He wants me

Part fifteen

POV Aiden

'Jezus!' Zo snel als ze kan klikt ze haar gordel los en stapt ze uit. Ik rol met mijn ogen en zucht. Doe niet zo overdreven, schiet er door mijn hoofd. Ik klik ook mijn gordel los en stap uit. Ik zet mijn armen op het dak van de auto en leun erop terwijl Brooke me boos aankijkt. 'Wat dacht jij? Ik had wel dood kunnen zijn!' Ik grinnik. Overdrijven is ook een vak, denk ik bij mezelf. 'Doe normaal. Ik wist heus wel wat ik deed. Ik kan dan ook heel goed rijden, al zeg ik het zelf.' 'En daar is het ego weer. Jeetje, ik begon het al te missen.' zegt ze droog. Emotieloos kijk ik haar aan. Ik heb geen ego. Dit is gewoon hoe ik ben.
'Ik ga nooit meer bij jou in de auto.' zegt ze terwijl ze me wijzend aankijkt. Ik knik enkel. 'Wat jij wil.' zeg im dan. 'Ik zie je morgen wel.' zeg ik terwijl ik instap. Kort kijk ik haar aan maar dan rijd ik weg. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat ze me nakijkt maar dan naar binnen loopt.
Ik focus me weer op de weg. Tenminste, dat probeer ik. Mijn gedachten dwalen af. Hoe Brooke op tafel zat, hoe mijn handen op haar heupen rustten, hoe knap ze is als ze eigenlijk boos is en hoe ongelofelijk sexy mijn kleren haar stonden. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Ik zucht en focus me weer op de weg.

Het stoplicht springt op groen en ik drug het gaspedaal in en rijd zo het parkeerterrein op. Voor de deur druk ik op de rem en kom tot stilstand. Ik stap uit en snel loop im naar binnen. Liam zit zoals gewoonlijk druk achter de computers, in z'n eentje. 'Wat was er zo dringend?' vraag ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla. 'Jeez, je kan jezelf best laten horen voordat je uit het niets ineens achter me staat.' mompelt hij. 'Stel je niet aan. Ik was druk dus als ik hier voor niks ben word ik gek.' zucht ik. Voor een paar seconden gaan mijn gedachten weer terug. Damn, wat was ze lekker in mijn kleren. Ik zweer het je, als ik niet was gestoord had ik der genomen. Zonder moeite.
'Je bent hier niet voor niks. Ze zijn weer eens bezig.' Ik zucht en draai me om naar de kast. Ik open de deuren en haal een revolver tevoorschijn. Snel check im het magazijn. Ik scan de kast en haal er voor de zekerheid nog een pistool uit. 'Waar?' vraag im terwijl ik me omdraai een een nieuw magazijn in heg andere pistool doen. 'Gebruikelijke plek.' 'En de rest?' 'Nathan en Cameron zijn onderweg.' zegt hij terwijl hij zich weer focust op de computers. 'Wish me luck.' mompel im terwijl ik de loods uitloop en terug mijn auto in stap.
——-
Ik drum op de rem en stap meteen uit. Nathan en Cameron komen ook aanrijden. Ik staar naar het gebouw voor me.
Williams services for all your problems.
Me reed. De Williams familie is een familie die zeker je problemen voor je oplost. Om het probleem vervolgens eerst te vermoorden en je daarna gaat chanteren. Wij en de Williams gaan niet zo goed samen, om het zo maar even te zeggen.

'Wat is er nou weer?' hoor ik naast me. 'Liam zei het gebruikelijke.' zucht ik. 'Waarom moet het altijd hetzelfde zijn? Er is nooit eens variatie. Zij dreigen en stelen, wij komen het gestolen goed terug halen om hun vervolgens te bedreigen. Het word saai.' moppert Cameron naast me. Ik grinnik. 'Stel je niet aan. Hoe sneller we naar binnen gaan hoe sneller we klaar zijn.' 'Wie is er bedreigt?' 'Weet ik veel, ik weet alleen dat wij het gaan oplossen.' zucht in terwijl ik de revolver achter mijn riem vandaan haal. We lopen de achteruitgang in en kijken rond. Rechtstreeks lopen we op het kantoor af. Met veel lawaai open ik de deur en trek meteen mijn pistool. 'Als we daar onze Aiden eens hebben.' zucht de man tegenover me. 'Ik weet het. Ik vind het ook jammer maar het is je eigen schuld. Jij heb het lef gehad om mijn mensen te bedreigen dan had je deze kunnen verwachten.' zucht ik en zonder te twijfelen haal ik de trekker over. Met een klap valt hij op de grond. Kreunen verlaten zijn mond terwijl het bloed uit de wond stroomt.

'Ik krijg jou nog wel!' schreeuwt hij. 'Ach man stel je niet aan. Je gaat niet dood!' zeg im terwijl ik de revolver terug achter mijn riem steek. Ik kijk rond tot mijn ogen bij een bord blijven hangen. Ik loop erheen en snel lezen mijn ogen de blaadjes.

"Brooke White, 17 jaar. Dochter van Miles White en Deborah de Vries. Vader is tijdens zwangerschap weggegaan. Moeder woont nu in LA, heeft vele jaren in Amsterdam gewoond. Moeder is werkzaam bij international business bedrijf, vader onbekend.
Beloning : $1 miljoen."

'Wat is dit?' zeg ik met een harde stem. Kreunen verlaten enkel zijn mond. Ik voel woede omhoog komen. Ik grijp mijn revolver weer en kniel naast hem neer. Ik buig over hem heen en druk mijn revolver tegen zijn hoofd. 'Wat. Is. Dat?!' Met een angstige blik kijkt hij me aan. 'Als het lukt om haar te ontvoeren, kan achterhalen hoe het zit met haar vader en haar levend kan achterlaten bij mijn baas krijg je $1 miljoen.' fluistert hij. 'Waarom?' blaas ik. 'Dat weet ik niet.' Ik laat het pistool. 'Aiden. Ik weet het echt niet!' zegt hun angstig. Ik scan zijn gezicht. Ik kijk snel naar Nathan en Cameron die me moeilijk aankijken. Ik zucht en stop het pistool weg. Ik loop naar het bord, scheur alles wat met Brooke te maken heeft van het bord en loop door de deur naar buiten. Ik grijp een aansteker uit mijn zak en hou de papieren in de vlam. Ik gooi ze op de grond en draai me om naar de jongens. 'What the fack just happened?' mompelt Nathan. 'Geen idee man. Maar het is niet goed.' zeg ik. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en ga naar heg contact van Brooke.

Ik : Ik haal je morgen op. 08.00 u!

Ik druk op verzender en zonder op een reactie te wachten vergrendel ik mijn telefoon weer.