He wants me

Part seventy - four

POV Brooke

Ik staar voor me uit. In stilte zit ik op het bed en de minuten gaan langzaam voorbij. De minuten lijken wel uren en voor mijn gevoel zit ik hier al dagen. Ik haal nog een keer diep adem en laat mezelf op het kussen vallen. Ik staar naar het plafond en speel wat met mijn vingers.                                                        
Hoe lang zou ik hier al zitten? Wat zouden Aiden en de rest nu aan het doen zijn? Zou de politie al iets weten?
Ik schrik op zodra ik vaag de deur in het slot hoor vallen. Ik spring recht en strompel naar de deur. Ik leg mijn oor tegen de deur en luister naar de zachte stemmen. Een van de stemmen is van de man die de vader van Lucy blijkt te zijn en de andere stem ken ik niet. Een gevoel van hoop overspoelt me en als een gek begin ik op de stuur te slaan. Even valt het gesprek stil maar de voetstappen komen niet dichterbij. 'Help!' terwijl ik het schreeuw sla ik op de deur.

Uit het niets vliegt de deur open en ik val van de schrik naar achter. De woede is duidelijk op zijn gezicht te zien en hij is rood aangelopen. Hij buigt voorover en grijpt mijn arm stevig vast en als ik ernaar kijk is duidelijk te zien dat al het bloed om de plek heen is weggestroomd. Vol schrik kijk ik hem aan. 'Waar denk jij mee bezig te zijn?' blaast hij. Ik trek mijn arm los en ga rechtstaan. Ik kijk naar hem aan en zie dat de plek waar hij me vast had al blauw word. 'Ik? Waar ben jij mee bezig?' blaas ik terug. Zijn blik word alleen maar harder en het bloed trekt nog meer naar zijn wangen. 'Lucy kan alles kopen wat haar hartje begeert! Ze rijd in de nieuwste model van de Volkswagen Polo en koopt de nieuwste collectie tassen van Louis Vuitton! Waar de hell heb jij het geld van mijn moeder voor nodig?!' schreeuw ik hem. Hij bijt zijn kaken op elkaar maar antwoord niet. Hij buigt zich voorover en grijpt mijn arm opnieuw vast. Hij wilt me de kamer uittrekken maar ik stribbel tegen. 'Gaat alles goed?' hoor ik een andere zware stem roepen. 'Ja, alleen een klein probleempje maar ik heb het al opgelost!' roept de man die mijn arm vast heeft terug. Hij draait zich terug naar me om en kijkt me woest aan. Ik doe nog een poging om mijn arm los te trekken maar het heeft geen zin. Voor ik er erge in heb of weg kan duiken, trekt er een brandende pijn door mijn wang. Met mijn andere hand grijp ik naar mijn wang en voel de warmte tegen mijn hand. Ik kijk hem aan maar hij grijnst. 'Jij gaat nu zitten en jij houd je mond.' zegt hij me dwingend. Hij laat me los en loopt naar het bed. Hij schuift het bed iets van de kant. Ik hoor een rinkelend geluid en meteen spitsen mijn oren. Hij draait zijn gezicht naar me om en grijnst. Hij laat de kettingen op het bed rusten en staat op. Hij pakt mijn arm vast en trekt me op bed. Met al mijn kracht probeer ik van het bed te springen, maar het lukt niet. Hij pakt een pols vast en doet een ketting om mijn pols. Hij knijpt ze strak dicht en doet hetzelfde bij mijn andere pols. Zonder me nog een blik waardig te gunnen draait hij zich om en loopt de kamer uit. Hij slaat de deur achter zich dicht alleen blijf ik achter.

De minuten die wel uren lijken vliegen langzaam voorbij, en ik denk dat het een half uur duurt voordat ik vaag de deur weer in het slot hoor vallen. Harde voetstappen komen dichterbij en de deur vliegt open. Zijn gezicht staat nog steeds vol woede en met een snelle pas komt hij op me aflopen. Hij begint aan de kettingen te trekken en een stekende pijn schiet door mijn polsen. Hij maakt de kettingen open, en zodra mijn polsen los zijn wrijf ik over de geïrriteerde huid. Lichte schaafwonden zijn al zichtbaar. Hij trekt me overeind en wil de me kamer uitslepen maar ik zet mijn hakken in het houd en probeer hier te blijven. Uit het niets draait hij zich om en opnieuw trekt er een brandend gevoel door mijn wang. In plaats van dat ik naar mijn wang grijp waar de klap is gegeven, grijp ik naar mijn neus waar het bloed inmiddels uitstroomt. Geschokt kijk ik hem aan maar het lijkt alsof hij een teleurgestelde blik in zijn ogen heeft. Hij geeft me nog een klap en ik denk dat hij dit keer wel een gewenste effect heeft. Het word zwart voor mijn ogen en ik maak niks meer mee van wat er allemaal gebeurd.
———
Song : Homesick by Dua Lipa