He wants me

Part twenty - two

POV Brooke

Hij pakt mijn hand en trekt me mee de kamer uit. Zonder tegen te stribbelen loop ik achter hem aan.

'Ey waar ga je heen?' Aiden stopt met lopen en draait zich om. Nathan en Cameron staan in de keuken en kijken hem onderzoekend aan. 'Ga naar huis. Ik zie jullie morgen wel.' De brok in zijn keel is duidelijk te horen. 'Gast...' 'Cam, ik meen het. Ga naar huis.' Cameron zucht en zonder nog een woord te zeggen loop hij langs Aiden de deur uit. 'Nate, het spijt me. Maar alsjeblieft. Ga naar huis.' De pijn in zijn stem is duidelijk te horen. 'Ik zie je morgen.' mompelt hij en ook Nathan loopt de deur uit. De deur valt met een harde klap ik het slot.

Even knijpt Aiden in zijn neusbrug maar dan draait hij zich om om naar boven te lopen. Hij gunt me geen blik. Zonder wat te zeggen loop ik naar boven. Hij opent zijn slaapkamertje en loopt zijn kamer in. Midden in de kamer blijft hij staan met zijn rug naar me toe gedraaid.
'Aiden?' Hij draait zich om. Hopeloos kijkt hij me aan. Zijn rode ogen doorboren de mijne. Voor het eerst laat ik mijn ogen over zijn lichaam glijden. Zijn witte shirt is rood van het bloed en hetzelfde geld voor zijn spijkerbroek. Langzaam loop ik naar hem toe. Bezorgt leg ik mijn hand op zijn wang. 'Vertel me wat er is gebeurd.' Het komt er bijna smeekend uit. Hij zucht en draait zijn hoofd dan weg.
'Het is allemaal mijn schuld.' mompelt hij. 'Wat is allemaal jou schuld?' 'Micheal ligt in coma.' zegt hij. Meteen verlaat een traan zijn ogen. Vragend kijk ik hem aan. 'Mijn oom.' Schrik schiet door mijn lichaam. 'W-waarom?' 'Neergeschoten.' 'Heb jij hem neergeschoten?' Het komt er harder uit dan bedoeld was. 'Wat bedoel je daar nou weer mee?' Er klinkt meer woede in zijn stem dan verdriet. 'Zoals ik het zeg. Heb jij hem neergeschoten?' 'Nee natuurlijk niet.' 'Dan is het niet jou schuld.' 'Als hij dood gaat heb ik niemand meer.' 'Je ouders?' 'Als jij die ergens ziet mag je mij dat vertellen want ik kom ze nooit tegen.' Hij veegt zijn tranen weg. 'Je heb de jongens.' Hij grinnikt. 'En je heb mij.' fluister ik. De lach verdwijnt van zijn gezicht. Serieus kijk ik hem aan en hij mij. 'Wat bedoel je?' fluistert hij. Weer doe ik een poging om naar hem toe te lopen. 'Je. Heb. Mij.' Hij bijt op de binnenkant van zijn lip. 'Je kan altijd naar me toe komen.' Fluister ik. De verdrietige blik in zijn ogen maakt plaats voor een blik met liefde en vreugde.

Hij zet een stap naar voren en grijpt mijn heupen vast. Zijn ogen glijden over mijn gezicht. Mijn ademhaling versnelt iets en hetzelfde gebeurd bij hem. Hij buigt voorover en zonder dat ik ook nog maar iets kan doen voel ik zijn lippen op de mijne. Een schok gaat door me heen en ik vouw mijn armen rond zijn nek. Zijn grip in mijn heupen word steviger en een lichte kreun verlaat zijn mond. Het geluid wat mijn opwekt. Langzaam trek ik terug. Ik staar hem aan. Een rode blos heeft zijn gezicht overgenomen. Ik bijt op mijn lip en ontwijk zijn blik. 'Misschien moet je gaan douchen?' fluister ik. Ik kijk hem weer aan een een kleine glimlach heeft zijn gezicht overgenomen. Hij draait zich om en loopt naar zijn kast. Hij pakt er een stapeltje kleren uit en loopt naar de badkamer. De deur valt dicht en de adem die ik blijkbaar inhield verlaat mijn longen. Dan word de deur weer opengetrokken. Ik schrik op en met een grijns kijkt hij me aan. 'Boxer vergeten.' zegt hij. Ik knik. Hij pakt er een uit zijn kast en draait zich weer om. Terwijl hij met zijn rug naar me toe naar de badkamer loopt trekt hij zijn shirt uit. Mijn ogen glijden over zijn spieren maar ze stoppen bij zijn broekrand. Het handvat van ene pistool steekt uit. Het gevoel van schrik verspreid zich door mijn lijf. De deur valt in het slot en deze keer hoor ik meteen de waterstralen op de grond spatten. Ik draai me om en loop de kamer uit.

