He wants me

Part seventy - one

POV Aiden

Met een gehaaste pas loop ik de school binnen. Over twintig minuten begint de les en dit is meestal de tijd dat Brooke binnen komt lopen. Ik scan de bijna lege kantine maar ik zie haar niet zitten. Uit frustratie gooi ik mijn tas neer op onze tafel en schop er een keer tegen aan. 'Wat heeft die tafel jou aangedaan?' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Nathan en Cameron met vragend met een grijns aankijken. Ik geef ze een dodelijke blik maar geef geen antwoord. 'Nog steeds niks?' 'Zie jij haar hier ergens?' vraag ik fel. 'Jezus, lekker geslapen?' Ik geef Nathan een moordende blik en ga dan zitten. Zenuwachtig tik ik met mijn been op de grond en met mijn vingers op tafel. 'Waar ben je allemaal geweest? Je ziet er niet uit.' Ik zucht en kijk naar de tafel. 'Ik heb de hele nacht bij haar thuis op de bank gezeten in de hoop dat ze binnenkwam.' mompel ik. 'Heeft iemand het al aan Lydia verteld?' vraag ik zacht. Ze kijken elkaar aan maar blijven stil. Ze halen diep adem en het blijft stil. Ik had gevraagd om nog even te wachten op vandaag totdat we het haar zouden vertellen, in de hoop dat ze toch nog thuis zou komen.

De stilte word verbroken door een schelle stem. Ik zucht en laat mijn hoofd hangen terwijl ik mijn ogen dichtknijp. 'Aiden, liefje!' Ik kijk op en zie de jongens verveelt naar Lucy kijken. Ik kijk haar aan terwijl ze aan het hoofd van de tafel blijft staan en naar voren leunt zodat we een inkijk hebben op haar borsten. 'Lucy, ik heb hier echt geen zin in.' kerm ik. Ik kijk haar aan en ze probeert lief naar me te glimlachen. 'Aiden, je ziet er slecht uit. Heb je wel goed geslapen?' vraagt ze me terwijl ze haar hand op mijn wang legt. Ik hoor iemand aan komen lopen en zie in mijn ooghoek iemand aan tafel plaatsnemen. Ik pak haar pols vast en draai mijn hoofd weg. De bel galmt door de school en ze gaat rechtstaan. 'Ik zie je zo.' Ze geeft me een knipoog en loopt heupwiegend weg. Ik zucht overdreven hard en laat mijn hoofd met een klap op tafel vallen. Ik hoor de rest grinniken maar ik rol met mijn ogen terwijl ik mijn ogen dicht doe.

'Weten jullie waar Brooke is? Ik probeer haar al sinds gisteravond te bereiken maar ik krijg haar niet te pakken.' zegt Lydia. Ik ga recht zitten en meteen haken haar ogen in de mijne. Vragend kijkt ze me aan maar ik geef geen antwoord.                                                                                                                  
Zonder wat te zeggen sta ik op en loop de gang in. Ik open de deur en loop naar binnen. Hij schrikt op en kijkt me aan van achter zijn computer. 'Aiden, jij heb les.' zegt hij en hij kijkt weer terug naar zijn computer. 'Ja dus?' Ik ga zitten en hij kijkt me aan. 'Wat is er?' vraagt hij terwijl hij me aankijkt. Ik wil mijn mond openen maar ik hoor voetstappen achter me. Ik draai me om en zie ze staan. Lydia kijkt me ernstig aan terwijl de rest op tafel gaat zitten. 'Aiden, what the fack! Je kan niet zomaar het kantoor van de directeur instormen.' sist ze. 'Volgens mij heb ik dat net gedaan.' zeg ik haar simpel. Ze rolt met haar ogen en kijkt me aan. 'Wat doe je hier?' vraagt ze. 'Je wilt toch weten wat er aan de hand is?' ze knikt. 'Ik ga dat niet in de kantine vertellen.' zeg ik terwijl ik opsta en tegen het bureau van Micheal aan leun. Ongemakkelijk glijden haar ogen af naar de directeur. 'Aiden, ik heb niet de hele dag te tijd.' zucht Micheal. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en kijk hem aan. 'Really.' zucht ik. 'Aiden.' sist Lydia. De jongens beginnen hard te lachen. 'Lydia is het toch?' hoor ik Micheal vragen. 'Ja.' zegt ze zacht. 'Maak je niet druk, deze charmante jongen is mijn neefje.' zucht Micheal terwijl hij een hand op mijn schouder legt. Haar mond valt open en met grote ogen kijkt ze me aan. 'Ja uhm...' Ze legt haar tas op tafel en gaat zitten. 'Oke, nu wil ik graag weten wat er allemaal aan de hand is want ik word hier alleen maar zenuwachtig van.' zegt ze. Ik knik. 'Brooke is weer weg.' zegt Nathan snel. Ik kijk hem kwaad aan maar hij haalt enkel zijn schouders op. 'Ik vermoord die jongen!' zegt ze fel en ze rent de kamer uit. Meteen kijk ik naar Nathan en hij bijt zijn kaken op elkaar. 'Nu blij?' vraag ik hem. Hij steekt zijn middelvinger naar me op en volgt Lydia de kamer uit.

Voor het eerst deze ochtend haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak en ga naast Cameron op een stoel zitten. Een gemiste oproep. Zonder te kijken naar het nummer speel ik de voicemail af maar mijn adem stokt. In mijn ooghoek zie ik Cameron en Micheal vragend naar me kijken maar ik staar naar het bureau.                                                                          Ja ik ben weer meegenomen. Ik heb geen idee waar ik ben en het enige wat ik kan zien is een steegje waar al twintig jaar niemand meer doorheen is gelopen. Ik stond op de hoek van de straat en toen ben ik meegenomen. Ik wachtte op jou. Lucy is hier ook. Bel me niet meer en ik weet niet of je nog ik van me hoort. Ik hou van je.' fluistert ze snel en in paniek. Mijn hart staat stil en langzaam laat ik mijn telefoon zakken. Het toestel word uit mijn handen getrokken en ik hoor haar stem nog een keer maar ik sla niks meer op.                                                   
Lucy? Ze wachtte op mij? Ze houd van me.                                                                                              
'Aiden?' Ik kijk op en kijk Micheal aan. Zijn ogen staan vol medeleven en onrust. 'Ze is al weg.' hoor ik iemand achter me zeggen. Ik geef er geen reactie op. 'Wat is er?' Ik zie in mijn ooghoek dat Cameron mijn telefoon aangeeft en opnieuw hoor ik haar stem. 'Shit.' word er gefluisterd. Er word een hand op mijn schouder gelegd en ik schrik op uit mijn trans. 'Lucy!' gilt Nathan ineens. Hij springt op en wilt de kamer uitstormen. 'Wacht!' roep ik en houd hem tegen. 'Ik heb een beter idee.' zeg ik enkel.
———
Song : Leave a light on by Tom Walker