Ik draai me om om te zien waar her vandaan komt. Cameron komt renner naar de auto toe en komt voor mij tot stilstand.

'Wat is er?' Hij slaat zijn armen over elkaar. 'Dat kan ik beter aan jou vragen. Wat is er met jou en Aiden?' Ik rol met mijn ogen. 'Niks.' zucht ik. 'Luister, ik hoef het niet te weten. Maar jij moet wel weten dat Aiden nooit zo z'n best doet om met een meisje te praten. Hij hoeft überhaupt nooit zijn best te doen.' 'En wat wil je daarmee zeggen.' 'Niks. Ik wilde het gewoon even melden.' tevreden kijkt hij me aan. 'Jij bent anders. In een goede manier bedoel ik dan.' Ik grinnik. 'Maak het goed met die gast. Ik weet dat het een eikel is maar het doet hem wat. Ik zie het, ik ken hem.' Twijfelend bijt ik op mijn lip. Ik kijk langs Cameron heen en zoek hem in de menigte voor de school. Mijn ogen scannen de vele mensen maar eindigen bij twee mensen die aan elkaar staan vastgeplakt bij zijn auto. 'Ik denk dat het wel mee valt.' zeg ik terwijl ik naar Aiden sein. Ik stap in en gooi de deur dicht. Meteen start Lydia de motor en rijd weg. In de spiegel zie in Cameron boos terug lopen. Hij trekt Aiden van het meisje af en begint tegen hem te schreeuwen. Met een kleine grijns op mijn gezicht kijk ik naar het beeld dat langzaam verdwijnt.

'Waar ging dat over?' 'Niks.' 'Oké. Wanneer ga je nou eens beginnen met mij dingen vertellen ik dacht dat we vriendinnen waren.' zegt ze vel. Ik kijk haar aan. Ze heeft gelijk.
'Sorry. Het is Aiden.' zucht ik. 'Ik vertel het als we koffie hebben. Dat heb ik echt ff nodig.' 'Das mooi want we zijn er.' 'Hoe bedoel je, "we zijn er"?' 'Ik ken een sluiproute. We zijn er.' Trots kijkt ze me aan. Ik grinnik en stap uit. Ze doet de auto op slot en haakt haar arm in de mijne. Samen lopen we naar de Starbucks. Er is praktisch niemand. 'Twee frapachino caramel alsjeblieft.' zegt Lydia terwijl je naar de kassa stapt. De jongen knikt en draait zich om. Lydia pakt haar pas en het bevestigende geluid van de transactie klinkt. Ik kijk op en met een lach kijkt ze me aan. 'Ik trakteer.' Ik druk een kus op haar wang en wacht op de koffie. De jongen draait zich om en drukt de bekers in onze handen. Hij buigt zich jets voorover, dichtbij genoeg zodat ik zijn adem over mijn gezicht moet strijken. 'Bel me.' Ik grinnik en draai me om naar Lydia.
Ze duwt de deur open en buiten barst ze in lachen uit en ik doe mee. Ze haakt haar arm weer in de mijne en neemt een slok van haar koffie.

'Dus vertel.' Ik neem een slok en staar voor me uit. Naar de zee. De rustige golven die in elkaar breken. 'Zondag werd ik gebeld door Cam. Er was iets met Aiden. Hij heeft me opgehaald en ik ben mee gegaan. Toen ik daar aankwam ging hij helemaal door het lint. Tot huilen aan toe. Zijn oom ligt in coma. Hij zei dat het allemaal zin schuld was maar waarom weet ik niet.' Ik neem een slok en samen laten we ons zakken in het zand. 'Hij zat helemaal onder het bloed. Van zijn oom nam ik aan. Toen hij ging douchen liep hij de badkamer in zonder shirt. Een pistool stak uit zijn broek.' Lydia begint te hoesten. Ik grinnik. 'Sorry. Ik verslikte me.' 'Hij uhm... hij heeft me gekust.' fluister ik. Weer begint ze te hoesten. 'Lyd, chill. Het is maar een kus.' 'Van Aiden.' sist ze. 'Joh.' en weer neem ik een slok. 'Maar ik moet niks met hem. Hij is een player en heeft een facking wapen. Ik moet niks met hem.' 'Mooi.'

'En hoe is het met jullie dan?' Ik schrik en draai me om. Liam kijkt me met een lach ik. Ik geef hem een lach terug en draai me om maar Lydia zit al aan Noah vastgeplakt. Ik draai me weer om naar Liam die al naar mij keek.
'Hoe is het met je?' 'Prima. Met jou?' Hij knikt. Ik neem een slok. 'Hoe is het met jou en Aiden?' Hij haalt zijn schouders op. Ik scan zijn gezicht. Zijn blauwe oog is weggetrokken maar de schram boven zijn wenkbrauw is nog te zien.
'Je weet dat ik weet waar die ruzie over ging,' hij knikt. 'Maar waarom?' Hij slikt en haalt zijn schouders op. Ik stoot het zacht aan. 'Vertel nou maar. Anders vraag ik het aan Aiden.' Hij zucht en laat zijn hoofd hangen. Hij klemt zijn kaken op elkaar en sluit voor een paar seconden zijn ogen. Dan kijkt hij op met een zenuwachtige blik in zijn ogen. 'Omdat ik je leuk vind. Leuk leuk.' fluistert hij. Met open ogen kijk ik hem aan. Niet in staat om wat te zeggen. Hij bijt op zijn lip en buigt voorover.
Voordat ik iets kan doen heeft hij zijn lippen op de mijne gedrukt.
————
Song : Dead end by Anna Clendening