Ik loop de trap af en loop de woonkamer in. Ik pak de vuilniszak van de grond die Nathan had gepakt. Ik buk en ruim de scherven op. Terwijl ik opruim glijden mijn gedachten af naar net. Naar de kus. Een heerlijk gevoel verspreide zich door mijn lijf en zonder moeite ging ik erin mee. Maar het beeld van het pistool in zijn broek overheerst. Wat moet hij met een pistool. Hij zei dat hij zijn oom niet had neergeschoten. Wat als hij liegt? Nee dat zal wel niet. Het is zijn oom. Ik zag hoe erg hij overstuur was, hij heeft het niet gedaan. Maar wat moet hij met een pistool?

'Wat doe je?' Vol schrik kom ik weer overeind. Ik zie nog net hoe zijn zijn trui goed trekt over zijn buikspieren. Ik schraal mijn keel en verdring de gedachtes die door mijn hoofd razen. 'Opruimen.' 'Ik zal je helpen. Ik heb de tevens allemaal aangericht.' zegt hij met een schuldige blik. Hij maakt aanstalten om op te gaan ruimen als ik hem tegenhoud. 'Eigenlijk wilde ik vragen of je me naar huis wilde brengen. Ik kreeg een berichtje van me moeder. Ze voelt zich niet goed.' Het is de eerste smoes die door mijn hoofd schiet. Overdonderd kijkt hij me aan. 'Oh ja... Tuurlijk.' Ik schenk hem een kleine lach. Hij draait zich om en loopt naar de gang. Ik laat de vuilniszak op de grond zakken en loop achter hem aan.
Hij stapt in zijn schoenen en pakt de autosleutels uit het leren jack wat aan de kapstok hangt. Hij opent de deur en draait zich naar me om. 'Na u.' Meteen loop ik hem voorbij. Ik hoor hoe de deur in het slot valt en hoe de auto van het slot word gehaald. Ik open de deur en stap in. Meteen doe ik mijn gordel om en kijk naar buiten. Ik hoor hoe zijn portier open gaat en hoe hij naast me komt zitten. Ik kijk hem niet aan. Ik houd mijn blik gericht naar buiten. De motor word gestart en hij rijd weg.

Gelukkig is het maar een paar straten verder op. Het schiet door mijn hoofd. Ik zucht en schud de gedachte van me af. Ik voel zijn hand op mijn been. Zijn duik draait rondjes in een rustig tempo. Het fijne gevoel verspreid zich door mijn lichaam maar ik sla zijn hand weg. Ik ontwijk zijn blik. Niet in staat om hem aan te kijken.

Wij rijden mij straat binnen en voor mijn huis komen we tot stilstand. Ik klik meteen mijn gordel los en voor het eerst deze rit kijk ik hem aan. 'Dankjewel.' Ik open de deur en stap uit. Ik hoor hem jog praten maar ik gooi de deur al dicht. In een snel tempo loop ik naar de deur. Ik steek mijn sleutel in het slot en haal de deur van het slot. De motor van Aiden zijn Audi hoor ik nog steeds achter me. Ik open de deur en draai me stap naar binnen. Ik draai me om om nog een blik te geven en wil de deur dan dicht doen, maar Aiden zijn moeilijk kijkende ogen staren me aan. Ik zucht en sluit de deur. Ik draai me om en laat mijn hoofd tegen de deur vallen.
Waarom moet dit mij dan ook weer overkomen?
———
Song: Just you and I by Tom Walker